Γράφει ο ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός Κωνσταντίνος Μπούρας
Η περίφημη συμπεριληπτική φράση «Η Κόλαση είναι οι άλλοι» από τη «Ναυτία» τού φιλοσόφου Ζαν-Πωλ Σαρτρ, που είχε την τόλμη να αρνηθεί το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, βρίσκει εδώ την διαχρονική θεατρική εφαρμογή της. Τρεις άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε ένα αστικό διαμέρισμα αδυνατούν να σχηματίσουν ένα ιψενικό ερωτικό τρίγωνο και καταλήγουν να αλληλοσπαραχθούν ως θηρία στο ίδιο κλουβί.
Το αδιέξοδο των ανθρωπίνων σχέσεων, το ανέφικτο τής ευτυχίας, οι δαιδαλώδεις συνάψεις στο Συλλογικό Ασυνείδητο καθιστούν εφιαλτική την υποχρεωτική συνεύρεση των ανθρώπων στον πυκνοϋφασμένο αστικό ιστό.
Όλες οι γνωστές (στην εποχή του) σεξουαλικές παραλλαγές παρελαύνουν εδώ ως υποκατάσταση αληθούς επικοινωνίας, ως δεκανίκια, ως παίγνια, ως τυχερά παιχνίδια (που υπακούουν σε κάποια αδιόρατη Νέμεσι).
Το crescendo που δημιουργείται μέχρι να προκαλέσει το ενθουσιώδες χειροκρότημα τού κοινού που επιζητεί εναγωνίως να απαλλαγεί από αυτό το ψυχολογικό βασανιστήριο (ταυτιζόμενο με τους επί σκηνής δράστες) αποδόθηκε περίφημα ΑΠΌ τους τρεις συμπληρωματικούς (και παραπληρωματικούς) ηθοποιούς: Χρήστος Γαλάνης, Μαρία Μέμη Αναστασοπούλου, Αλεξία Ξυγαλά.
Η σκηνοθεσία παραπέμπει στους παλαιούς «θιάσους πρωταγωνιστών): μετωπική mise en place στη ρηχή σκηνή, απεύθυνση προς τους θεατές, ειλικρίνεια. Κάτι που είναι το ζητούμενο και στο θεματολογικό πεδίο τού έργου.
Σπανίως βλέπω αυτό το χιλιοπαιγμένο έργο ανεβασμένο με τόσο σεβασμό, γνώση, μεράκι και χειρουργικού τύπου επάρκεια διονυσιακών τεχνιτών που τιμούν το επάγγελμά τους πέρα από ανέξοδους κι αδιέξοδους παρωχημένους πειραματισμούς.
Οι ληγμένες πρωτοπορίες βιαίως εισαχθείσες με πολιτισμική χρονοκαθυστέρηση κατέληξαν να μας κουράσουν και να μας απομακρύνουν από το αφηγηματικό θέατρο (το βασισμένο στον λόγο) που βρίσκει εδώ, σε αυτή την λυσιτελή παράσταση το ιδανικό παράδειγμά του.
ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ!!!
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
Info:
