Εξαργυρώνω
Ναι, όπως όλοι
Κι εγώ, ο άνθρωπος, σε ώρα ανάγκης
Τα παιδικά μου χρόνια είχα βάλει ενέχυρο
Από το πρώτο μέχρι το ενδέκατο
Έτσι, όπως όλοι
Τράφηκα, ντύθηκα, μορφώθηκα-
Τώρα τα παίρνω λίγα λίγα πίσω
Κάθε που ασημώνω λέξη
Στο ανταλλακτήριο του χάους
Εξαργυρώνω ακόμα
Και τα λεπτά του ύπνου που αντιστοιχήθηκαν
Σε εκτενή διαστήματα εγρήγορσης
Δικής μου ή των άλλων-
Μετράω
Χρόνια ο άνθρωπος
Μετράω τις αμετροέπειες των στίχων
Μετράω μέρες -τις μετρήσιμες
Τα άλλα τιμαλφή
Βράδια φιλάργυρα
Ξαναμετράω-
Καμιά φορά, νομίζω, λιγοστεύουν
Από απογραφή σ’ απογραφή
Μα όχι, φέγγουνε στη μνήμη πάντα
Το παιδικό δαχτυλιδάκι με την άκουα μαρίνα
Το άπειρο, δυο βέρες
Τα φλουριά των φεγγαριών
Δεν λείπει τίποτα-
Κλειδώνω, ξεκλειδώνω
Βγαίνω στον κόσμο πάμπλουτος –
Προδημοσίευση από τη συλλογή “ΆΜΜΟΣ ΚΑΙ ΛΙΓΑ ΒΟΤΣΑΛΑ”. Ενότητα: “Τι έλεγε ο άνθρωπος μέσα στον κόσμο”
