Αγαπητή μαντάμ Σιλένα μου,
Δεν είναι πως σας ξέχασα! Αλλά να, έχουν συμβεί πάρα πολλά πράματα αυτό το διάστημα, που με απομάκρυναν από κοντά σας λόγω επειγουσότητας… Καταρχήν δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ξεκίνησαν κατευθείαν με τις Μονομαχίες στο MasterChef και πώς γίνεται να μην έχουν πέσει όλοι οι υποψήφιοι θύματα μπούλινγκ όταν ήτανε μικροί! Πώς να βγεις στην τηλεόραση άμα δεν έχεις ένα σιχτίρι να ρίξεις, μια κέλτικη κατάρα, εάν δεν έχεις ένα παράπονο, ένα τραύμα ή ένα απωθημένο να μοιραστείς με το κοινό -τι σημασία περιμένεις να σου δώσουν τότες;;;
Έπειτα, ως Γονέας 2 (ή 1, δεν το έχω διευκρινίσει ακόμα) πώς γίνεται όοολες οι υπόλοιπες μαμάδες (για να το πω παλιομοδίτικα) να νομίζουν πως είναι οι Παναγίες και μεγαλώνουν το Θεό, εφόσον ο γιος μου, το δικό Μου το παιδί, ξεχωρίζει απ’ όλα τ’ άλλα. Πού; Παντού! Είναι ο ομορφότερος, ο εξυπνότερος, ο πιο ταλαντούχος.
Κι ο πιο αδικημένος, επειδής τον ζηλεύουνε κυρα Σιλένα μου. Από παλιά που πήγαινε δημοτικό κι ήταν αυτός που είχε την πρώτη τσάντα Pokemon, παρακαλώ (κι αν λέω ψέματα, να πέσει φωτιά να με κάψει), συνέχεια με φώναζαν οι δασκάλες και μου ‘λεγαν “ο γιος σας δάγκωσε το Γιαννάκη, ο γιος σας πέταξε στα κάγκελα την Καιτούλα, ο γιος σας μίλησε άσχημα στη δασκάλα…
Αργότερα τον φώναζαν “ρουφιάνο”, “βαποράκι” -δε λέτε καλά που είχε από νωρίς κάτι γκαρδιακούς φίλους στα γυμναστήρια που σύχναζε, κι έτρεχαν όλοι μαζί ενωμένοι σα μια γροθιά και τακτοποιούσαν το θέμα. Αυτό είναι Αλληλεγγύη! Και το παιδί μου την αναπνέει από την ώρα που γεννήθηκε…
Εγώ όμως πάντα Κυρία, ότι και να μου έλεγαν, όποια κατηγόρια άκουγε η δόλια καρδιά της φουκαριάρας μάνας, ύψωνα το ανάστημά μου και απαντούσα περήφανα: “Τι λες μωρή; Το δικό μου το παιδί δεν κάνει τέτοια, ντροπή σας που τον πιάνετε στον στόμα σας!!!
Και όταν το βράδυ έφερνα τα σουβλάκια στο σαλόνι για να δούμε τη σειρά με τον Επαμεινώνδα- Αναστάσιο (το στεφάνι μου) και άρχιζα να του τα διηγούμαι με πόνο, εκείνος αγανακτούσε και μου ‘λεγε: “Άλλαξέ το μωρή, θα χάσω το σφύριγμα του διαιτητή!” Βάλτε με το μυαλό σας πόσο πληγωνότανε αλλά δεν ήθελε να το δείξει.
Άλλος ευαίσθητος κι αυτός, αλλά τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή την πλάση -αχ, συγκινήθηκα τώρα…
Που λέτε, κυρα Σιλένα μου, η καρδιά μου έχει γενικότερα πλημμυρίσει από ερωτηματικά. Και μεγάλο θυμό για την πολιτική μας κατάσταση και μερικές ώρες μπερδεύομαι.
Λίγο πριν πάω σούπερ μάρκετ και σκέφτομαι πως η φέτα έχει πάει 15 ευρώ το κιλό και το γάλα 1,5 και μια τσικουλατίτσα για τη λιγούρα κοντεύει πια τα δυο ευρώ, μαθαίνω τι γίνεται στο Διαδίκτυο με τον Νταλάρα και τα ξεχνάω όλα! Μα είναι δυνατόν να γόνονται τέτοια πράματα;
Ή, όταν βλέπω τη Σία Γλίτσα (την ινφλουένσερ, καλέ) να ετοιμάζει γαμοβάφτιση και να μας δείχνει στο ίνστα τις μπουμπουνιέρες που διάλεξε, ε, συγκινούμαι και τα ξεχνάω όλα! Ή θυμώνω και τα ξεχνάω όλα -μην σας μπερδέψω και γίνει κάποια παρεξήγησις: θυμώνω, πχ, για τον Νταλάρα και συγκινούμαι για την Σιούλα μας. Επίσης, κάθε μέρα έχουμε κι από ένα μνημόσυνο. Κι από μια Παγκόσμια Ημέρα. Πώς να τα προλάβω όλα, Σιλένα μου, όταν ακόμα και τα σώβρακα τους τα μαζεύω ακόμα από τα πατώματα; Αφήστε που προβληματίζομαι για τις φωτογραφίες που ποστάρω με αυτές τις αφορμές!
Καλά την Ημέρα της Αγκαλιάς, τραβάω κι αγκαλιάζω με το ζόρι την κόρη μου, μια χαρά. Εντάξει την Ημέρα των Ζώων, κάποιο γατόσκυλο θα υπάρχει στη γειτονιά…
Την Παγκόσμια Ημέρα Μπριζόλας και Πεολειχίας τι κάνουμε, μαντάμ μου; Την πάπια;
Ή να βγω αγκαλιά με μια Μπριζόλα και ύφος με νόημα; Έχω και φίλο τον μπαμπά μου στο φέις και δεν θέλω να του ανεβάσω την πίεση, καταλαβαίνετε…
Έχω ακούσει πάντως πως ο συμβολισμός είναι μεγάλο κίνημα στην Τέχνη. Ίσως κι εγώ σαν κομμάτι της Τέχνης (κάνω το καλύτερο παραδοσιακό απφελστρούντελ στο χωριό που έχουμε το εξοχικό, όλοι έχουνε να το λένε) να εμπνευστώ μέχρι τότε -αργεί αυτή η μέρα ακόμα, την Άνοιξη είναι!
Και εάν οι εκπρόσωποι των Κομμάτων μας είχανε χιούμορ, θα πρότειναν στην Κυβέρνησή μας και θα ψήφιζαν με ένα στόμα μια ψυχή άλλο ένα Pass, έτσι, για να κλείσουν ολονώνε τα στόματα και να μην υπάρχει παρεξήγηση για το ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο: Θα πρότειναν το TsiboukiPass κι όποιος ψεκασμένος ανεμβολίαστος δεν ήθελε, ας μην το ‘παιρνε! Άντε, για να μην αρχίσουμε να ξαναλέμε για δαύτους…
Φτου, είχα δεν είχα λέρωσα το στόμα μου πάλι! Τέλος πάντων, χάρηκα τόσο πολύ που τα ξανάπαμε μανταμ Σιλένα μου! Μου έχει λείψει τόσο πολύ να διαβάζω αυτά τα περισπούδαστα υπέροχα που γράφετε και που όσο δεν καταλαβαίνω τίποτα, τόσο μεγαλώνει ο θαυμασμός μου για εσάς!!! Και είμαι σίγουρη πως η απάντησή σου θα με χαλαρώσει λίγο, θα με φέρει στα ίσια μου, γιατί πόσα ηρεμιστικά από το ίντερνετ πια να παραγγέλνω; Θα με πάρει χαμπάρι ο σύζυγος και θα με σαπίσει πάλι στο ξύλο και θα ‘χει και δίκιο, κι άντε να λέω πάλι ότι φταίνε τα ντουλάπια της κουζίνας -στο τέλος θα με μηνύσει ο κουζινάς!
Με πολλή αγάπη, Κούλα Π.
Αγαπητή κ. Κούλα Π.
Συγχωρέστε με, αλλά δεν θυμάμαι ποια Κούλα είσαστε… Είσαστε εκείνη η Κούλα που με ρωτούσε εάν Οι Άθλιοι του Ουγκώ και Τα Μυστικά του Βάλτου της Δέλτα είναι βιβλία με πολιτικό περιεχόμενο – διότι ενδιαφερόταν για την πολιτική;
Ή η άλλη Κούλα, που ήθελε τη συμβουλή μου, προκειμένου να αρχίσει να γράφει τα Απομνημονεύματά της;
Ή μήπως η τρίτη Κούλα, αυτή που μου ζητούσε τη συνταγή για να παρουσιάσει σε κάποιο Πολιτιστικό σύλλογο ένα χοντρό βιβλίο που δεν προλάβαινε ούτε ήθελε να διαβάσει; (Αχ, όχι, συγνώμη, αυτή δεν ήταν Κούλα, ήταν Βούλα…)
Δεν μπορώ να μαντέψω ποια είσαστε, εφόσον και οι άλλες Κούλες θα πρέπει μάλλον να βρίσκονται ακριβώς στην ίδια ψυχολογική κατάσταση με σας – και μάλλον για τους ίδιους ή παρεμφερείς λόγους…
Αλλά δεν μπορώ και να σας απαντήσω, πρώτον γιατί δεν με ρωτάτε τίποτα και, δεύτερον, γιατί δεν μου φαίνεται να έχετε την παραμικρή απορία ούτε σχετικά με τα γράμματα ούτε σχετικά με τις τέχνες, αλλά ούτε και σχετικά με τη ζωή σας!
Δεν μένει λοιπόν παρά μόνο να σας ευχαριστήσω θερμά που εξακολουθείτε με θεωρείτε φίλη και μου ανοίγετε την καρδιά σας.
Δική σας πάντα,
Μαντάμ Σιλένα
