Η σύγκρουση τού ΕΡΩΤΑ με τον ΘΑΝΑΤΟ, του ενστίκτου τής δημιουργίας-αναπαραγωγής με το ένστικτο τής αυτοκαταστροφής όταν πάψει να εκπληρώνεται (ή και να βιώνεται) η αρχή τής κοινωνικής χρησιμοθηρίας, αυτό είναι το βασικό θεματικό-ρυθμολογικό-αισθητικό μοτίβο στην γνωστή μελοδραματική «Κάρμεν».
Οι ταυρομαχίες μπορεί να έχουν εκτραπεί πλέον σε φολκλορικό θέαμα για τουρίστες, όμως η αρχική του λαογραφική μορφή είχε σχέση με την επιβίωση τής ομάδας, εντασσόταν σε μια σειρά γονιμολατρικών δρωμένων, που εμπεριείχαν τελετές ενηλικίωσης.
Η «τσιγγάνα» Κάρμεν ερωτεύεται τον ταυρομάχο, τον κάλλιστο δηλαδή μεταξύ των ανδρών για την γενναιότητά του, την τόλμη του, την αφοβιά του απέναντι στον θάνατο.
Προτιμάει κι εκείνη να πεθάνει παρά να συνθηκολογήσει σε μια μίζερη σκλαβιά καθημερινής μικρομεσαίας συνθηκολόγησης.
Εξάλλου ο προηγούμενος εραστής της είναι πλέον κυνηγημένος κι ερωτικά απαξιωμένος, εξόριστος από τον ίδιο τον εαυτό του, αφού χρειάζεται να την σκοτώσει για να την ξεριζώσει από μέσα του. Μάταια όμως. Οι ιδέες δεν σκοτώνονται. Και σε αυτό το ρομαντικό story που ακόμη εμπνέει, οι νεοπλατωνικές δυσανεξίες τής ψυχής που παλεύει με νύχια και με δόντια να απελευθερωθεί από τον «ναό» του σώματος, όταν κι εφ’ όσον πάψει να είναι ιερός και μετατρέπεται σε φυλακής κλουβί, παίρνουν σάρκα και οστά (κυριολεκτικά).
Εκπληκτική χορογραφία, μουσική εμπλουτισμένη. Ο μετά το μεταμοντέρνο πολλά υποσχόμενος (στον Τεχνολογικό τομέα) εικοστός πρώτος αιώνας απλώνει ΚΑΙ τα καλλιτεχνικά φτερά του προκειμένου να γεφυρώσει Πνεύμα και Ύλη, ακριβώς όπως η βροχή συνδέει Γη και Ουρανό, τους πανάρχαιους αξεδιάλυτους εραστές-εχθρούς.
Εμπλουτισμένη μουσική.
Ανανεωμένοι οπτικοί και ηχητικοί κώδικες.
Βασικοί συντελεστές-θαυματοποιοί:
Χορογραφία: Γιόαν Ίνγκερ
Δημιουργία: Ούρτσι Αράνμπουρου
Δραματουργία: Γκρέγορ Ακούνια-Πολ
Μουσική: Ροντιόν Σεντρίν – Ζωρζ Μπιζέ
Νέα ενορχήστρωση της μουσικής του Μπιζέ: Άλβαρο Ντομίνγκεθ Βάθκεθ
Μουσική σύνθεση: Μαρκ Άλβαρεθ
Μουσική διεύθυνση: Έκτορας Ταρτανής
Σκηνικά: Κουρτ Άλλεν Βίλμερ και Λετίθια Γκανιάν (AAPEE) με το στούντιο deDos
Κοστούμια: Νταβίδ Ντελφίν
Αναβίωση κοστουμιών: Μαρία Λουίσα Ράμος Κορράλες
Φωτισμοί: Τομ Bίσσερ
Με την Ορχήστρα, τους Α΄ Χορευτές, τους Σολίστ, τους Κορυφαίους και το Corps de ballet της Εθνικής Λυρικής Σκηνής
Πραγματικά, σπανίως απολαμβάνω τόσο ολοκληρωμένα θεάματα, όπου η αισθητική τελείωσις συνάδει με την νοητική εγρήγορση και την ψυχοσωματική κινητοποίηση.
Η έκστασις, βεβαίως, και δεν επιτυγχάνεται «αβρόχοις ποσί», όμως η καθημερινή εξάσκηση τής κριτικής ικανότητας επαυξάνει την αισθητική ηδονή και η ψυχαγωγική απόλαυσις προϋποθέτει πολυσύνθετες επικαιροποιημένες εγρηγόρσεις.
Η πληροφορία όταν «επικοινωνείται» δεν είναι απλώς το πρωταρχικόν και μόνον ζητούμενον αλλά το έναυσμα περαιτέρω αναλυτικοτέρων επιδαψιλεύσεων.
Εξ ου και η Κριτική θα επιβιώσει ΚΑΙ στη μετανεωτερική εποχή, ακριβώς όπως κι η Ποίηση, επειδή στηρίζονται στο συνδημιουργικό τμήμα τού εγκεφάλου, ανώτερες εκφράσεις τού μιμητικού ενστίκτου που κληρονομήσαμε από τα θηλαστικά.
Κατά τα άλλα, δεν διαφέρουμε και πολύ από τους λεγομένους «πρωτογόνους», παρά μόνον ως προς την «προστιθεμένην αξίαν» μίας διαρκούς, καθημερινής, αέναης πολιτιστικής διαδικασίας που παράγει ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, το οποίο μπορεί να αξιοποιηθεί ΚΑΙ τουριστικά.
Όλα ευπρόσδεκτα στη συγκεκριμένη εισαγόμενη παραγωγή από την Εσπερία.
Κωνσταντίνος Μπούρας, ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός
