Ατελέσφορο

κι αυτός ο πόλεμος με το χελιδόνι της αυλής

που κελαηδεί φρικτά σήμερα

με αποσπά στο κέντρο της γης

είμαι φλεγόμενη κι ασφυκτιώ

με το βέλος του έρωτα πάντα καρφωμένο στην καρδιά

Χθες κοιμόσουν σαν μωρό στα χέρια μου

σήμερα με κυνηγάς σαν την ύαινα

τέτοια ουτοπία

Τώρα προβλέπω πως θα είναι μια ανακούφιση για μένα το σύμπαν

που γρήγορα γυρνά και με ζαλίζει

Πιότερο αυτό με συμπονά παρά εσύ παρά το χελιδόνι

κι αυτή η οχιά που σέρνεται τόσο όμορφα γύρω απ’ τα πόδια μου

ξέρει καλύτερα πως να με συμπληρώνει

Αυτή κι όχι εσύ

Δεσμός

είσαι αχόρταγη

κάθε μέρα φαντάζεσαι ηλιοτρόπια σε μια άγονη γη

σ’ ένα νησί των Κυκλάδων όλα θυσιάστηκαν για χάρη σου

πέθαναν και μετά ζωντάνεψαν σαν μαρμάρινα ειδώλια

τα ίδια διάκοσμοι των ερώτων

αφημένα στη σκόνη μισής ζωής

πάνω σε κεράσινους κομμούς

πάνω στα κεντήματα

μέσα στα ασπρόρουχα

ατελείωτοι δρόμοι από στάχτες δεσμών