O Καμόες απευθύνεται στους συγχρόνους του

[Camões dirige-se aos seus contemporaneous]

Μπορείτε να μου κλέψετε τα πάντα:

τις ιδέες, τις λέξεις, τις εικόνες,

το ίδιο και τις μεταφορές, τα θέματα, τα μοτίβα,

τα σύμβολα – και την παρουσία μου την πρωταρχική

στις ωδίνες μιας νέας γλώσσας,

στην κατανόηση των άλλων, στο θάρρος μου

ν’ αγωνιστώ, να κρίνω, να εισδύσω

στου έρωτα τις κόχες, για τον οποίο σεις είστε ευνουχισμένοι.

Κι έπειτα μπορείτε να μη με αναφέρετε,

να με εξαφανίσετε, αγνοήσετε, κι ακόμα να ευφημήσετε

άλλους κλέφτες, πιο τυχερούς.

Τίποτα δεν πειράζει: γιατί η τιμωρία

θα ’ναι τρομερή. Τότε μονάχα

όταν τ’ αγγόνια σας που δε θα ξέρουν πια ποιοι είστε

θα γνωρίζουν εμένα καλύτερα ακόμη

κι απ’ όσο υποκρίνεστε πως δε με ξέρετε –

καθώς όλα, μα όλα όσα με σπουδή λεηλατήσατε

θα επιστρέψουν στ’ όνομά μου. Και τούτο ακόμα θα ’ναι δικό μου,

όλο δικό μου, πιστωμένο σε μένα:

κείνο το λίγο και το θλιβερό

που μοναχοί σας φτιάξατε, δίχως να το κλέψετε.

Τίποτα δε θα σας μείνει, μα τίποτα: ούτε καν τα κόκαλα,

αφού κάποιος σκελετός απ’ τους δικούς σας θ’ ανακαλυφθεί,

για να περνάει για δικός μου. Έτσι που οι άλλοι κλέφτες,

ίδιοι με σας, γονατιστοί, ν’ απιθώνουν άνθη στο δικό μου το μνήμα.

a

Ο Jorge de Sena (Λισαβόνα, 1919 – Καλιφόρνια, 1978) υπήρξε -μαζί με τη Sophia De Mello Breyner Andresen και τον Eugénio de Andrade- ένας από τους κορυφαίους Πορτογάλους ποιητές που εμφανίστηκαν κατά τη δεκαετία του 1940. Η ποίησή του είναι ρεαλιστική, αιχμηρή και άμεση.

Στο ποίημα που μεταφράζεται εδώ, από τη συλλογή Μεταμορφώσεις (1963), ο ποιητής δανείζεται τη φωνή του πιο διάσημου συμπατριώτη ομοτέχνου του, του    Luís de Camões (1524-1580). Tο μνημειώδες έπος του τελευταίου, Os Lusíadas (Οι Λουσιάδες) υπήρξε καθοριστικό για τη διαμόρφωση της πορτογαλικής λογοτεχνικής γλώσσας.