- Τι σηματοδοτεί για σας η ποίηση;
Για όλους πιστεύω ότι η ποίηση είναι μια «πόρτα διαφυγής», και γι’ αυτούς που γράφουμε και γι’ αυτούς που διαβάζουμε. Όλοι μετράμε κάποια στιγμή την αντοχή μας, τις πεποιθήσεις μας, αυτό που είμαστε και αυτό που γίναμε απέναντι σε ό,τι προτάσσουν οι άλλοι συνειδητά, ή ασυνείδητα, με φθόνο ή με αφέλεια.
Στην ποίηση ψάχνουμε να τα πούμε, να μας ακούσουν, αλλά και να αφουγκραστούμε, να νιώσουμε τη θαλπωρή του «μαζί» και του «σε καταλαβαίνω, και γω έτσι αισθάνομαι», τη θαλπωρή που χάσαμε στο δρόμο.
- Ποιοι οι ποιητές με τους οποίους αισθάνεστε ότι αναπτύσσετε μια σχέση διακειμενικής συνομιλίας;
Δεν ξέρω αν θα το όριζα «διακειμενική συνομιλία», αλλά μπορώ να πω ότι με έχει καθορίσει ο Καβάφης. Ταυτίζομαι απόλυτα με την οπτική του και τον τρόπο που περιγράφει το παράδοξο του να ζει κανείς μέσα σε ένα κόσμο που δεν νιώθει ότι ανήκει (ο καθένας μας για πολλούς και διαφορετικούς λόγους).
Κάπως ανάλογα νιώθω εγγύτητα προς τον Βάρναλη που τόσο εύστοχα βάζει το δάχτυλο στις πληγές μας που έχουν κακοφορμίσει, αλλά και τη Δημουλά με το διαπεραστικό της βλέμμα, τον άμεσο στίχο και πάνω απ΄όλα τη γυναικεία προσέγγιση της σύγχρονης πραγματικότητας των ανθρώπινων σχέσεων.
- Ποιες οι βασικές θεματικές σας;
Αυτό που σταθερά «περιτριγυρίζω» είναι το ακατανόητο, η απόγνωση, το αδιέξοδο. Η δυσάρεστη έκπληξη στις καθημερινές μας συναναστροφές και άκαρπες προσπάθειες επαφής. Η σκληρή πραγματικότητα του «Εγώ»που δεν χαρίζεται, απέναντι στην ουτοπική προσμονή του «Εμείς», όποιοι και αν είμαστε «εμείς» ανά περίπτωση.
- Ο χρόνος και η σιωπή, συνιστούν γερά θεμέλια μιας ποιητικής;
Ναι, το πιστεύω αυτό. Ο χρόνος μας φορτώνει με εμπειρίες, παρανοήσεις, εσφαλμένες ερμηνείες, απώλειες, και το σημαντικότερο όλων ενοχές (στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα…). Και μετά αναλαμβάνει η σιωπή. Η σιωπή καταφέρνει να διαστείλλει το χώρο ώστε να τα χωρέσει όλα αυτά τα ασήκωτα, έως ότου γεννηθεί ο στίχος, η ελπίδα του «ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν».
- Μιλήστε μας ειδικότερα για τις δυο ποιητικές συλλογές σας
Η αφετηρία και στις δύο συλλογές παραμένει η δυσάρεστη έκπληξη όλα εκείνα που μια δεδομένη στιγμή βιώνω τεράστια και στις περισσότερες των περιπτώσεων με αρνητικό πρόσημο. Αυτά που είναι ακατανόητα, που προκαλούν στιγμιαία την αγωνία που δεν διαχειρίζεσαι, τα αδιέξοδα, τα ασύμβατα, αυτά παραμένουν οι αφετηρίες μου.Είναι εμφανές ότι διατηρώ μια συνέπεια στον τρόπο σκέψης και έκφρασης μου, χωρίς να έχω αποφασίσει αν αυτό είναι για καλό, ή κακό…
Τέσσερα χρόνια όμως μετά από το «Ήχοι και Σιωπές» νιώθω έντονη και μια διαφορά – θα έλεγα ίσως και εξέλιξη-. Θεωρώ ότι κατάφερα να πάρω μεγαλύτερη απόσταση από τα δρώμενα, να παίξω καλύτερα το ρόλο του παρατηρητή.
Από το παρατηρητήριο μου λοιπόν μπαίνω σε μια διαδικασία «υπολογισμών». Προσπαθώ να υπολογίσω την απόσταση μεταξύ των ανθρώπινων προκαταλήψεων, το δέλτα χρόνου που χωρίζει δύο ανθρώπους που βρέθηκαν κοντά την ακατάλληλη στιγμή, τη διαφορετική ταχύτητα με την οποία ο καθένας μας αποκτά και επεξεργάζεται τα βιώματα του.
- Εκείνο που σάς τρομάζει ως ποιήτρια είναι το ανείπωτο ή το ειπωμένο;
Χρησιμοποιώ την ποίηση για να ειπωθούν τα ανείπωτα. Όλα εκείνα που στην καθημερινότητα «σπρώχνω κάτω από το χαλί» , τα βγάζει η ποίηση στη φόρα. Ό,τι τρομάζει είναι εκεί, στους στίχους.
- Ποιος ο μεγαλύτερος φόβος σας και ποια η μεγαλύτερη ελπίδα σας ως ποιήτρια;
Ο φόβος και η ελπίδα είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος. Φοβάμαι την εκδοχή ενός μέλλοντος που δεν καταφέραμε να εκμηδενίσουμε την απόσταση μεταξύ των προκαταλήψεων μας, που δεν συμφιλιωθήκαμε με την έννοια της διαφορετικότητας. Φοβάμαι το μέλλον που χάσαμε την ευκαιρία της κατανόησης, της λύτρωσης, της αγκαλιάς.
Ελπίζω ότι το έργο θα έχει happy end. Ελπίζω ότι θα λιάνουμε τις γωνίες και θα κάνουμε τα τετράγωνα, κύκλους, ότι ο χειμώνας θα περάσει και θα ρθει και η άνοιξη, ότι θα συγχωρέσουμε και θα συγχωρεθούμε.
- Θα μοιραστείτε με το αναγνωστικό κοινό δύο ποιήματα και για ποιο λόγο τα ξεχωρίζετε;
Θα θελα να μου επιτρέψετε να μοιραστώ τρια. Το «Θέλω όλο αυτό να τελειώσει», το «Μόγλης το βιβλίο της ζούγκλας από την ανάποδη» και το «Μπόρεσα».
Το πρώτο αφορά έναν μεγάλο πληθυσμό ανθρώπων που έχουν αντίληψη της υπερβολής, της εμμονής και της καταστροφικής επίδρασής και των δύο, αλλά δεν έχουν τα όπλα και τη δύναμη να τις πολεμήσουν, ενώ αντιμετωπίζουν την κριτική και το χλευασμό των άλλων. Θα θελα να πω σε όλους εμάς που είμαστε τόσο εύκολοι στην κριτική, ότι το αδιέξοδο του εγκλωβισμένου είναι σταυρός ασήκωτος και απαιτεί σεβασμό, κατανόηση και ένα, ή περισσότερα χέρια για να τον περάσουν απέναντι.
«ΘΕΛΩ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ!»
Η εμμονή είναι εθισμός.
Η εμμονή είναι εξάρτηση.
Η αγωνία μη και σου λείψει.
Δεν φαντάζεσαι τη ζωή χωρίς αυτό.
Η έλλειψή του σε κάνει να διπλώνεσαι στα δυο.
Πονάς.
Τα πάντα σταματούν.
Οι ψίθυροι γύρω λένε:
«Υπερβολές!»,
« Τι κακός χειρισμός!»,
«Μελοδραματικοί συναισθηματισμοί!».
Όλοι αυτοί ήχοι μακρινοί, από την αντίπερα όχθη.
Θέλεις να βρεις τρόπο να περάσεις απέναντι.
Το δεύτερο δίνει το εδώ και τώρα χωρίς μακιγιάζ, χωρίς «ωραιοποίηση». Ο επαγγελματικός/κοινωνικός στίβος και η ευγενική άμιλλα, λέξεις εύηχες και πολλά υποσχόμενες αντικαθίστανται με κάτι πιο ρεαλιστικό, πιο γνώριμο στους πολλούς, που όμως ποτέ δεν γίνεται οικείο.
ΜΟΓΛΗΣ, ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΖΟΥΓΚΛΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΠΟΔΗ
Η αγέλη μαζεύεται.
Ο πατερούλης αρχηγός λύκος θα μιλήσει.
Ο πατερούλης αρχηγός λύκος θα μετρήσει.
Δεν μένουν πολλά για την αγέλη να κάνει.
Θα ακολουθήσει.
Έτσι ακολούθησε και τον προηγούμενο πατερούλη.
Έτσι θα ακολουθήσει και τον επόμενο.
Αν και λύκοι οι ίδιοι,
ξέρουν καλύτερα απ’ όλους ότι «έξω απ’ το κοπάδι σε τρώει ο λύκος».
Όλοι ξέρουν τις τακτικές του κυνηγιού.
Όλοι ξέρουν ότι είναι και κυνηγοί και θηράματα.
Αν είχες να διαλέξεις ανάμεσα στους λύκους και στον σίγουρο θάνατο, τι θα διάλεγες;
Σε έναν άλλο πλανήτη όλο αυτό μπορεί και να ήταν μια ακόμα μορφή ψυχοπάθειας.
Στον πλανήτη των λύκων είναι η απλή καθημερινότητα.
Το τρίτο συνοψίζει το ταξίδι χρόνων με φάρο μια ελπίδα που δεν έμελλε να πάρει σάρκα και οστά, την αποδοχή της ουτοπίας και την αλλαγή πορείας πλεύσεως μέσα από την απώλεια και τον συμβιβασμό με το οποιοδήποτε νέο και άγνωστο.
ΜΠΟΡΕΣΑ
«Καθαρή» πια!
Μέρες και νύχτες ελεύθερες,
χωρίς την ανάγκη,
χωρίς την αγωνία,
χωρίς τη θλίψη.
Ταξίδι μακρύ, ακριβοπληρωμένο.
Σκαρί μικρό,
κόσμος στοιβαγμένος,
κόσμος βρόμικος,
κόσμος α-νόητος.
Μπόχα,
δύσπνοια,
αλλά και ελπίδα.
Όλα αυτά είναι πια παρελθόν.
Έπιασαν λιμάνι και κατέβηκε.
Βλέπει το σκαρί,
κουκκίδα που εξαφανίζεται στον ορίζοντα και αναρωτιέται…
Χρόνια πριν σκαρφάλωσε επάνω
προσδοκώντας τη νέα πατρίδα.
Ποτέ δεν φθάσαν εκεί,
δεν είχαν προορισμό.
Πίστευε ότι αν πλήρωνε το κάτι παραπάνω
θα τους έκανε να αλλάξουν γνώμη.
«Λάθος!» ήταν η απάντηση.
Δεν μπόρεσε να το πιστέψει.
Είχε τόσο ανάγκη αυτήν τη νέα πατρίδα.
Στην προκυμαία τώρα,
χωρίς αποσκευές,
με χέρια άδεια,
χωρίς βιός (όλα της τα πήραν),
μόνη,
μα «καθαρή»
και αποφασισμένη,
ότι πατρίδα τελικά δεν υπάρχει.
- Ποια τα επόμενα λογοτεχνικά σας σχέδια;
Δεν έχω σχέδια, έχω την αίσθηση ότι έχουν περάσει (ανεπιστρεπτί;) οι εποχές που μας επέτρεπαν τα μακροπρόθεσμα πλάνα. Συνεχίζω να γράφω ποίηση και έχω αρχίσει να «διασκεδάζω» με την ιδέα ενός πεζού, μια επιστολή με άγνωστο παραλήπτη, έναν απολογισμό, μια απολογία, το δικό μου «έργα και ημέρες».
Σάς ευχαριστούμε πολύ να είστε πάντα δημιουργική.
Βιογραφικό
Η Νικολέττα Αλεξάνδρου γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, συνέχισε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στη Μεγάλη Βρετανία και σήμερα δραστηριοποιείται ως διοικητικό στέλεχος στον ιδιωτικό τομέα. Παράλληλα, πιστοποιήθηκε από το Neuroleadership Institute του Λονδίνου και το International Coaching Federation, και υποστηρίζει, ως Mentor ή Coach, άτομα που αντιμετωπίζουν προκλήσεις στην προσωπική ή επαγγελματική τους ζωή.
Εδώ και αρκετά χρόνια δραστηριοποιείται επίσης και στη συγγραφή. Οι Υπολογισμοί Απόστασης, Χρόνου και Ταχύτητας είναι η δεύτερη συλλογή που εκδίδει. Έχει προηγηθεί η πρώτη της συλλογή, με τίτλο Ήχοι και Σιωπές (εκδόσεις Βακχικόν 2020).
