Η ζωή δεν είναι αστείο
Ο Νικόλας Σάπο, ο οποίος σπούδασε Οικονομικά και βιοπορίζεται από τη δημοσιογραφία, γεννήθηκε στην Αθήνα και γράφει μικρά διηγήματα με τον δικό του ανάλαφρο τρόπο. Είναι και ολιγογράφος. Έχει εκδώσει τρία βιβλία, το Δύσκολες ώρες (2012), το Πάντα κάνω λάθος στο πεπόνι (2017 και το Πλατεία Πιγκάλ (εκδ. Πανοπτικόν, 2022). Κι όμως είναι αξιανάγνωστος συγγραφέας που κερδίζει τον αναγνώστη από τις πρώτες σελίδες των βιβλίων του, καθώς έχει ένα δικό του, ολόδικό του, τρόπο γραφής που σπανίως συναντάμε στον χώρο της ελληνικής λογοτεχνίας. Στην παρούσα συλλογή διηγημάτων, όπου στο οπισθόφυλλο υπάρχει ένα αινιγματικό κείμενο («Κάποιες φορές η Πατησίων μοιάζει ατελείωτη και η ζωή πολύ μικρή. Η πλατεία Πιγκάλ όμως πάντα είναι κόκκινη και όποιος μπαίνει σε αυτήν έχει προτεραιότητα») φαίνεται η δεξιοτεχνία της γραφής του.
Η αφιέρωση στο βιβλίο («στο Φωτάκι μου») και η ιστορία που αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο στο πρώτο διήγημα, το «Εκδοτικά λάθη στο Πεπόνι», δείχνουν ότι οι ιστορίες του έχουν αυτοβιογραφικό χαρακτήρα, δηλαδή ότι είναι βιωμένες από τον ίδιο, αφού μαθαίνουμε πως η σύντροφος-σύζυγος του αφηγητή, δηλαδή του ίδιου, λέγεται Φωτεινή κι ο εκδότης του Κώστας, ενώ κάνει αναφορά στο δεύτερο βιβλίο του. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Θα δούμε. Πάντως, τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται είναι εκείνα που τον έχουν απασχολήσει στη ζωή του. Κατά σειράν, αναζήτηση δουλειάς, υπάλληλος σε εταιρεία, συγγραφέας ιστοριών, ερωτική σύντροφος, ποτό, μεθύσι, χωρισμός, γάμος, σύζυγος, πατέρας, μητέρα, μπαρ, πολυκατοικία, κινητό, καθρέφτης, τράπεζα, εταιρεία, κηδεία.
Μας άρεσε ιδιαίτερα το διήγημα «Κλειστοφοβικό μεθύσι» με ήρωες τον μεθυσμένο αφηγητή και τον αγριεμένο μπάρμαν, το «Φοβού» με τον αφηγητή και τον γείτονα του κάτω ορόφου, το «Το υγρό υπόγειο» με τον ήρωα, μιαν αποθήκη και έναν αλιτήριο κλειδαρά, το «Μαλιμπού ανανά» με έναν συγγραφέα που τον έστησε η αρραβωνιαστικιά του σ’ ένα μπαρ, το «Φύλλο Αγώνος» με τον ήρωα κι έναν παράξενο τυπογράφο, το «Δυνατό Βιογραφικό» με τον ήρωα και τον υπεύθυνο πρόσληψης μιας εταιρείας.
Ασφαλώς, δεν είναι μόνο τα ποικίλα θέματα που δίνουν στον συγγραφέα ιδέες για λογοτεχνική αξιοποίηση και τα οποία απολαμβάνει ο αναγνώστης. Είναι το στιλ, είναι ο σαρκασμός και ο αυτοσαρκασμός, η ικανότητά του να σχολιάζει με χιούμορ τα κακώς κείμενα, η αστεία αντιμετώπιση των πραγμάτων. Στο παράρτημα στο τέλος του βιβλίου υπάρχει ένα κείμενο που τιτλοφορείται «Μια συνέντευξη» που δεν είναι πραγματική συνέντευξη, αλλά κάτι σαν ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τον αναγνώστη. Σε αυτό, ο Νικόλας (ή Νίκος) Σάπο αποκαλύπτει ότι το επώνυμό του είναι μια συντόμευση του πραγματικού του επωνύμου, ότι μολονότι αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο οι ιστορίες του δεν είναι απολύτως αληθινές, απλώς υπάρχουν μερικές αλήθειες μέσα τους, και –κυρίως- ότι η ζωή δεν είναι ένα μεγάλο αστείο.
