Είχε αποφασίσει, αστόχαστα, ταξίδι στην Εσπερία. Μόνη της.

Εκείνος ήθελε να περπατά με τον δικό του προσωπικό τρόπο τους τόπους και χώρους που είχε ονειρευτεί καθισμένος στην αγαπημένη του πολυθρόνα μ’ ένα βιβλίο πάντα στα γόνατα του.

Οι ορδές των ταξιδευτών στις fast forward ξεναγήσεις γνωστών ή όχι ταξιδιωτικών γραφείων του δημιουργούσαν απέχθεια.

«Δεν έρχομαι»… Είχε δηλώσει. Και προσπάθησε να τη μεταπείσει.

Εκείνη ανένδοτη.

«Θα πάω» δήλωσε «έστω και μόνη μου».

«Αφού το θέλεις πήγαινε», δήλωσε δήθεν αδιάφορα κι έφυγε για το εξοχικό τους  σε κάποιο χωριό του Πήλιου.

Ζύγωνε Πάσχα.

Αχάραγα Μεγάλης Πέμπτης φορτωμένη βαλίτσες περνούσε βιαστικά την πύλη Αναχωρήσεων του αεροδρομίου. Ήταν η πρώτη φορά μετά από χρόνια που η Λαμπρή θα τους εύρισκε χώρια.

Ενοχλητικές σκέψεις στριφογύριζαν άναρχα στο μυαλό της.

Έδεσε τη ζώνη της αδιάφορη στις χιλιοειπωμένες οδηγίες του πληρώματος .

Έσκυψε να κοιτάξει από το παράθυρο. Το σκοτάδι πυκνό ακόμη έξω. Έκανε κρυφά τον σταυρό της την ώρα της απογείωσης του αεροπλάνου .

Ένιωθε σαν βρέφος που μόλις του είχαν κόψει τον ομφάλιο λώρο από την μητρική μήτρα .

Κοίταξε πάλι έξω από το παράθυρο. Αχνά φώτα  λαμπύριζαν στο σκοτάδι από κάτω.

Εκείνος σίγουρα θα κοιμόταν τώρα τον αγχωμένο ύπνο του.  Κι αυτή η ανόητη, έμπλεη τύψεων, πίστεψε πως κάτω από τα σύννεφα θα μπορούσε ίσως να πιάσει την ανάσα του μέσα στο πέτρινο σπίτι.

Πέντε ώρες μετά μαζί με την κάθοδο του αεροπλάνου στο άγνωστο της αεροδρόμιο, άφησε τους συσσωρευμένους φόβους της να εκτονωθούν μ’ έναν βαθύ αναστεναγμό.

Μόνη της τώρα σέρνει αγκομαχώντας τις βαλίτσες της.

Κάποιος πίσω της φωνάζει «να προσέχεις». Γυρίζει ξαφνιασμένη, έμοιαζε τόσο η φωνή μ’ εκείνου. Θυμώνει. Ακόμη κι εδώ χιλιάδες μίλια μακριά καταφέρνει να στέλνει νουθεσίες σε μια υπερώριμη γυναίκα επιτείνοντας το δικό της άγχος.

*

Σαν υπάκουο κοπάδι προβάτων ακολουθούμε τον δικό μας βοσκό-οδηγό που ανεμίζει ψηλά το σημαιάκι του ενώ κι άλλα πολύχρωμα κοπάδια και σημαιάκια που ανεμίζουν ψηλά  περνούν βιαστικά γύρω μας.

Η σύγχρονη Βαβέλ των αεροδρομίων.

Μπαίνουμε σε μουσταρδί πούλμαν με προορισμό  το πρώτο ξενοδοχείο μας.  Άγνωστα πρόσωπα γύρω μου, σκυθρωπά, κουρασμένα, χαρούμενα.  Το βλέμμα μου σταματάει σε γνωστό ζευγάρι, ίσως μαζί τους να μην αισθάνομαι και τόσο μόνη σκέφτομαι.  Αργότερα στο δωμάτιο μου, μελετώ το καθημερινό πρόγραμμα ξεναγήσεων.  Αναστενάζω με τα πρωινά ξυπνήματα, τα φορτωμένα ημερήσια προγράμματα, τις κοπαδιαστές επισκέψεις σε πύργους, εκκλησίες, παλάτια, μεσαιωνικά χωριά, αλλάζουμε αχόρταγα συνέχεια βοσκοτόπια ενώ βελάζουμε με ικανοποίηση.

Προσκολλημένη στο γνωστό μου ζευγάρι δεν το αφήνω από τα μάτια μου.  Ανεβοκατεβαίνω σκαλοπάτια, σκαρφαλώνω σε υπερυψωμένους λόφους.  Κι έχω πάψει πια ν’ ακούω εκείνο το αγχωμένο ‘πρόσεχε’.

Και δεν προσέχω.

Κι ύστερα μια μέρα πριν την επιστροφή μας στην Ελλάδα, ανεβαίνοντας άνετα τα πέτρινα σκαλοπάτια μιας εκκλησίας, ‘προσέχω δες  με…’ θέλω να του φωνάξω.  Ένα μικρό παραπάτημα είναι αρκετό για να επιβεβαιώσει το αντίθετο, ο χρόνος σταματάει και το κορμί μου αιωρείται για λίγο σαν γλάρος πάνω από τα κύματα -σκαλιά πριν η αιώρηση δώσει τη θέση της στην καθοδική πτώση, πόδια συνταξιδιωτών απλώνονται  σαν ανάχωμα στην βαρύτητα, το πλάι του κεφαλιού μου χτυπάει με δύναμη στον πέτρινο περίβολο των σκαλιών.

Ανοίγω τα μάτια, αγχωμένα πρόσωπα γύρω μου. Αίματα χωρίς δάκρυα, κι εκείνο το ‘πρόσεχε’ έχει γίνει πια ‘δεν πρόσεξες’.

Πίσω στο ξενοδοχείο ο καθρέφτης του μπάνιου μου αποκαλύπτει λαβωμένο κορμί και πρόσωπο. Προσπαθώ να θυμηθώ την πορεία της πτώσης μου.

Μάταια.

Θυμάμαι μόνο την αίσθηση της σύντομης πτήσης μου στον αέρα.

Περήφανος γλάρος να ζυγιάζεται με ολάνοιχτες φτερούγες λίγο πριν πέσει λαβωμένος στις λειασμένες από πατημασιές αιώνων πέτρες .

Ανατριχιάζω.

Αξιώθηκα να ζήσω μια πραγματική προσομοίωση μελλοντικής άυλης πτήσης.  Οι μελανιές θα φύγουν αύριο δεν θα υπάρχουν πια.  Θα μείνει μόνο η στιγμιαία εκείνη αίσθηση απόλυτης ελευθερίας προς το επέκεινα.