Εκτίθεται το σώμα μου,

κατάστικτο και γυμνωμένο,

θύμα ληστείας και βιασμού

και σπαραγμού και φόνου

στο νέο Μουσείο Εγκληματολογίας.

Έλαβα ήδη πρόσκληση τιμητική

να παραστώ στην τελετή των εγκαινίων.

Τι να ‘κανα λοιπόν κι εγώ;

Τη νύχτα το ’κλεψα,

όχι ακέραιο, θα ήταν απερισκεψία,

όμως  μεγάλο μέρος, ικανό.

Τώρα το χρίω ευλαβικά με βότανα,

το συσκευάζω σε λευκήν εσθήτα,

σεμνή αρκετά, μεταξωτή,

να υποδηλώνει απλώς

το ασκημένο ελκυστικό μου πνεύμα.

Το αποστέλλω, συστημένο φυσικά,

ως αντικείμενο (σε νόμους και κανόνες),

αυθεντικό κομμάτι, σπανιότατο,

εκεί που είναι το μικρό κελί μου,

μαζί με το εργαστήριο της συντήρησης.

Όμως, αποκατέστησα το έκθεμα.

Δούλεψα με σπουδή μέσα στη νύχτα,

να πλάσω ένα ευμορφότερον ομοίωμα,

να το τοποθετήσω στην  προθήκη.

Εκεί μπορεί να δέχεται τα βλέμματα.

να προκαλεί συγκίνηση και δάκρυα,

να έχει αντοχές στο χρόνο, στην αφή.

(Ο,τι πλαστό, αγγίζει και διαρκεί,

το ξέρετε;)

Η τελετή θα διεξαχθεί λοιπόν απρόσκοπτα.

Μερίμνησα να μην υπάρχει θέμα.

(Φαντάζεστε να έλειπε το έκθεμα;)