Ομοίωμα

                           Είδωλον έμπνουν Ευριπίδη, Ελένη, στιχ. 33

Τόσα χρόνια,

με μάτια κόκκινα

και χέρια κουρασμένα,

λάξευα το ομοίωμά μου.

Σας  τόστελνα

κάθε φορά που με καλούσατε,

πιο λυγερόκορμο

και πιο ψηλό από μένα,

να σας αρέσει

και πιο ανθεκτικό

στην αδικία, την απαξίωση.

Το προγραμμάτιζα

για να καθησυχάζει

και ν’αφηγείται,

αν του  πατούσες

το σωστό  κουμπί.

Κι ούτε ποτέ σας

το κοιτάξατε στα μάτια

να διαπιστώσετε

πως ήταν χάντρες

και δεν δάκρυζαν.

Κι ούτε  προσέξατε

πως δεν ήμουν εγώ.

Μα εσύ,

πώς το κατάλαβες

ότι απουσίαζα

κι ήρθες για να με ψάξεις;