[Ἄτιτλον]

«καὶ οὐκ εἶχεν εἶδος οὐδὲ κάλλος»
(ψαλμ. νγ΄)
Τὰ κυπαρίσσια
ποὺ τὰ κατεβάσανε ἀπὸ τὰ ὕψη τους
γιὰ δοκάρια στὸ παλιὸ σπίτι
ἀκόμη νιώθουν τὸ τσεκούρι
ἀτσάλι στὴν ἐπιδερμίδα τους.
Σχεδὸν ξέχασαν τὶς φωνὲς τῶν πουλιῶν
καὶ τοῦ κεραυνοῦ τὴν ἀπειλή
ποὺ τά ’κανε, αὐτὴ καὶ μόνο,
νὰ ζοῦν τὴν περηφάνια τους.
Τώρα ἀκοῦν μόνο τὸ σαράκι
ποὺ «χωρὶς λύπην χωρὶς αἰδώ»
τρώει τὸ σπλάχνο τους.

Τὰ εὐπώλητα

Τὰ «εὐπώλητα» εἶναι εὐπώλητα•
δὲν στοιβάζονται σὲ τιρὰζ
οὔτε περνᾶνε στὸν κάδο
τῆς ἀδιαφορίας,
μὰ ροκανίζονται σὰν δροσερὰ ρεπανάκια.
Τὸ ἄλλο πρωινὸ
εἶναι σὰν τὰ μάτια τῆς Κίρκης
βαθιὰ στὸν ὁρίζοντα τῶν γεγονότων,
κι ὁ Πολυνούσης
σέρνει τὸ αὐτοσχέδιο κουπὶ
τῆς σχεδίας του
προσμένοντας τὸ ἑπόμενο
μοχθηρὸ σχέδιο τοῦ Ποσειδώνα,
στὴν ἑστία τῆς μελανῆς ὀπῆς.