Εντάξει, ευτυχώς που υπάρχουν και οι λαμπρές εξαιρέσεις των ακάματων ταλαντούχων που λες και ζουν δημιουργώντας για να επιβεβαιώνουν (εξ αντιθέτου) των επίχρυσων μετριοτήτων που «μαδάνε» μέσα στο Χρόνο, επιμένουν όμως να εισπράττουν τα επίχειρα τής θνησιγενούς δόξης των ακόμα και μετά την απομάκρυνσιν από το ταμείον τού Πρώτου Νεκροταφείου.

Πικρόχολος ο πρόλογος, εισαγωγή όμως σε ένα πραγματικά διεθνούς βεληνεκούς και καλοφτιαγμένο πολιτιστικό προϊόν που τιμάει την χώρα και λειτουργεί ως «βιτρίνα» ή ως άλλοθι στην μεγαλύτερη πολιτιστική-τουριστική θερινή «βιομηχανία» τής χώρας.

Οι λέξεις «πολιτισμικός» και «πολιτιστικός» ΔΕΝ είναι συνώνυμες κι ευτυχώς που ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΠΑΡΑΓΟΥΝ πολλοί «άγνωστοι» στο πλατύ κοινό που δεν συμμετέχουν συνήθως σε απογειωτικούς γερανούς-θεσμούς.

Εδώ, αυτή η ευχάριστη εξαίρεση μάς προκάλεσε τα εξής διαδοχικά συναισθήματα:

1. Έκπληξη που δεν ξέραμε αυτόν τον εκπληκτικό καλλιτέχνη
2. Ευφορία (με ύψιλον – χωρίς ύψιλον τρέξτε, όσοι δεν κάνατε ακόμα τις δηλώσεις σας)
3. Ταξίδεμα σε άλλα χωροχρονικά συνεχή με δροσιά και αναψυχή
4. Μαγεία (εκείνη η αισθητική απόλαυση που δεν περιγράφεται – μόνον ΒΙΩΝΕΤΑΙ, δεν μεταδίδεται και δεν χωράει στον γλωσσικό κώδικα μορς).
5. Αναγνωρίσαμε όλες τις μελωδίες, ακόμα και τις ιδιαίτερα «πειραγμένες». Μόνον το τελευταίο «ανκόρ» μουσικό δώρο τού συγκροτήματος ξένισε μερικούς που ρωτούσαν μετά «ποιο κομμάτι τού Τσιτσάνη είναι» και – ως καλός ακροατής – έσπευσα να τους πληροφορήσω σιγοτραγουδώντας φάλτσα καθώς κατεβαίναμε από το χωμάτινο μονοπάτι τού άνω διαζώματος ανάμεσα στις ελιές, τις κατάφορτες με φωνακλάδικα τζιτζίκια, που ως πυροσβεστικά ελικόπτερα μάς …κατάβρεχαν σε όλη τη διάρκεια τού ακροάματος… και μετά…

Ας πληθαίνουν αυτές οι ευχάριστες εκπλήξεις.

Μήπως πρέπει να ενδώσουμε στη μουσική παραδίδοντας αυτό το αρχαίο κομψοτέχνημα, δείγμα υψηλής χωροταξινομημένης αισθητικής ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ σε προχωρημένα μουσικά σύνολα που έχουν κάτι σημαντικό, πρωτότυπο, καινοφανές να προτείνουν;

Λέω εγώ τώρα!!! «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω».

Είναι αλήθεια πως το θέατρο είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας σε δύσκολους, μεταβατικούς, μεταιχμιακούς καιρούς. Όμως ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΥ ΚΑΘΡΕΦΤΙΣΜΑ ΒΛΑΠΤΕΙ. «Καθρέφτη καθρεφτάκι μου, ποια είναι η πιο όμορφη στον κόσμο;».

Ποίηση και θέατρο έχασαν προ πολλού (κάπου τον άφησαν στο δρόμο – καταμεσής, άστεγο), κάπου απώλεσαν τον ΡΥΘΜΟ (αναπόσπαστο όμως από τη μουσική), με αποτέλεσμα μήτε η Ποίηση μήτε το Θέατρο να πληρούν πλέον την πολιτιστική τους λειτουργία στη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη κοινωνία. Έχουν καταντήσει αμφότερες οι πρώην Τέχνες στυγνή, στείρα, ανωφέλευτη ομφαλοσκόπηση κι ατελέσφορος πειραματισμός για τον πειραματισμό αυτόν καθ’ εαυτόν. Το χαρίεν τού πράγματος και η φιλοσοφική ενατένισις έχουν χαθεί. Έτσι, το μόνο μας καταφύγιο η Μουσική, ο Χορός, τα εικαστικά, η αρχιτεκτονική, οι φωτισμοί, εκεί όπου ο Ρυθμός θάλλει ακόμη και δεν έχει εξοριστεί από το σπίτι του.

Καλλιτεχνο-λογοτέχνες τού …συρμού, ΑΚΟΥΤΕ;;;

Πολλοί την ποιότητα εμίσησαν, την ματαιοδοξίαν όμως ελάχιστοι/ελάχιστες/ελάχιστα απαρνήθηκαν.

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinosbouras.gr  ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός

Info:

https://aefestival.gr/festival_events/dimitris-kalantzis/

Από τους πιο δημιουργικούς και καταξιωμένους τζαζίστες στην Ελλάδα, με σημαντικές συνεργασίες στην ελληνική και διεθνή τζαζ σκηνή, ο Δημήτρης Καλαντζής κινείται με άνεση μεταξύ των μουσικών ειδών και εμπνέεται συχνά από τους «κλασικούς» της ελληνικής μουσικής, έχοντας στο ενεργητικό του τρεις συναρπαστικούς δίσκους με τζαζ διασκευές έργων του Μάνου Χατζιδάκι, του Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και των Γιαννίδη, Καπνίση και άλλων.

Στη συναυλία στη Μικρή Επίδαυρο, εκτός από την εξαιρετική δουλειά του πάνω στον Χατζιδάκι, θα έχουμε τη χαρά να ακούσουμε για πρώτη φορά τη δική του τζαζ «μετάφραση» σε τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη. Μια γοητευτική προσωπική ανάγνωση σ’ έναν αρμονικό μουσικό διάλογο.

Μουσικοί Δημήτρης Καλαντζής πιάνο, Ανδρέας Πολυζωγόπουλος τρομπέτα, Γιώργος Γεωργιάδης μπάσο, Γιάννης Παπαδούλης τύμπανα

Ήχος Νίκος Κόλλιας

Φωτισμοί Δημήτρης Κουτάς