Μία ελάχιστη ρωγμή

στο εδώ και τώρα

-σπάνιο δώρο-

άνοιξε

στην ψυχή μου άπλετο χώρο.

Του κόσμου η ομορφιά

ήσυχα εισβάλλει‧

άρωμα γιασεμιού

δροσιά της κρήνης

λάμψη σελήνης

αθώο χαμόγελο παιδιού

φλοίσβος της θάλασσας

γλυκό κελάδισμα πουλιού.

Στιγμή γαλήνης.

Να ‘σαι κι εσύ

ως μνήμη πια

με το σοφό το βλέμμα σου

να λάμπει

όπως παλιά.

Η  ευγνωμοσύνη

γι’ αυτό που τότε είχαμε ζήσει

την καλοσύνη

ακόμα αντέχει.

Μια ελάχιστη ρωγμή

στο εδώ και τώρα

εκπέμπει φως λαμπρό

-χάρισμα εξαίσιο της φαντασίας-

και με τυλίγει‧

τρυφερή άλως

αποτύπωμα ακριβό

της απουσίας.

Κι ακόμα αντέχω

αφού έχω μάθει να υπάρχω

-μαζί σου-

ως υποκείμενο του «είμαι»

κι όχι του «έχω».

Κατίνα Βλάχου

Εικόνα: (Χρήστος Μποκόρος, Ρωγμή)