Άγρια σιωπή
Στον Μοθ και στην Ρέινορ έκαναν έξωση από το σπίτι τους, εκεί που είχανε πρόβατα και καλλιεργούσαν λαχανικά, το σπίτι που μεγάλωσαν τα παιδιά τους και ήταν όλος ο κόσμος τους για είκοσι χρόνια .
Τότε αποφάσισαν ένα ταξίδι με τη βοήθεια ενός βιβλίου που τους οδήγησε στην πιο αναπάντεχη περιπέτεια. Το βιβλίο θα έκανε την δουλειά. «Το μονοπάτι της Νοτιοδυτικής Ακτής : Από το Μάινχεντ στο ακρωτήριο Σάουθ Χέιβεν», ο ωραίος ταξιδιωτικός οδηγός του Πάντι Ντίλον για το μονοπάτι πεζοπορίας των 630 μιλίων. Το βιβλίο που τους καθοδηγούσε σε όλο το οδοιπορικό τους ως το Πολρούαν. Ο φίλος ήταν στην τσέπη τους όταν αποφάσισαν να μην παραδοθούν στο χάος της έλλειψης στέγης, αλλά να φορτωθούνε ένα σακίδιο στους ώμους τους και να περπατήσουνε ολόκληρο το μονοπάτι που περιγράφεται στο οδηγό του ο Πάντι, ζώντας στην ύπαιθρο, άστεγοι και απένταροι, σε απόκρημνες ακτές και σε παραλίες.
Το βιβλίο αυτό ήταν γεμάτο φτερά πουλιών, χορταράκια, χαρτάκια ,ξεραμένα αγριολούλουδα. Αναμνήσεις από ένα μονοπάτι που κατηφορίζει από ψηλούς ,απότομους γκρεμούς ως τη θάλασσα και μετά πάει ξανά ψηλά σε βραχώδη ακρωτήρια ,ώσπου αυτό το απίθανο τρενάκι του λούνα παρκ της άγριας φύσης να έχει διανύσει όλη την ακτογραμμή της νοτιοδυτικής Αγγλίας και ο πεζοπόρος να έχει περπατήσει ανεβοκατεβαίνοντας σχεδόν τέσσερις φορές το ισοδύναμο μιας ανάβασης στο Έβερεστ.
Φυλλομετρούσαν το βιβλιαράκι που περιείχε ηλιοφώτιστες και ανεμοδαρμένες αναμνήσεις μηνών ζωής σε κορυφές γκρεμών σε όλες τις καιρικές συνθήκες: η βροχή μαστίγωνε το πρόσωπό τους , έδερνε το σακίδιο , άνεμοι ούρλιαζαν σε κατακόρυφους γκρεμούς από γρανίτη, κοράκια εκσφενδονίζονταν στον αγριεμένο μολυβή ουρανό, το χέρι που είχε αναζητήσει το χέρι του Μοθ της στο σκοτάδι της σκηνής στην κορυφή ενός ανεμοδαρμένου γκρεμού. Αλλά περιείχε και κάτι άλλο: σκοτεινές αναμνήσεις πόνου και θλίψης από τη φριχτή εβδομάδα που τους είχε ωθήσει αρχικά να ξεκινήσουνε εκείνη την τεράστια πεζοπορία. Ήταν άλλοι άνθρωποι τότε ,δύο απελπισμένοι, αγχωμένοι, τρομαγμένοι άνθρωποι που πασχίζανε να στριμώξουνε σε χαρτοκιβώτια είκοσι χρόνια ζωής ,είχανε μόνο λίγες μέρες καιρό μέχρι να εγκαταλείψουνε αναγκαστικά για πάντα το σπίτι τους και πιστεύανε ότι η απώλεια του σπιτιού τους ήταν ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να τους είχε συμβεί. Κι όμως, ένα ραντεβού ρουτίνας στο νοσοκομείο εκείνη την ίδια εβδομάδα τους έκανε να αλλάξουνε άποψη. Είχαν πετρώσει όταν ο Μοθ διαγνώστηκε με μια νευροεκφυλιστική νόσο για την οποία δεν υπήρχε ούτε τρόπος αντιμετώπισης ούτε γιατρειά. Ο επίμονος πόνος στον ώμο του Μοθ ,το περίεργο μούδιασμα σε όλη την αριστερή πλευρά του και μια διανοητική σύγχυση που θόλωνε σιγά σιγά τις σκέψεις του δεν ήταν απλώς γεράματα αλλά συμπτώματα της φλοιοβασικής εκφύλισης, της CBD, μιας ύπουλης ανίατης ασθένειας που σύντομα θα ολοκλήρωνε τον κύκλο της προς το μοιραίο τέλος. Τότε συνειδητοποιήσανε πόσο λάθος είχανε κάνει: Τους περίμεναν πολύ χειρότερα από το να μείνουνε άστεγοι…
Στα περιθώρια του ταξιδιωτικού οδηγού καταγράφονταν στοιχεία και εντυπώσεις από τις ημέρες που περνούσανε σε κορυφές γκρεμών και σε παραλίες , κατασκηνώνοντας σε απόκρημνα ακρωτήρια και σε βραχώδεις προεξοχές της στεριάς. Το βιβλιαράκι του Πάντι Ντίλον θα ήταν η μοναδική χειροπιαστή απόδειξη ότι είχανε περπατήσει το μονοπάτι της ακτής.
Είχανε την ανάγκη και οι δύο από χώρο, από ουρανό, από το σφύριγμα του ανέμου σε δέντρα, από κοράκια να παρεκκλίνουν από την πορεία τους, παρασυρμένα από ριπές ανέμου, από βροχή στο πρόσωπό τους. Αυτό εδώ ήταν κάτι αληθινό. Η γη , ο τόπος , τα δέντρα .Αληθινό, ασφαλές. Για την Ρέινορ ήταν η γη, το χώμα το βαθύ μουρμουρητό του υπόβαθρου της ίδιας της της ύπαρξης .Σε αυτή κατέφευγε όταν όλα γίνονταν συντρίμμια. Είχε ανάγκη από την ασφάλεια του να είναι ένα με τη γη, η αίσθηση ότι ανήκε απόλυτα εκεί ήταν αναγκαία για τον πυρήνα της ύπαρξής της όσο και ο αέρας που ανάπνεε. Χωρίς αυτή, ποτέ δεν θα ένιωθε πλήρης. Ήταν πάντα η γη. Ήταν πολύ σημαντικό για τη σωματική και πνευματική υγεία τους το να ζούνε στη φύση. Έχουμε ανάγκη τα φυτά ,τη γη , τον φυσικό κόσμο ,τα έχουμε ανάγκη κυριολεκτικά ,σωματικά.
Αυτοί οι δύο , μόνοι στην άκρη του Ατλαντικού , με μοναδική προστασία απ΄ ό,τι μπορούσε να φέρει ο καιρός τα υγρά τοιχώματα της νάιλον σκηνής τους. Η υγεία του Μοθ είχε βελτιωθεί με τρόπους που οι γιατροί είχαν αποκλείσει και το μονοπάτι τους είχε δώσει κάτι που δεν πιστεύανε ότι θα αισθανότανε ποτέ ξανά. Ελπίδα. Πιαστήκανε από αυτό το συναίσθημα και συνεχίσανε την πεζοπορία τους προς ένα μέλλον που δεν βλέπανε καν…
Γράφοντας η Ρέινορ είχε μεταφερθεί πίσω στο μονοπάτι της Νοτιοδυτικής Ακτής , πίσω σε εκείνη τη στενή χωμάτινη λωρίδα γης. Πίσω στον ήλιο ,στον άνεμο και στους ατέλειωτους πράσινους ορίζοντες. Χωρίς να το καταλάβει γράφοντας είχε μεταφερθεί πίσω στο μέρος όπου αισθανόταν ασφαλής, βέβαιη και ολοκληρωμένη: στο σπίτι τους στην άγρια φύση. Καθότανε στο καμένο από τον ήλιο χορτάρι .Επικρατούσε μια παράξενη σιωπή ,ούτε κελαηδισμοί πουλιών ούτε βουητό εντόμων ούτε καν το αχνό θρόισμα από ξερά στάχυα στον απαλό άνεμο. Μόνο καυτή,ακίνητη σιωπή άγριας φύσης. Η σιωπή μιας έρημης γης όπου δεν κατοικούσε κανένα άγριο πλάσμα.
Το Μονοπάτι της Νοτιοδυτικής Ακτής τους είχε οδηγήσει από το άγχος και την απελπισία στην ελπίδα και στην προοπτική .
Μια τυχαία χειρονομία από έναν αναγνώστη της ιστορίας τους αλλάζει τα πάντα .Η ευκαιρία να ξαναδώσουν ζωή σε μια όμορφη αγροικία φωλιασμένη βαθιά στους λόφους της Κορνουάλης είναι το νέο μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσουν.
Μετά το ζευγάρι ακολουθεί μια τρομερή διαδρομή .Στην Ισλανδία. Στο μονοπάτι Λοϊγαβέγουρ. Οδοιπόροι σε ένα άγριο τόπο. Κάνουνε πεζοπορία σε μια άγρια ,αφιλόξενη χώρα. Κρύο και θερμές πηγές, υποαρκτικές νύχτες, σκοτεινό ,πηχτό θειούχο νερό τίναζε ατμούς μέσα στα αραιά ,σπαθωτά χόρτα της όχθης. Εισέπνεαν θειάφι και σκόνη μέσα σε ένα εξωγήινο τοπίο. Ένα τοπίο χωρίς σύνορα. Ορεινοί ορίζοντες χωρίς τέλος. Ροδακινί, κίτρινο, ώχρα , λόφοι με χρώματα που έλαμπαν στο απογευματινό φως. Κατεβασιές μαύρης τέφρας, βρύα και πρωτόγονα άγρια χόρτα, πάγος κατάλευκος , καθαρός και παρθένος ,που τον διέτρεχε κατά τόπους ένας μαύρος ηφαιστιακός χυλός, γυμνά βουνά που είχαν ακόμη τη γυαλάδα της υγρασίας χιλιετιών κάτω από τους πάγους .Λόφοι που δεν πρόσφεραν άσυλο σε κανένα ζωντανό πλάσμα. Πέτρα, σχιστόλιθος, πάγος, παγετώνες, ομίχλη και θειάφι. Μια γη ανέπαφη από βακτήρια, μικρόβια ή ηφαιστειακή τέφρα, τίποτα που να μπορεί να γεννήσει έδαφος ή βλάστηση. Ένας λευκός καμβάς ζωγραφισμένος μόνο από τα άγρια ,ανέγγιχτα χρώματα μιας καινούργιας γης. Μια βροντερή άγρια σιωπή μιας άδειας γης χωρίς βλάστηση, χωρίς ζώα. Περπατήσανε οι δυό τους σε πάγο, σε βροχή και σε θειάφι, μέχρι το τέλος μιας παράξενης άγνωστης γης. Περπατήσανε σε ένα βραχώδες ακρωτήρι ,καθίσανε πάνω στο γυμνό πετρώδες έδαφος , με τη θάλασσα μπροστά τους να εξαφανίζεται σε έναν γκρίζο ορίζοντα…
Μια συναρπαστική ιστορία για την ελπίδα , την αγάπη αλλά και τη ζωτική σημασία της σύνδεσης του ανθρώπου με τη φύση.
Μια όμορφη, λυρική ιστορία για την απώλεια στέγης και την ανθρώπινη δύναμη και αντοχή.
Η έννοια της εστίας διερευνάται με τρόπο που συγκινεί. Η συγγραφέας ανακαλεί στη μνήμη καταιγίδες ,τοπία, τη θάλασσα ,την αγάπη για τον σύντροφό της ,Μοθ , με υπέροχες αφηγήσεις.
Γλαφυρές περιγραφές της φύσης, χαίρεσαι να τις διαβάζεις.
Η αφήγηση της Ρέινορ για το απίστευτο ταξίδι τους είναι μια ιστορία θριάμβου της ελπίδας ενάντια στην απελπισία. Το ταξίδι τους δεν είναι επιλογή ζωής, εκείνο που κυρίως αποπνέει το βιβλίο είναι η ικανότητα του ανθρώπου να αντέχει και η αναγεννητική δύναμη της φύσης…
Ένα εμψυχωτικό αυτοβιογραφικό βιβλίο για τη φύση και για το πώς είναι να χάνεις τα πάντα και να βρεις τον εαυτό σου ανάμεσα στον ουρανό και στη θάλασσα.
Αισιόδοξο, εμψυχωτικό , τονωτικό και παρήγορο.
Η Ρέινορ Γουίν, αφότου ολοκλήρωσε το µονοπάτι της νοτιοδυτικής ακτής, συνεχίζει να κάνει τακτικά πεζοπορίες µεγάλων αποστάσεων και να γράφει για τη φύση, την έλλειψη στέγης και το ελεύθερο κάµπινγκ. Ζει στην Κορνουάλη µε τον σύζυγό της Μοθ και τον σκύλο τους Μόντι. Το Μονοπάτι του Αλατιού είναι το πρώτο της βιβλίο. Μεταφράστηκε σε 19 γλώσσες, ήταν υποψήφιο στη βραχεία λίστα για το Costa Book Award και έχει πωλήσεις άνω του µισού εκατοµµυρίου αντιτύπων παγκοσµίως.
