Το καλοκαίρι των διηγημάτων αυτού του τόμου είναι ένας τόπος μυστηριακός όπου μπορείς να δεις το φωτεινό ποτάμι του γαλαξία να λάμπει στον ουράνιο θόλο, ένας τόπος όπου τα παιδιά φτιάχνουν παιχνίδια με τα σύρματα από τα δεμάτια του θερισμού κι ύστερα βουτούν σε λίμνες που εμφανίστηκαν στα πιο απίθανα μέρη όπως η καρδιά ενός παλιού εργοστασίου. Είναι  ένας τόπος όπου οι άνθρωποι τυλίγονται με σεντόνια λευκά για να χορτάσουν τη νύχτα «μ’ ανοιχτά παράθυρα απέναντι στη θάλασσα» και κοιμούνται « σε αυλές και σε κάποιες ταράτσες που είχαν ξεφυτρώσει ανάμεσα στα κεραμίδια ».

Οι 43 ιστορίες που συγκέντρωσε ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης εξερευνούν τούτη την μυστηριώδη εποχή που δε μοιάζει  με καμιά άλλη και που μας αναγκάζει να κινηθούμε στο όριο αναζητώντας την ουσία της ύπαρξης μας. Γιατί το ελληνικό καλοκαίρι είναι όμορφο μα και δύσκολο,  η ένταση του φέρνει μια γεύση μεταλλική στο στόμα, προκαλεί ναυτία, φέρνει στο νου μνήμες που μας πλήγωσαν και μας πόνεσαν. Την ίδια στιγμή όμως η γοητεία του είναι ακατάλυτη καθώς γεμίζει το μυαλό με ήχους από παλιά τζουκ μποξ και θορύβους καφενείων από πούλια,  μαχαιροπήρουνα και ραδιόφωνα που μεταδίδουν αθλητικούς αγώνες,  με φωνές από θόλους εκκλησιών, με παφλασμούς από  κύματα μεγάλα και θορυβώδη που σκάνε στις αμμώδες ακτές, με εικόνες παλιών πετρόκτιστων σπιτιών και δρόμων όπου κυλούν «τα μικρά άσπρα καροτσάκια των παγωτατζήδων». Το ελληνικό καλοκαίρι που αναδύεται από τις σελίδες αυτής της συλλογής είναι γεμάτο αφηγήσεις για μποστάνια που φυλούν τη νύχτα οι περιβολάρηδες και για δωμάτια με ψυγεία που χρειάζονται μισή κολώνα πάγου.

Το καλοκαίρι ήταν πάντα ένα μυστήριο και μια πρόκληση για πολλούς από μας που ψάχνουμε   έναν τρόπο για  να το διανύσουμε όσο πιο ανώδυνα κι ευχάριστα  γίνεται. Βιβλία όπως αυτή η συλλογή των εκδόσεων Λέμβος  μας βοηθούν να λύσουμε  το γρίφο αυτής της εποχής που κόβει στα δύο το χρόνο διακόπτοντας την απρόσκοπτη ροή του  και μας μεταφέρει σε μια άλλη διάσταση εντελώς ιδιαίτερη. Το καλοκαίρι ήταν κι εξακολουθεί να είναι  για κάποιους  μια περίοδος κοπιαστική, μια περίοδος εντατικού κόπου,   για την πλειοψηφία των σύγχρονων  κατοίκων των πόλεων  όμως είναι πια μια εποχή ξεκούρασης και διακοπών,  αυτή η  διττή του ιδιότητα δημιουργεί  διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης κι αποτίμησης του. Όπως αναφέρει  κάποιο απόσπασμα του βιβλίου «Ερχόμαστε σε αυτό υποψιασμένοι, γεμάτοι επιθυμίες και βεβαιότητες με την απόφαση να εξαφανίσουμε το φόβο που μας ακολουθεί. Ακολουθούμε το φόβο και εξαφανιζόμαστε.»

Τούτες τις διαστάσεις και τις ιδιομορφίες του θέρους διερευνούν λοιπόν «Τα καλοκαίρια μας» ταξιδεύοντας μέσα σε σαραβαλιασμένα λεωφορεία περασμένων δεκαετιών, αναζητώντας λύσεις τα αγχωτικά βράδια της αϋπνίας, παρακολουθώντας ταινίες σε τηλεοράσεις ασπρόμαυρες, ψάχνοντας για κοχύλια στην άμμο του βυθού, βλέποντας τη σκόνη να χορεύει τα καυτά μεσημέρια καθώς τα τζιτζίκια χαλούν τον κόσμο, τρώγοντας παστέλι τυλιγμένο σε λεμονόφυλλο, ψηλαφίζοντας τα κοκκινωπά βράχια όπου το νερό αφήνει πίσω του χοντρές νιφάδες αλατιού.