«Η “αποτυχημένη” γραφή»: Μια δήλωση του Γιώργου Χειμωνά, ελαφρώς προκλητική και εκ πρώτης όψεως αντιφατική, αποτελεί το κέντρο γύρω από το οποίο περιστρέφονται οι προβληματισμοί του βιβλίου αυτού: “Το τι είναι η γραφή μου, αν με ρωτούσαν θα απαντούσα ότι είναι η πιο αποτυχημένη της νεοελληνικής γραμματείας, και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.” (Χειμωνάς 1987: 31). Με αφετηρία τις αλληλένδετες έννοιες της “αποτυχίας” και του “ανέφικτου”, θα επιχειρήσω εδώ να πλησιάσω τον απολύτως αυτοαναφορικό και, κατ’ ουσίαν, αυτοβιογραφικό πυρήνα της ποιητικής του Χειμωνά, με βάση την εκτίμηση ότι το έργο του αποτελεί μια άκρως ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερα ερεθιστική περίπτωση διαπραγμάτευσης της σχέσης και των ορίων μεταξύ λογοτεχνίας και ζωής, αφήγησης και βιώματος, μυθοπλασίας και πραγματικότητας, ζωής και θανάτου, θανάτου και γραφής. Βασική πεποίθηση που υπόκειται της αναγνωστικής απόπειρας είναι ότι η κριτική δεν έχει αντιμετωπίσει με τη δέουσα αποφασιστικότητα την απόλυτη κρισιμότητα της γραφής του Χειμωνά, η οποία ανάγεται, κατά κύριο λόγο, στη ρευστότητα των ορίων μεταξύ ζωής και γραφής, στη συγχώνευση των δύο ή ακόμη και στην αντιστροφή των όρων: στην περίπτωση του Χειμωνά δεν αντανακλάται μόνο η ζωή στο έργο, αλλά το έργο διεισδύει, εισχωρεί και εκτοπίζει σχεδόν την “πραγματική” ζωή: “Ο τρόπος γραφής μου ενσωματώνεται στον γενικό τρόπο της ζωής μου σε τέτοιο βαθμό, ώστε να πλεονάζει και να γίνεται τρόπος ζωής” (Χειμωνάς 1995: 71).