Ο καιρός κι ο χρόνος
Η Μαρία Στασινοπούλου, καταξιωμένη πια στη συνείδηση των αναγνωστών, επανέρχεται με “Του καιρού που επιμένει”, το τελευταίο της βιβλίο, από τις εκδόσεις ΚΙΧΛΗ, στο προσφιλές της θέμα, το κυνήγι του χρόνου. Ως έμπειρη traceur αξιοποιεί όλες τις τεχνικές ενός πετυχημένου parcour, διατρέχοντας 83 μικρές ιστορίες που μιλούν για τον έρωτα, το γήρας, την αδυσώπητη πραγματικότητα, τον θάνατο και διαδέχονται η μία την άλλη με την άνεση της ροής του νερού.
Κινείται άνετα ανάμεσα τους με ευγένεια, αλτρουισμό, σεβασμό και χωρίς ανταγωνισμό, αξιοποιώντας έτσι όλες τις αξίες που υπηρετεί το ευγενές αυτό άθλημα. Προσπερνά όλα τα εμπόδια χωρίς ν’ αυτοτραυματίζεται. Παίζει με τα πρόσωπα· γίνεται άλλοτε ιερουργός, θεός παντογνώστης, θύτης ή και θύμα, κλείνει πονηρά το μάτι στον αναγνώστη, προσκαλώντας τον να την εμπιστευτεί ώστε να εισχωρήσει στην ουσία της λειτουργικής πραγματικότητας των κειμένων της. Με την ίδια ευκολία βυθοσκοπεί τα φύλλα· γίνεται πότε αρσενικό, πότε θηλυκό, χωρίς ν’ αγνοεί και το εξομολογητικό δεύτερο πρόσωπο, κι μ’ένα passement(πέρασμα) περνάει ανάμεσά τους όπως ο υπερήλικας που ξεπερνά την περιστασιακή ύπαρξη του ναυαγοσώστη καθώς λιάζεται αμέριμνα ή ο σκορπιός που απελευθερώνεται από τις ενοχές του, επικαλούμενος την φύση του χαρακτήρα του. Ακόμα κι όταν πραγματοποιεί επικίνδυνους διασκελισμούς μέσα από νάρκες, κατορθώνει να σταθεί όρθια, περισυλλέγοντας τα κομμάτια της με τη χρήση μίας roulade(κυβίστηση) διατηρώντας την “οριζόντια διανυσματική της ταχύτητα”. Δεν μπορεί κανείς να μην επισημάνει την ιδιαίτερα εύστοχη χρήση ενός saut de precision(άλμα χεριών) με το οποίο καταφέρνει να διατηρήσει την ισορροπία της, μετά την επαφή της με την κατ’ επίφαση σκληρή και ανάπηρη δασκάλα της, με το ωραίο όνομα: Αλκμήνη ενώ, διασταυρώνεται με την ελληνική πραγματικότητα, με την γεροντική άνοια, τις αναμνήσεις της, τ’ απωθημένα της και τις πικρίες της, -όπως ότι δεν έμαθε ποτέ ποδήλατο-, για να προσγειωθεί στέρεα, σαν καλοασκημένος αθλητής, πάνω σε δύο γερά πόδια· ίσως με λίγο φθαρμένα από το τρέξιμο παπούτσια. Μικρή όμως η απώλεια.
Ο Ίταλο Καλβίνο, σ’ένα κείμενό του είχε πει ότι “ο κόσμος δεν μπορεί ν’ αποδειχθεί (ή ν’ αναγνωριστεί) αλλά μόνο να παρεξηγηθεί, ν’ αποσυνδεθεί από κάθε μορφή προστασίας, ατομικής ή συλλογικής και να επιστραφεί στη σταθερότητά του.”
Αυτό ακριβώς κάνει και η Μαρία Στασινοπούλου· με τη δύναμη της γραφής της, χρησιμοποιώντας την ειρωνεία, τον σαρκασμό, το χιούμορ, πικρό ή δεικτικό, προσεγγίζοντας δύσκολα θέματα, απαγορευμένα, διατρέχει τον κόσμο ανατέμνοντας ταυτόχρονα και τον κόσμο της, εκθέτοντάς τον, για να φτάσει στο τέλος του parcour, ωραία κι ευσταλής.
∞
