Μαντίλι δεμένο στα μάτια
Τρύπες παντού
Σκαμμένη γη και αίματα
Περνούν οι υδροφόρες
Πομπή του θέρους πένθιμη
Σβήνει το χνάρι τους η άσφαλτος
Ό,τι κυλά απάνω της γρήγορα το στεγνώνει
Μοιάζει στη θύμηση των ανθρώπων, θα πεις
Γέλια μακριά και μουσικές από πισίνες
Χάνεται η φωνή σου στο βάθος
Και μένα ο ουρανός μου γεμάτος drones
πού να βρω περιστέρι
να ‘ρχεται πίσω απ’ τον Άδη;
***
Καλοκαιριού κειμήλια
Ποτήρια πλαστικά και καλαμάκια
Καλοκαιριού κειμήλια στις όχθες
Για λίγο εκβάλλει η μορφή σου στους βράχους
Τάζει νερό σε ερπετά και σε τζιτζίκια
Παράμερα κουρνιάζουν σαν γατιά τα αρμυρίκια
που περιμένουν να λυγίσεις για να βρέξει
Μα οι προσδοκίες του πλανήτη μοιάζουν
λευκό που σκίστηκε στα βάτα
Σαν δυο σακούλες πλαστικές,
βιοδιασπώμενες.
***
