σῆμα τέ μοι χεῦαι πολιῆς ἐπί θινί θαλάσσης

                                                                                                             Οδύσσεια, Νέκυια

Πριν χρόνια μου είχε γεννηθεί η επιθυμία να πεθάνω στη θάλασσα. Δεν είχα μιλήσει γι’ αυτό σε κανέναν, αλλά πέρυσι όρισα την παραλία του Άι Νικόλα ως τον πιο κατάλληλο τόπο θανάτου μου.

Η μικρή παραλία δεν έχει καφενείο, ξαπλώστρες και ομπρέλες. Έχει λίγο χαλίκι, λίγο φύκι, λίγη άμμο και το κτητορικό εκκλησάκι του Άι Νικόλα πάνω στο κύμα. Μερικά δέντρα εξασφαλίζουν φυσική σκιά. Για όλους τους παραπάνω λόγους λίγοι την προτιμούν, ανάμεσά τους κι εγώ.

Πέρυσι, λοιπόν, ένα Σάββατο του Ιουνίου, στο μικρό δρομάκι προς τη θάλασσα, είδα πρωτοφανή συνωστισμό. Πολλοί άνθρωποι καλοντυμένοι και σοβαροί περπατούσαν πλάι στο κύμα, επιστρέφοντας στα αυτοκίνητά τους. Μόλις είχε τελειώσει μια κηδεία στην εκκλησία του Άι Νικόλα. Ωραίος ιδιωτικός χώρος ταφής «παρά θίν’ αλός», σκέφτηκα.

Καθώς περνούσαν από μπροστά τους οι συγγενείς και φίλοι του εκλιπόντος, οι λουόμενοι, καθισμένοι στις πετσέτες και τα καρεκλάκια τους,  περίμεναν αμήχανοι και σιωπηλοί. Ύστερα ο υπάλληλος του γραφείου τελετών τους παρακάλεσε ευγενικά να μετατοπιστούν λίγο πιο πίσω, ώστε να περάσει το βαν για να συλλέξει από την εκκλησία τα σύνεργα της τελετής.

Σε λίγο τελείωσαν όλα, κάθισα κι εγώ στο καρεκλάκι μου σε μια σκιά και χαλάρωνα χαζεύοντας το κινητό μου.  Απόρησα, όταν εμφανίστηκε στην οθόνη μου βιντεοσκοπημένη η τελετή και η ταφή, η οποία μόλις είχε λάβει χώρα στο εκκλησάκι εκεί δίπλα. Κανονικό ρεπορτάζ. Κάποιος δημοσιογράφος θα βρέθηκε εδώ, σκέφτηκα. Ήταν γνωστής οικογένειας ο εκλιπών, ψάχνουν και για ειδήσεις τα τοπικά ΜΜΕ…

Συνέχισα να βλέπω το βίντεο με περιέργεια, ώσπου, μετά την τελευταία φτυαριά  χώμα πάνω στο φέρετρο, εμφανίζεται στην οθόνη ένας ηλικιωμένος κύριος  και δηλώνει με σοβαρότητα: «εγώ, και πεθαμένος, ανήκω στη θάλασσα». Ύστερα το πλάνο αλλάζει και τον δείχνει, με το σκούρο κοστούμι του νεκρού, να περπατάει μες στο νερό, να ξεμακραίνει και να βυθίζεται αργά, ώσπου χάθηκε. Μου ξεφεύγει μια φωνή. Ταράχτηκα. Ντράπηκα. Ευτυχώς δεν με άκουσε κανείς. «Μα τι ήταν όλο αυτό! Τρελαίνομαι; Να πάω να δω τα μνήματα;» ανατρίχιασα στην ιδέα και μόνο. Δοκιμάζω να ξαναδώ το βίντεο σε επανάληψη. Είχε εξαφανιστεί.

Προσπαθώντας να ανακτήσω την ψυχραιμία μου, σηκώνω το βλέμμα προς τον ορίζοντα. Η θάλασσα λαμπύριζε γαλήνια στον μεσημεριάτικο ήλιο. Αλήθεια ή παράκρουση;  Ό,τι κι αν ήταν αυτό που είδα, τον ζήλεψα εκείνον τον νεκρό. Γιατί όχι κι εγώ, σκέφτηκα, όταν έρθει η ώρα μου;  Εδώ, στην αγαπημένη μου παραλία του Άι Νικόλα…