Το ερώτημα που τίθεται (δίχως και να απαντάται – χάριν της πολιτικής ορθότητας, υποθέτω) είναι: «αγαπάμε περισσότερο τα ζώα συντροφιάς από τη μάννα μας;» (και τους δικούς ανθρώπους, εν γένει).
Σπλαχνιζόμαστε το ταλαίπωρο σκυλάκι ή γατάκι που πάσχει από πολυοργανική ανεπάρκεια, πέφτει σε κώμα, τα χάνει, τυφλώνεται, σέρνεται, δεν καταλαβαίνει πια πώς να φάει ή πού να ουρήσει… αλλά φερόμαστε σκληρά, αδέκαστα, άσπλαχνα στους συγγενείς μας; Τόση υποσυνείδητη οργή, τόσο μίσος ή τόση εγωιστική εξάρτηση;
Ένα άλλο ερώτημα που τίθεται σε αυτό το καλογραμμένο έργο είναι: «Μήπως είναι καλύτερο να παίρνουν άλλοι αποφάσεις για λογαριασμό μας κι έτσι να μην αναλαμβάνουμε την ευθύνη, να παραμένουμε για πάντα παιδιά που παίζουν στην αυλή με τα αδελφάκια τους;» (εδώ ένας αδελφός «προστάτης» της μικρότερης αδελφής του «κάνει παιχνίδι» προσπαθώντας να την κατευθύνει στις κρίσιμες καμπές της ζωής του, αλλά ενοχλείται όταν εκείνη επιχειρεί να κάνει το ίδιο).
Παραδείγματα χειριστικής συμπεριφοράς πίσω από το πρόσχημα τής «αγάπης». Εάν είναι έτσι οι συγγενείς οι εχθροί περιττεύουν.
Καλοπαιγμένο, καλογραμμένο, καλοσκηνοθετημένο έργο. Λιτά σκηνικά (post-it παντού κολλημένα). Λευκοί τοίχοι με πλαστικά λουλούδια καρφωμένα σε μεταλλικά σωληνάκια στο προσκήνιο. Δύο κύβοι από κόντρα-πλακέ συμπληρώνουν την «όψιν» μιας αφαιρετικής αλλά όχι και λακωνικής παράστασης.
Όπως και να το κάνουμε είμαστε μεσογειακοί, υπεραναλύουμε, επιχειρηματολογούμε πλεοναστικώς (φλυαρούμε), δεν έχουμε αίσθηση τού μέτρου, όμως ο ρυθμός επιτυγχάνεται χάρη στην οικονομία τής αναπνοής (που …σώνεται κάποια στιγμή!!!).
Όλα καλά, όλα άγια, αλλά προπάντων διόλου ανατρεπτικά σε αυτή την παράσταση για εφησυχασμένους μικρομεσαίους που δεν επιδιώκουν να σκοτιστούν αλλά επιμένουν, περιμένουν «το Κράτος» να λύσει θεσμικά και αυτό το κοινωνικό-ηθικό-πολιτιστικό πρόβλημα.
Μην το χάσετε!!!
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
https://konstantinosbouras.gr ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός.
INFO:
