Ο κόσμος είναι ένα τεράστιο πλυντήριο που χωράει όλες τις σκέψεις αλλά και όλες τις σχέσεις. Οι σχέσεις είναι σαν το ηλιακό μας σύστημα. Κάποιες φορές είμαστε ο Ήλιος, άλλες ο Πλούτωνας. Άλλες φορές περαστικοί κομήτες και άλλες μοναχικοί αστεροειδείς. Κάποιες σχέσεις μοιάζουν ιδανικές , με κάποιον στον ρόλο του Ηλίου και άλλους στον ρόλο της Γης, στην ιδανική απόσταση για αρμονική συμβίωση. Άλλοτε γινόμαστε ο Ερμής και πλησιάζουμε πολύ κοντά στον Ήλιο , κινδυνεύοντας να καούμε. Κρόνος που έχασε τα δαχτυλίδια του, Αφροδίτη με τοξική ατμόσφαιρα ή μακρινός μοναχικός Ποσειδώνας. Συχνά βλέπουμε κάποιον μεγαλόπρεπο Δία να ξεχνάει τα παιδιά-δορυφόρους του, ή κάποιον πληγωμένο Πλούτωνα να θρηνεί το ότι δεν είναι πλέον πλανήτης.
Οχτώ ιστορίες μια για κάθε πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος. Το βιβλίο αφιερώνεται σε όλους εκείνους που προσπαθούν να βρουν το φως ή που νιώθουν ότι έχουν χάσει τη λάμψη τους. Εκείνους και εκείνες που χρειάζονται υπαρξιακό αντηλιακό. Αφιερώνεται στη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης γιατί χωρίς σκοτάδι δεν υπάρχει φως. Στους δορυφόρους που περιστρέφονται γύρω από πλανήτες που ρουφάνε όλη τη δημοσιότητα ,στωικά, απλά και πιστά, χτυπώντας καθημερινά στο εργαστήριο της βαρύτητας.
Οχτώ ιστορίες που διαβάζονται ευχάριστα με ξάστερο ή μη ουρανό και συνοδεύονται ιδανικά με κουλουράκια πασπαλισμένα με αστερόσκονη , για όνειρα γλυκά και απονήρευτα.
Το διαστημόπλοιό μας επισκέφθηκε όλους τους πλανήτες .Τον Ερμή ,δρομέα που τρέχει να ξεφύγει από το είδωλό του .Την Αφροδίτη , να μας περιμένει στο σκοτάδι που στοιχειώνει ο φόβος μέχρι να θρέψουμε πυγολαμπίδες από το φως που πεταρίζει μέσα μας. Τη μάνα Γη με τις κόρες της , που κουβαλάνε όλου του κόσμου τις ευθύνες σε μια αγκαλιά αόρατη. Τις έρημες πεδιάδες του Άρη όπου μαίνονται μάχες σιωπηλές και τρομερές. Εκεί όπου ο χρόνος παγώνει. Εκεί όπου νιώθουμε απόγνωση και μοναξιά. Τον παντοδύναμο Δία και τους δορυφόρους του , που ψάχνουν μια θέση, που ελπίζουν σε λίγη αναγνώριση. Ύστερα ο πατέρας Κρόνος, με τα παιδιά του δαχτυλίδια να τον στολίζουν γεμάτα ασφάλεια και ζεστασιά. Τον Ουρανό να μας θυμίζει τη χαρά που μπορούν να δίνουν απλά καθημερινά πράγματα. Και τέλος, τον μαγευτικό Ποσειδώνα όπου άντρες ώριμοι νιώθουν παιδιά αντλώντας χαρά από τη δύναμη της φιλίας. Συνεχίζεται όμως το ταξίδι. Δεν σταματάει ποτέ. Ακόμα και στα πιο μακρινά άκρα του ηλιακού μας συστήματος .Ακόμα και όταν νιώθουμε ότι όχι απλώς δεν είμαστε πλανήτες , αλλά είμαστε μικρά ασήμαντα σώματα στη ζώνη του Κούιπερ, περιπλανώμενα χωρίς σκοπό ,χωρίς ζεστασιά, χαμένα σε σκοτεινές και παγωμένες θάλασσες, απομεινάρια. Εκεί όπου όλες οι σχέσεις μοιάζουν δύσκολες, εκεί όπου κατοικεί ο Πλούτωνας ,θρηνώντας την πρότερη πλανητική του δόξα και περιμένοντας με αδημονία την Περσεφόνη. Γιατί το ταξίδι ξεκινάει από μέσα μας και ποτέ δεν είναι αργά. Μέσα μας, εκεί όπου πάντα έχει αστερόσκονη μαγική, και φαντασία, και χώρο, και όπου μπορούν να συμβούν όλα. Μέσα μας εκεί όπου φωλιάζουν όλες οι σχέσεις , κι άλλοτε μοιάζουν να μας παγιδεύουν, κι άλλοτε να μας δίνουν φτερά. Κι όταν αγαπάμε το μέσα μας, λάμπουμε, και μαζί μας λάμπει ο κόσμος όλος.
Το κοντινότερο άστρο δεν είναι έτη φωτός μακριά. Είναι μέσα μας…
Διαβάστε το.
Ο Χρήστος Βερνάρδος γεννήθηκε το 1978 στην Αθήνα όπου και μεγάλωσε. Σπούδασε στη Θεσσαλονίκη στη σχολή νομικών και οικονομικών επιστημών και στο Aston University του Birmingham. Από το 2010 ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Γράφει ποιήματα, πεζά και τραγούδια.
