Ο άνθρωπος, το παιδί και ο άνεμος

Τι να πούμε για την ποιήτρια Παυλίνα Παμπούδη;  Έχει εκδώσει αμέτρητα βιβλία, παιδικά, ποιητικά, πεζά (όσο πεζά μπορούν να είναι τα βιβλία της Παυλίνας) δεν διαφημίζει ποτέ τα βιβλία της, κάνει ελάχιστες παρουσιάσεις, αν κάνει καθόλου, και κυρίως η στάση ζωής της, ο τρόπος που κινείται και αναπνέει είναι απόλυτα ποιητικός, με μία αίσθηση του χιούμορ τελείως ανατρεπτική όπως άλλωστε είναι και η ίδια η ποίησή της.

Αγαπώ την ποίηση της Παυλίνας γιατί πάντα με κλειδώνει σε πολυάριθμους μικρούς κόσμους από τους οποίους δεν θα ήθελα ποτέ να βγω και ταυτόχρονα μου ανοίγει δρόμους και διαβάσεις και μονοπάτια καινούργια και συγκλονιστικά.

Πότε, όπως γράφει η ίδια στην τελευταία ποιητική της συλλογή ΑΜΜΟΣ ΚΑΙ ΛΙΓΑ ΒΟΤΣΑΛΑ, εκδόσεις ΡΟΕΣ 2024, εμφανίζεται ξαφνικά στα ποιήματά της «σμήνος αργυρό αφρόψαρων» πότε «ακούγεται ντουπ ντουπ ο ήχος των προγόνων» καθώς «γυρνά η μυλόπετρα του χρόνου», πότε «ουρλιάζουν οι αγέλες των νυχτών» όμως ο άνθρωπος, χωρίς γένος και φύλο είναι πάντα στο επίκεντρο, μικρός, μεγάλος, ανυπεράσπιστος, δυνατός, δημιουργός, θνητός και αθάνατος μαζί.

Παραθέτω το τελευταίο ποίημα της ενότητας: ΤΙ ΕΛΕΓΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΙΗΜΑ:

ΜΕΝΕΙ

Μένει ένας κατάμαυρος

Άγραφος στίχος στο λευκό, στην ξόβεργα

Πετούμενο ετοιμοθάνατο

Σε καίρια στιγμή-περιδινούμενη

Και το παιδί; Τι λέει το άναρχο, υπέροχο, ελεύθερο παιδί μέσα στον άνθρωπο; Το παιδί που η Παυλίνα έχει διασώσει ανέπαφο;

Από την ενότητα αυτή παραθέτω το ποίημα:

ΑΣ ΜΟΥΤΖΟΥΡΩΣΩ

Στο μεταξύ ας μουτζουρώσω κι άλλο, είπα

Να, μονοκονδυλιά η αποτύπωση:

Σπιτάκι παιδικό, λείπει η πόρτα

Βαρύ το όρος πίσω, λείπει ο θεός

Η θάλασσα σγουρή κι ο ήλιος πολυπλόκαμος

Σε πρώτο πλάνο

Τέλος, στην άκρη του χαρτιού το ανθρωπάκι

Αδέξιο κι έτοιμο να πετάξει-

Εκεί με βρήκα∙ τα υπόλοιπα είναι γνωστά-

Δεν έτυχαν τυχαία όλ’ αυτά-

Κι ο άνεμος, τι λέει ο άνεμος στην Παυλίνα; Ο αρχαίος άνεμος, ο τωρινός; Όπως αναδεύει την άμμο του χρόνου, όπως σαρώνει τα πάντα και τα αλλάζει και μένουν πάντα οριστικά και αμετάκλητα ίδια; «Και δεν υπάρχουν νικητές» γράφει η Παυλίνα, «ποτέ στις ατέλειωτες μάχες.» Τι διηγείται ο άνεμος στην ποιήτρια Παυλίνα Παμπούδη από καταβολής κόσμου; Ποια πανανθρώπινη αλήθεια της εκμυστηρεύεται;

Στην ενότητα ΤΙ ΕΛΕΓΕ Ο ΑΝΕΜΟΣ παραθέτω το ποίημά της με τίτλο Anno Mundi:

Αρχή του νέου χρόνου, έτη τόσα

Απ’ το Μπιγκ Μπανγκ, το Τσίμτσουμ,

Τον Κατακλυσμό

ή την Εγείρα

Μα ποιος μετράει τον χρόνο, ποιος τα νερά

Ποιος τη σισύφεια πορεία

Του άθλιου προσκυνητή, του ένθεου

Του έντρομου

Του σαρκοφάγου, του κανίβαλου

Και ποιος τις σπείρες

και τους λαβύρινθους της εξέλιξης

Κι όλες τις λάθος θεωρίες, όλο λάθος;

Ο νέος χρόνος προς ή ο από;

Άραγε πλησιάζουμε

Κάπου, ποιος ξέρει πού

Ή μήπως οπισθοχωρούμε

Κι ίσως βρεθούμε πάλι σε, ποιος ξέρει ποια

Σημαδιακή, ανύπαρκτη,

Χαμένη, επινοημένη, άσχετη χρονολογία;

Ποιος ξέρει τι;

Γεμάτη ερωτήματα αυτή η βαθιά και στοχαστική συλλογή, για την πορεία του ανθρώπινου πολιτισμού, για την πραγματική ουσία της ανθρωπινότητάς μας, για τον προορισμό, για την καταγωγή και για την ποίηση αφού: «Λοξά πατήματα πουλιών, ιερογλυφικά στην άμμο» είναι όλα τα ποιήματα που γράφουμε.

.

Όχι όμως τα ποιήματα της Παυλίνας Παμπούδη.