Το Παλαιστινιακό φεστιβάλ κινηματογράφου που διήρκεσε ένα μήνα και έγινε στους κινηματογράφους Ανδόρα και Τριανόν, ήταν ένα συμβάν πολιτικό, κοινωνικό, πολιτισμικό ως ελάχιστη κίνηση αλληλεγγύης αλλά και μιας άλλης οπτικής ματιάς. Ήταν μοναδική εμπειρία. Κατάμεστες αίθουσες, τραπεζάκια στην είσοδο ενημέρωσης για το φεστιβάλ αλλά και δράσεις για την παροχή καθαρού νερού στους Παλαιστίνιους. Προλόγισε η Κάρολ Σανσούρ και μας μίλησε η ομάδα νέων κινηματογραφιστών που μετέφρασε τους υπότιτλους και δόμησε τα κείμενα και το πρόγραμμα.
Μιλάμε για μία από τις ταινίες που βρήκαμε εξαιρετική. Είχε βραβευτεί στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Μας έβαλε βιωματικά στην καθημερινότητα των Παλαιστινίων. Το θέμα ήταν 200μ απόσταση του ενός από τον άλλο…Είδαμε το τείχος που χωρίζει Ισραήλ-Παλαιστίνη και τα σημεία εξονυχιστικού ελέγχου για το “πέρασμα” από τη μία όχθη στην άλλη. Εκείνο που μάθαμε είναι ότι Παλαιστίνιοι πηγαινοέρχονται κάθε μέρα για δουλειά στο Ισραήλ περνώντας πολλαπλές φορές από τα σημεία ελέγχου, με διάφορα εμπόδια.
Μια οικογένεια μοιρασμένη στα δύο. Η μητέρα με τα τρία παιδιά -για να τους παρέχει εκπαίδευση-ζει στην πλευρά του Ισραήλ, ο πατέρας αρνείται να πάρει ισραηλινή ταυτότητα και παραμένει στη Δυτική όχθη με τη μητέρα του. Στη διάρκεια της ημέρας, η μητέρα και τα παιδιά πηγαινοέρχονται από το ένα σπίτι στο άλλο, περνώντας τα σημεία ελέγχου. Το βράδυ καληνυχτίζονται με σήματα μορς. Η Οδύσσεια ξεκινά όταν ο γιος μπαίνει στο νοσοκομείο και ο πατέρας- που συναντά γραφειοκρατικό πρόβλημα ληγμένης κάρτας ώστε να μπορεί να περνάει για 15 μέρες για δουλειά στην απέναντι όχθη -δεν μπορεί να μπει. Μια τεράστια περιπέτεια αρχίζει μέσα από μια ατέρμονη διαδρομή με βανάκια και αυτοκίνητα, οργανωμένη από τα κυκλώματα παράνομης μετακίνησης. Ένα οδοιπορικό στα εδάφη της Παλαιστίνης για να διασχιστούν τα 200 μέτρα. Συνοδεύεται από τις ανταλλαγές των επιβατών και τα συναισθήματα που αναδύονται. Αλληλεγγύη, εχθρότητα, συμπόνοια, θυμός. Το τέλος χωρίς να είναι εξιδανικευμένο είναι αισιόδοξο. Ο πατέρας φτάνει στο νοσοκομείο μετά κόπων και βασάνων, σε μια πορεία όπου βλέπουμε όλα τα διλήμματα. Το παιδί γίνεται καλά αλλά συνεχίζουν τη ζωή τους στις δύο όχθες, πιο ανθρώπινοι και ηπιότεροι. Η ταινία διαπραγματεύεται τη διαφορετικότητα και την ανοχή ακόμη και στα πλαίσια του ζευγαριού που κάνει διαφορετικές επιλογές αλλά υπάρχει πολύ αγάπη.
Πολλές πτυχές της σύνθετης κατάστασης αναδύονται μέσα από όλα τα πρόσωπα. Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί που εκμεταλλεύονται την κατάσταση για να πλουτίσουν, η Γερμανίδα σκηνοθέτιδα με την κάμερα που αποδεικνύεται ισραηλινής καταγωγής και έρχεται σε σύγκρουση με τον Παλαιστίνιο που τη συνοδεύει στο πέρασμα. Πιο ακραίες στάσεις, πιο μετριασμένες, ανταλλαγή και αντιστροφή ρόλων, όλα στα πλαίσια των ανθρώπινων παθών και παθημάτων του παλαιστινιακού λαού.
Η ταινία καταφέρνει η ταινία να αναδείξει την πολυπλοκότητα της κατάστασης στο επίπεδο της καθημερινότητας και των ανθρώπινων σχέσεων. Οι άνθρωποι αυτοί επιδεικνύουν δύναμη και βρίσκουν λύσεις σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Πραγματικά ελπιδοφόρα.
