Μητροπολίτης εν οίκω ανοχής

Δεν θα το κατακρίνω το μπορντέλο·

σπέρμα κι αυτό απ’ το σπέρμα του Κυρίου.

Iδές τού επιτάφιου τα κρίνα και τα ρόδα

με πόσο θρήνο αγγίζουν το σώμα του Νυμφίου.

Ιδές τον Βούδα και τον άσπρο ελέφαντα,

ιδές τον ουρανό μ’ όλα τ’αστέρια του.

Γιατί να κατακρίνω, μέρες που είναι,

ολισθηρό και άτακτο ιερέα;

Μπήκε σε οίκο ανοχής, που ανέχεται

πάσαν ελπίδα, πάσαν αμαρτία.

Τυχαίνει να υποκύπτει σαν χοϊκός·εντάξει,

δεν χάθηκε το Σύμπαν κι η αξιοπιστία

της Θείας Οικονομίας!

Λοιπόν μην απολύσεις

τον εκλεκτό Σου δούλο,Πλαστουργέ.

Ιδές με πόση χάρη βγάζει το καλιμαύχι ,

πώς αφαιρεί τα ρούχα του  τα ιερατικά,

τις δέλτους, τις καδένες. Με τι θεσπέσια τάξη

απλώνει τα μιάσματα, τις κατακρίσεις,

τους εμπτυσμούς, τους ραβδισμούς των άλλων.

Με τελετουργική μεγαλοπρέπεια,

διπλώνει τον δερμάτινο χιτώνα του,

γίνεται Αδάμ, στα χέρια Σου αποθέτει

φιλί της γνώσης και σε νέους ασκούς

χύνει τον οίνο, εισέρχεται στο πάθος

του σώματός του, που είναι και δικό Σου.