Στο γραφείο μου – όσο κι αν φαίνεται τρελό ή αλλόκοτο – έχω τις φωτογραφίες της κόρης μου και του σκύλου μου, δυο πλάσματα που θέλω ανά πάσα στιγμή που έρχονται στη μνήμη μου να τα βλέπω. Και αυτό γιατί υπάρχουν και ζώα που – κατά την ταπεινή μου γνώμη – αξίζουν την αγάπη σου και τη φιλία σου περισσότερο από πολλούς ανθρώπους. Έζησα με αυτό το σκυλί 12 ολόκληρα χρόνια και, ενώ
θυμάμαι στιγμές που ντρέπομαι για τη συμπεριφορά μου απέναντί του, δεν έχω στη μνήμη μου ούτε μία στιγμή που να με αγριοκοίταξε και να μου έδειξε τα δόντια του. Μια φορά, που έτυχε να του πατήσω το πόδι και πήγε, λόγω του πόνου που ένιωσε , να με δαγκώσει, άνοιξε ενστικτωδώς το στόμα του, αλλά δεν το έκλεισε για να νιώσω τους κυνόδοντές του. Πώς λοιπόν να ξεχάσεις έναν τέτοιο φίλο, όταν οι φίλοι, που είχες κάποτε, σε ξέχασαν γιατί έπαψες να τους είσαι χρήσιμος ;…
Τη Λάρα τη γνώρισα σ’ ένα σπίτι που επισκεπτόμουν για πρώτη φορά. Με υποδέχτηκε τόσο ευγενικά, όσο και η κυρά της, η όμορφη οικοδέσποινα. Με το που κάθισα στην πολυθρόνα και όση ώρα έμεινα στο σπίτι δεν έφυγε από τα πόδια μου× Δεχόταν ήρεμα τα χάδια μου με ένα βλέμμα τόσο φιλικό και καλοσυνάτο, που θα ΄λεγες πως με ήξερε κι από άλλη φορά. Και μολονότι ήταν μεγαλόσωμο ζώο και θα έκανε πολλούς να το φοβηθούν, είχε, πράγματι, συμπεριφορά του σαλονιού. Σίγουρα, είπα μέσα μου, θα έχει ξεφυλλίσει κρυφά το Savoir vivre της οικοδέσποινας.
Φεύγοντας από το σπίτι, θυμήθηκα εκείνους που λένε και πιστεύουν ότι το σκυλί με την πρώτη ματιά καταλαβαίνει τον άνθρωπο που είναι φιλικός απέναντί του. Και είναι αλήθεια πως η Λάρα τους δικαίωσε. Μολονότι δεν πίστευα αυτό που λένε, το λούστηκα ένα πρωί καθώς περπάταγα στην Γ Σεπτεμβρίου. Δίπλα απ’ την πόρτα ενός καταστήματος του κεντρικού αυτού δρόμου ήταν ξαπλωμένο ένα επίσης μεγαλόσωμο σκυλί, χωρίς περιλαίμιο, αδέσποτο φαινόταν κι αδιάφορο για τους ανθρώπους που περνούσαν από μπροστά του. Όταν πλησίασα και ήμουν έτοιμος να περάσω κι εγώ , σηκώθηκε και ήρθε κοντά μου να το χαϊδέψω. Ήταν τόσο ήρεμο και τόσο πρόθυμο το προδομένο απ’ τον αφέντη του ζωντανό να δεχτεί το χάδι μου, που μ’ έκανε εκείνη τη στιγμή να σιχαθώ τον βάρβαρο πολιτισμό μας. Πήρε το χάδι μου και γύρισε, με αξιοπρέπεια, στη θέση του, λες και πήρε αυτό που είχε στερηθεί και ζήταγε από μας – λίγη ανθρωπιά, όχι τροφή… Τέτοιο μάθημα αξιοπρέπειας που πήρα απ’ αυτό το σκυλί δεν μου έδωσε ούτε το σχολείο ούτε το πανεπιστήμιο.
Η Λάρα, η όμορφη, ευγενική και καλοσυνάτη Λάρα, απεδήμησε εις Κύριον, μου είπε περίλυπη η κυρά της. Έζησε – σύμφωνα με την ηλικία των σκύλων – 120 χρόνια, όσο οι πατριάρχες και οι προφήτες του Ισραήλ.
———————–
