Η μάνα μας, η Άγια, οικοκυρά κι αφέντρα,
πλατύφυλλο αγιόκλημα στου σπιτιού την αυλή
και άγνεστη ανατολή στο ανοιχτό το παραθύρι,
από τότε που κρατούσε τις μέρες στην ποδιά της
και μοίραζε πρωινά και δειλινά στη γειτονιά,
δεν ήξερε από προσχήματα και ψευδομαρτυρίες.
Έσκυβε πάνω από τους βιαστικούς καιρούς
με σκέψη δίστομη και λόγο ακονισμένο,
ώριμη ανάγκη της δύσκολης και αχάλκευτης ζωής
και ανέσυρε μέσα από θορύβους και σιωπές
την ερημιά και τα βαθύσκια κενά του κόσμου
χωρίς να φοβάται από ιερές γραφές και μνήμες.
Και στο κατόπι της, οι άγουρες περπατησιές μας
όρκοι ψυχής, ηρωισμοί και αστέγαστες θυσίες
στο επόμενο ξημέρωμα να έχει ο ήλιος χρώμα
από την ομορφιά και τη βία του αυθόρμητου,
από τη σοφία του θυμού, το πείσμα της ουτοπίας,
γιατί δεν νιώθαμε της εποχής τους μονολόγους.
Και σημαδεύαμε πιο κει ορόσημα κι αλήθειες,
ταπεινές ομολογίες ήθους και σεβασμού
με αμφισβητήσεις, ανατροπές και ρήξεις,
με μυήσεις σε αναδρομές και αποδράσεις,
στο χθες της άγιας μάνας μας να προλάβουμε
το δικό μας πρώτο πέταγμα, στο αύριο της χαράς.
Ζεστή φωλιά η αγκαλιά, γλυκόχαρη η ματιά της,
απαίδευτες οι φωνές και προσταγές οι συμβουλές,
φόβου τρέμουλο η γη και λίκνισμα ο ουρανός
να πλάσουμε στο πέταγμα χρυσό το ριζικό μας,
με αμανάτι την ευχή και τη δύναμη της αγάπης,
με το πέταγμα περπατησιά στ’ απέραντο του κόσμου.
Πολυφτέρουγα πουλιά στου ουρανού τις στράτες,
αφτέρουγοι άγγελοι στης μάνας τη δεσποσύνη,
τα χρόνια να προσπεράσουμε μεγάλοι να γενούμε,
τον κόσμο να γνωρίσουμε στη φρόνηση και τη βιάση,
να ‘ναι το πέταγμά μας τρέξιμο στης γης τις απλωσιές,
οι προσδοκίες σμίλεμα και τα όνειρα κατακτήσεις.
ΣΤΟΥΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΤΟΙΧΟΥΣ
Συναρμολογούμε την καθημερινότητά μας
στη μοναξιά, την απόγνωση και την παραίτηση
και συνομολογούμε την καταφυγή στην εσωστρέφεια,
στο άγχος, την κατάθλιψη και την ανασφάλεια,
έγκλειστοι σε τέσσερις γυμνούς και σιωπηρούς τοίχους,
δέσμιοι σε μια προσχηματική και αμφίθυμη εποχή,
με θέσπισμα τη μοναχικότητα, την πλήξη και τη σιωπή.
Τις μέρες μας τις στοχεύουν κήνσορες και ταγοί
με ρήσεις φρονηματισμού και γνωστικής συγχορδίας,
με προτάσεις αποδοχής του κοινωνικού συγκερασμού,
με ειλημμένες αποφάσεις, σχεδιασμούς και ρήτρες,
να είναι η συμπεριφορά μας αναφορά και πράξη
σε μια κοινωνία υποχρεώσεων και καθηκόντων,
χωρίς υπαρξιακή αγωνία και βιωμάτων ανησυχία.
Αποσυνάγωγοι από τις ομαδικές συγκεντρώσεις
σε μια κατ’ ορισμό και επίφαση ανοιχτή κοινωνία
κι απόκληροι από τις στενές φιλικές παραστάσεις,
ιδιωτεύουμε μάρτυρες σε περίκλειστα δωμάτια,
αποδεχόμαστε κελεύσματα, σπουδές και προτροπές
για μια περιμετρική θεώρηση της κανονικότητας,
σε μια κοινή και επιφανειακή δόμηση και λειτουργία.
Αναλώνουμε ενδιαφέροντα και ανάγκες ευζωίας
στην ευλογία και τον μακαρισμό της συνήθειας
και φαλκιδεύουμε επινοήσεις και αποζητήσεις
στον άκρατο καταναλωτισμό και τη σπατάλη,
με επίδειξη ευμάρειας και κομπορρημοσύνης,
με στρεβλώσεις ιδεών, συμβολισμών και πρακτικής
και αποσιώπηση του μάταιου της απληστίας.
Αυτοφυλακιστήκαμε στους τέσσερις τους τοίχους
απόμακροι από τον γνωστό κι αμίλητο διπλανό μας,
παραδοθήκαμε στην εικόνα και τους μονολόγους,
επιδοθήκαμε σε φωνασκίες εκτόνωσης και διεξόδου,
ταλαντευθήκαμε από τη χειρονομία ως και τη βία,
υψώσαμε την πίστη μας στα άκρα της αυθαιρεσίας
και απαγκιάσαμε τη ζωή μας στους τέσσερις τοίχους.
Ευσύνοπτοι οι καιροί των οικτιρμών και της ορρωδίας
καθέκαστα να προλάβουμε, προλήψεις να αποποιηθούμε
με τον στοχασμό αναρώτημα κι εμπέδωση την πείρα,
να είναι δημιουργία ο ατομισμός και ελευθερία,
προσωπική ολοκλήρωση στην πίστη του συνόλου
με προοπτική επίγνωσης της μοναξιάς και θλίψης,
απελεύθεροι κι ευέλπιδες στους τέσσερις τους τοίχους.
