Γαλάζιος πλανήτης ώρα μηδέν.
Ο γαλαξιακός χρόνος αέναα κινείται, την ρυθμική κοσμική ενέργεια ακολουθεί σε φωτεινό σπιράλ κι επιστρέφει στο αρχικό άπειρο.
Στη γιγάντια οθόνη της ουράνιας αίθουσας συνεδριάσεων, ο γαλάζιος πλανήτης Γη κινείται με το χρόνο που όρισαν γι΄ αυτόν οι άνθρωποι. Χειμερινό ηλιοστάσιο, είκοσι μία Δεκεμβρίου, η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου και η πιο σκοτεινή στη καμένη γη.
Πλανήτης Γη, βαριά η ανάσα του ψυχορραγεί, ισιώνει η γραμμή της ζωής του, ώρα μηδέν. Όλα είναι καλυμμένα από την ηφαιστειακή σκόνη, την καυτή λάβα της φωτιάς και τ΄αποκαϊδια της που καταβρόχθισαν την πράσινη φύση.
Ελάχιστοι οι επιζώντες, φανοστάτες με ξεψυχισμένο φως τα γυμνά τους σώματα φυτεμένα στην έρημη χώρα, ένας κόσμος σκοτεινός ανάλγητης εγκατάλειψης.
Χρόνια τώρα, ο θάνατος του οικολογικού συστήματος άφηνε αδιάφορους τους σοφούς του κόσμου. Με αλαζονεία επέσπευσαν τις επερχόμενες καταστροφικές αλλαγές. Αυτές εφόρμησαν σαν καταιγίδα με την μάσκα της τεχνολογίας και την δύναμη του ύπουλου μετασεισμικού ωστικού κύματος που καταπίνει τα πάντα με μια ανάσα.
Δεν αφουγκράστηκαν τους ιππότες της αποκάλυψης. Δεν πρόσεξαν τα ποτάμια που βάφτηκαν κόκκινα στο αίμα, ούτε τα μεταλλικά πουλιά που ξερνούσαν φωτιά και ρόγχο θανάτου. Όταν η γη γέμισε νεκρούς από την πείνα και την εξαθλίωση, απόστρεψαν το πρόσωπο τους απ΄ αυτήν και αναζήτησαν με ματαιότητα άλλους πλανήτες. Δεν καταλάβαιναν ότι οθόνες ήταν πλέον τα γυάλινα μάτια τους.
Οι σύνεδροι κλήθηκαν για μία φορά ακόμη να συζητήσουν για την σωτηρία της γης. Οι συναντήσεις αυτές προγραμματίζονται σε γήινο χρόνο στη ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου ή στο χρόνο των ισημεριών, όταν υπήρχαν έκτακτες ανάγκες.
Στο δρύινο στρογγυλό τραπέζι κάθονται μυημένοι σοφοί. Είναι αυτοί που κατάφεραν στην εποχή τους να κατανοήσουν και να προσεγγίσουν το φως του Δημιουργού και τα μηνύματα του που έφταναν στη γη, αλλά για κάποιο λόγο δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν την αποστολή τους.
Ήταν εκεί ο Ηράκλειτος, ο Πυθαγόρας, ο Αναξαγόρας, ο Επίκτητος, ο Πλάτων, ο Πίνδαρος, ο Επίκουρος, ο Σωκράτης, ο Ζήνων, ο Σόλων, ο Ενώχ, ο Γιεσούα.
Η λάμψη του φωτεινού Όντος που καθόταν στην κορυφή του μεγάλου τραπεζιού, κάλυπτε την μεγάλη αίθουσα και όλους τους καλεσμένους συνέδρους.
Δεξιά όρθιοι οι τέσσερεις Αρχάγγελοι, που εκπροσωπούν τα τέσσερα στοιχεία του σύμπαντος- τη φωτιά, το νερό, τον αέρα και τη γη. Αριστερά οι πιστοί μυημένοι στο πνεύμα της θεότητας του γήινου κόσμου που αγίασαν. Παιδιά μικρά ντυμένα στα λευκά και αστερόσκονη στα μαλλιά τους, κρατάνε κλαδιά δάφνης και φοίνικα. Οι φλόγες των καντηλιών τρεμάμενες φωτίζουν τ΄ ανήσυχα πρόσωπα των παρευρισκομένων.
Στο τραπέζι ψωμί, κόκκινο κρασί και ώριμα πολύσπορα ρόδια.
Στραμμένοι όλοι προς την γιγαντο-οθόνη, το παγκόσμιο κυκλώπειο μάτι του κόσμου, ενημερώνονται για την κατάσταση στη Γη.
Άνθρωποι, γυναίκες και άνδρες, ντυμένοι στα μαύρα συμμετέχουν στη λιτανεία αυτών που επέζησαν της καταστροφής, στην επιμνημόσυνη τελετουργία-δέηση για αυτούς που αγάπησαν και έχασαν.
Νύχτα σκοτεινή, κρύος ο θάνατος περιδιαβαίνει ανάμεσα σε ηττημένους. Μοναδικοί φανοστάτες τα ελάχιστα λευκά γυμνά σώματα, χωρίς πρόσωπο, κουλουριασμένα στη ντροπή και την αμαρτία, προσμένουν την συγχώρεση. Γύρω τους αέρας που ζέχνει μούχλα και αποσύνθεση. Περιδιαβαίνει ελεύθερος ο θάνατος.
Η ιέρεια- το πνεύμα της γης, ντυμένη στο κόκκινο χρώμα του αίματος, θρηνεί για τα παιδιά της, τα καμένα δένδρα και όλα τα έμβια όντα της φύσης. Ακολουθούν άνδρες και γυναίκες, θρηνούν τραυματισμένοι στο σώμα και την ψυχή. Μοναχικοί και ανέστιοι αγκαλιάζουν τα γυμνά σώματά τους.
Τα χέρια τους, μαυρισμένα κλαδιά χωρίς φύλλα, θολά τα μάτια τους γεμάτα αιθάλη. Τα πόδια τους ριζωμένα στο χώμα, ελπίδα να ξαναρχίσει με σπορά η ζωή. Κομμός η άναρθρη από απόγνωση προσευχή τους, συγκλονίζει τους συνδαιτυμόνες της σύσκεψης.
«Ποιος θα κατέβει στη Γη, τελευταία ελπίδα της σωτηρίας των ανθρώπων, ποιος θα τους αφυπνίσει από το λήθαργο της ύβρης;», ακούστηκε το εναγώνιο ερώτημα των συνέδρων.
Έχουν όλοι, ως σοφοί, την επίγνωση ότι δεν τα κατάφεραν στην πρώτη δοκιμασία με τους ανθρώπους και δεν είναι ίσως άξιοι για αυτή την τιμητική αλλά δύσκολη αποστολή.
Κανένας δεν μιλάει. Όμως, όλων τα βλέμματα είναι στραμμένα προς τον Γιεσούα, έτσι και αλλιώς είναι ο μόνος που επιλέχθηκε ως υιός, θεάνθρωπος σωτήρας του κόσμου.
Στην γιγαντοοθόνη η εικόνα χάθηκε, χιόνια άστατα γεμάτα ένταση κάλυπταν το μαύρο κενό της. Μόνο κάποιες παιδικές φωνές ανέβαιναν γλυκά μέσα απ΄ την ομιχλώδη οθόνη.
Ο Γιεσούα σηκώθηκε, σταγόνες ιδρώτα νοτίζουν το πρόσωπο του καλυμμένο από τα φωτεινά κυματιστά μαλλιά του. Σήκωσε το ποτήρι με το κρασί προς το φωτεινό Ον και τους άλλους συνέδρους, σύμβολο αποδοχής και απεχώρησε. Χρισμένος, ξυπόλυτος, ντυμένος στα λευκά χάθηκε μέσα στο γήινο φως. Ένα μόριο της ανθρώπινης ύπαρξης έγινε που πασχίζει να συνδεθεί με την πρωταρχική ζώσα πηγή.
Στην γιγαντοοθόνη η εικόνα της Γης επανήλθε.
Τα χιόνια τώρα καλύπτουν τα δένδρα, ύμνοι ακούγονται για την επερχόμενη τελετουργική γέννηση του Χριστού. Τα παιδιά ψάλλουν τα κάλαντα, τα κεριά φωτίζουν τα φοβισμένα των ανθρώπων πρόσωπα, στην καρδιά φωλιάζει ελπίδα σωτηρίας, την προσμένουν για μία φορά ακόμη.
Χριστούγεννα, είκοσι πέντε Δεκεμβρίου.
Ίσως αυτή την φορά να καταλάβουν οι άνθρωποι γιατί ο Χριστός γεννιέται ξανά και ξανά στη Γη.
25 Δεκεμβρίου 2024
Αριστούλα Δάλλη
