οἱ σκέψεις μου σταματοῦν ἀπό τήν ξαφνική πτώση ἑνός νεραντζιοῦ ἀπό τό δέντρο του, στό πεζοδρόμιο μπροστά μας
μνήμη τοῦ ἀλέξανδρου ἀνυφαντῆ
παλιά ποιήματα τῆς Π.
διάβαζα τότε
-γνωστό μου ἐλάττωμα, μόλις
θεώρησα ὅτι ἄρχισα νά καταλαβαίνω
(ἄν καί θυμᾶμαι, πιό πολύ αἰσθανόμουν άηχα
ἀπαγγέλλοντας δυνατά) σταμάτησα νά τήν
διαβάζω –
και νόμιζα πώς ἔβλεπα
μέ ἐνάργεια τίς λεπτομέρειες ὅταν φαντα
ζόμουνα ὅτι ἤμουν αὐτός γιά τόν ὁποῖο
μιλοῦσε.
τόν τρόπο τῆς ποιήτριας
μελετώντας ἔτσι τότε ἐνῶ ἀκόμη νόμιζα πώς
προπονιόμουν νά γράψω ἀριστουργήματα
ἀσεβής κι ἀνακριβής ἴσως ἡ μνήμη μου ἀλλά
τά χρόνια διαστέλλονταν. τά 80s
μέ τά ὁράματα τῶν 70s
(ἄς ὄψεται τό «αὐτός ἐγώ»)
κι ὅπως γύριζα σπίτι τά βρεγμένα
βράδια μπερδεμένος σέ ἀπο
στροφές τοῦ δρόμου μου και καθώς
γύρευα λέξεις κι ἔτρωγα τό παραμυθαλευρό μου
μπῆκα στόν μετακόσμο μου ξαφνικά
χώρεσα μέσα μου ἐντελῶς ὁλόκληρος
μέ χαρτονῆμα μέ εἶχα δέσει πιά μέ εἶχα τυλίξει σέ σελίδες
ἔθιμος σέ κορνίζα στό παλι
ὦ! σαλόνι στήν συ
ζήτηση ἀνάμεσα στά
ἔπιπλά μας. δέν εἶναι
μόνο οἱ σκιές πού ἀργοῦν ἀλλά
ἀργῶ κι ἐγώ σάν τήν σκιά μου.
ἐρωτεύομαι. βιάζομαι ἔξω
νά βγῶ. ὄνομα ἔχω;
ὁ αϊ-λύπης, ἅγιος τῆς λύπης ἴσως;
παίρνω τά γεγονότα σάν εἴδωλα
μέ τίς διαφημίσεις τους καί την ἀνεπάρκειά τους
γεμάτος γύρω μου ὁ κόσμος τέτοια
ἀκτινογραφίες τῶν νεφρῶν καί τῶν πνευμόνων μου
δίπλα στήν σκιά μου μόνο ἀναρωτιέμαι παλιό
μου αἷμα μέ τό ὄνειρο νά ἀναπαραχθῶ ποιητής;
καταπληκτική ἡ δυσφορία τῆς φύσης
ἐξατμίζεται ἡ θάλασσα καί ἀναδύομαι στήν κορυφή τοῦ βουνοῦ
τοῦ παρνασσοῦ ἀκούγεται γύρω μου σάν παλιόκαιρος
μουσική ἐπιτέλους διαστέλλεται ὁ χῶρος καί ὁ καιρός.
ριγεῖ ἡ τύχη βήχει ἡ ψυχή μου
φιλοσοφικές καί καλά ἐν
ατενίσειςκαί θεωρίες τους
στηρίζονται στήν παράνοια
αὐτοῦ πού τίς διατυπώνει.
δέν θέλω τήν παράνοια κανενός
(οὔτε κἄν ἀκόμη την δική μου)
γι’αὐτό μένω στήν ποίηση πού οἱ
φιλόσοφοι τήν θεωροῦν πιό ἁπλή
καί κατώτερη ὑποτίθεται μορφή
σκέψης. ἀλλά πῶςὁρίζεται
τό ἀνώτερο καί τό κατώτερο ἐδῶ;
καί ἀηδόνι ὁ κάθε ἄδωνις
ἄσχημη μουσική δέν ὑπάρχει
μπορεῖ νά ἀκοῦτε διάφορα
αὐτή τήν ὤρα ἄλλά
ἄσχημη καἰ ἄσκοπη
δέν τήνε λές
στό μεταξύ ἡ Π.
συνέχισε νά ἐκδίδει ποιητικές συλλογές
πού δέν τίς διάβασα ἀλλά
ἀσύγγνωστα ἔδειχναν τήν ψευδαίσθηση
τῆς ὁριστικότητας μιᾶς διατύπωσης
σημειωτόν ἀλήθεια ἔκανα τελευταία
κάθε καταστροφή
νόμιζα ήδη εἶχε γίνει
τίς νύχτες μου, τοῦ τυμβωρύχου
γύριζα πιά κλεφτά
μέχρι πού σταχτοπούντιασα, σᾶς λέω!
