«Οι Προσωκρατικοί, η θεωρία της εξέλιξης και η ιστορία» στην ποιητική συλλογή της Χλόης Κουτσουμπέλη «Ο Αρχαίος πίθηκος»
Η πρώτη μου γνωριμία με την Χλόη Κουτσουμπέλη έγινε πολλά χρόνια πριν, όταν στην Λέσχη Ανάγνωσης Ανθύλη, συναντηθήκαμε αυτή σαν δημιουργός, εγώ σαν αναγνώστρια για να αναλύσουμε το έργο της “Ο βοηθός του κυρίου Κλάιν». Έκτοτε συχνά βρισκόμαστε για να συζητήσουμε το πεζογραφικό και ποιητικό της έργο και καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα: Η Χλόη είναι από τις «δυνατότερες» φωνές της Σύγχρονης Νεοελληνικής Λογοτεχνίας είτε δοκιμάζει την Τέχνη του γράφειν στον πεζό λόγο ,είτε ξανοίγεται στο δύσκολο, τρικυμισμένο πέλαγος της Ποίησης . Έτσι κι ο « Αρχαίος Πίθηκος», η τελευταία της ποιητική συλλογή ,έρχεται να προστεθεί στις δημιουργίες της, γιατί περί δημιουργιών πρόκειται και να μας ταξιδέψει στον κόσμο της αλληγορίας και του συμβολισμού. Γιατί κακά τα ψέματα . Δύσκολα τα κλειδιά για να ξεκλειδώσεις τον κόσμο της ποιήτριας. Η Χλόη διαθέτει άπειρες γνώσεις στην ελληνική Μυθολογία, την Ιστορία ,τη Ζωγραφική και παίζει στα δάχτυλα τη Ψυχολογία και την Γενετική . Αν ξεκινήσουμε από το εξώφυλλο, μπροστά μας ο Σεζάν ο ζωγράφος που ισορροπεί ανάμεσα στον ιμπρεσιονισμό και τον κυβισμό και το έργο του «Η Λήδα και ο Κύκνος» μας παραπέμπει στην Μυθολογία και το σμίξιμο του Δία –Κύκνου με την Λήδα – ακαταμάχητο θηλυκό. Αρμονικό σμίξιμο του ανθρώπου με το θείο αναρωτιόμαστε η μια εναγώνια αναζήτηση της ποιήτριας για την σύσταση της ανθρώπινης ύπαρξης : Το πρώτο κιόλας ποίημα μας εισάγει στο αγχώδες ερώτημα . « Από τι υλικό είμαστε πλασμένοι: Πόσο εύκολα θρυμματιζόμαστε σκόνη στο πουθενά:» Κι εδώ οι Προσωκρατικοί ,ο Εμπεδοκλής ο Ακραγαντινός με τη φιλότητα και το νείκος ,ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος με τη φωτιά και την αντίθεση και τον πόλεμο μεταξύ των διαφορετικών στοιχείων κι ο Αναξίμανδρος ο Μιλήσιος με το άπειρο και την έκρηξη της πύρινης σφαίρας έρχονται να αναρωτηθούν, όπως η Χλόη « Τι λουλούδι ρίχτηκε στους παγετώνες: Από που προήλθε ο άνθρωπος : Ο πρώτος άνθρωπος αφήνει πατημασιές στην ηφαιστειακή τριγύρω σκόνη, καταλήγει η ποιήτρια για να μας θυμίσει το περίφημο βιβλίο του Λευτέρη Σταυριανού « Ιστορία του Ανθρώπινου γένους», που διδάχτηκε ένα πολύ μικρό διάστημα στα Λύκεια το 83 με 85, και το εξαφάνισε η άρχουσα ιδεολογία και θεοκρατία. H περίφημη εικόνα του ανθρώπου –πιθήκου κι η θεωρία της εξέλιξης ,ξένισε και σκανδάλισε τους θρησκευτικούς κύκλους που τους βόλευε ο Αδάμ κι η θεωρία της Εύας από το πλευρό του άντρα για να δικαιολογήσουν την κατωτερότητα του γυναικείου φύλου και τον μύθο του όφι και του απαγορευμένου μήλου … Στο ποίημα « Το τσάι της Ιστορίας» μπροστά στα μάτια μας παρελαύνει η οικογένεια των Ρομανόφ, η Ιστορία της Επανάστασης των Μπολσεβίκων του 17 με τα λευκά σώματα των Ρομανόφ, αναιμικές μαριονέτες, ενώ στα σκαλιά κατρακυλάει ένα καροτσάκι, η περίφημη κινηματογραφική σκηνή του « Θωρηκτού Ποτέμκιν» του Αζενστάιν .
Αλλά κι οι οικογενειακές σχέσεις μπλέκονται και συμπλέκονται στην ποίηση της Χλόης . Σαν άλλος Χέρμπερτ Μαρκούζε ,ανατέμνει τις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας και στα ποιήματα της « Ο Χαμένος Τάφος» και « Ο πατέρας» θρηνεί την απώλεια του πατέρα ,που ίσως αποτέλεσε ένα τραύμα , ένα πήδημα στο κενό για την ψυχική ισορροπία της ποιήτριας.. Στο μέλλον ,ένας μεταπτυχιακός φοιτητής, ένας φιλόλογος , ένας μελετητής θα μπορούσε να εκπονήσει εργασία με θέμα « Ο αρχαίος Πίθηκος» της Κουτσουμπέλη, οι Προσωκρατικοί Φιλόσοφοι κι η Θεωρία της Εξέλιξης. Θα είχε άφθονο υλικό , χρήσιμες πληροφορίες και πάνω απ΄ όλα ένα άρτιο ποιητικό δημιούργημα γεμάτο συμβολισμούς μαγεία κι αλληγορίες . Προς το παρόν ευχαριστούμε την Χλόη για την απόλαυση που μας χάρισε και της ευχόμαστε εσαεί και πάντα τέτοια επιτεύγματα.
