ΕΚΕΙ ΚΥΡΙΩΣ

Θα ’ρθει καιρός που θα βυθιστεί κι η ποίηση στο σταχτί νερό της λησμονιάς, ή τέλος πάντων, αυτά τα όνειρα που μας συστήθηκαν ως ποίηση, θα βυθιστούνε αντ’ αυτής, ενώ στις γωνιές των δρόμων, θα συλλέγεται η λάσπη τους κι όλα τα υπόλοιπα φερτά υλικά• πρώτη θα μουσκέψει μια εικόνα των καλοκαιρινών ερώτων όπως θα αντανακλά την παγωμένη αιωνιότητα• ένα κορίτσι με μερσεριζέ μπλουζάκι και το αλατισμένο δέρμα της, ή η τέταρτη προβολή του Καουμπόη του Μεσονυκτίου στο σινέ Ηλέκτρα• έπειτα η φυσαρμόνικα στο Bella Ciao κι ένα γύρισμα μ’ ένα περαστικό λα ματζόρε• η αστρική φωταγωγία στη σκαλίτσα του καφέ θεάτρου μετά το μονόπρακτο του Έντουαρντ Άλμπι• τέλος οι γέροντες που κόλλησαν στη μνήμη σαν τα ένσημα του ΙΚΑ στις πράσινες καρτέλες με τις εποχικές εργασίες, άλλως πως, δουλειές του ποδαριού• άλλωστε υπήρξε και μια εποχή που η ποίηση γραφόταν στο πόδι καθώς ένα ασθενοφόρο διακτινιζόταν, πασχίζοντας να τερματίσει μια διακομιδή γρηγορότερα από το θάνατο. – Η ποίηση γραφόταν εκεί κυρίως.