Γιώργος Γάββαρης: Ένα ποίημα

Post author:Γεώργιος Γάββαρης
Post published:30 Μαρτίου 2019
Post category:ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ / Ποίηση

ΑΣΚΗΣΗ

Η έρημος ξεμακραίνει, ήμουν
συνεπαρμένος από την πάμφωτη
γλυκιά της αύρα.
Ένιωσα ντροπή μικρή πως
εδώ ψάχνω σημάδια.
Κίτρινοι κόκκοι ξεροί μαλακώνουν
και τσακίζουν το καύκαλο του εγωισμού.
Νιώθεις την γλυκιά συντριβή.
Ο χρόνος έχει πάψει να μετρά από καιρό,
μάρτυρας ο σταματημένος σκορπιός,
μέσα σε ασφόδελους κίτρινους.
Μια ασκητική ακινησία,
περιμένοντας τη συντροφιά ενός Αγίου,
μια ενδόμυχη βίωση.
Ερημίτισσα σκιά περπατούσε σαν να
ήθελε κάτι να κρύψει.
Μήτρα και τάφος μαζί.
Επιχώριοι άγγελοι κυκλοφορούν μια
συναστρία από μάτια, ελέγχουν
κώδικες μυστικούς, που
κρέμονται απ’ τον ουρανό.
Είναι η πλευρά του ήλιου που δεν γελάει.
Πόσο πολύ νύχτωσε στον κόσμο.