Στα βότσαλα του ποταμού θα νοσταλγούσα να ξαπλώσω,
Οποιοσδήποτε δρόμος στο Παρίσι μου φαίνεται πολύ δύσκολος.
Είναι κατά τα τρία τέταρτα κάτω από τα χόρτα η γενιά μου,
Και τι να κάνω εδώ χωρίς κανέναν από όλους;
Ένδοξοι ανάπηροι, θα έπεφτα δίπλα σας,
Αλλά η τρέλα σε τροχούς με καλεί παράλογα.
Πολύ αργά έφτασα στο Παρίσι και πολύ μεγάλος,
Η ανάμνηση έσβησε, η μνήμη είναι μεγάλο κενό,
Ήταν καλό να το γευτώ όσο μου ήταν απαγορευμένο,
Από οποιαδήποτε θέση, σήμερα, μετά βίας μπορώ να σηκωθώ.
Και μου λείπει ο Brâncuşi, κυρίως ο Brâncuşi,
Αν δεν καθυστερούσα, σε ένα περίεργο στοίχημα,
θα περπατούσα κάτω από τα παράθυρα του, θα κοιμόμουν στην πόρτα του,
Για το έργο του, τουλάχιστον μια πέτρα να είμαι.
Καταδικασμένος, για πάντα, να είμαι μόνο Ρουμάνος,
Καληνύχτα, αιώνια πόλη του φωτός
Πολύ αργά έφτασα στο Παρίσι και πολύ μεγάλος,
Επιστρέφω στο σπίτι, δεν έχει νόημα να μείνω,
Είναι πολυτέλεια για μένα να πεθάνω στο ξένα.
Βιογραφικό
Ο Adrian Păunescu γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου 1943, στο Copăceni, της κομητείας Bălți που σήμερα ανήκει στη Δημοκρατία της Μολδαβίας, και πέθανε στις Νοεμβρίου 2010 στο Βουκουρέστι. Ήταν ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας, δοκιμιογράφος μεταφραστής και στιχουργός. Υπήρξε διευθυντής περιοδικού, δημοσιολόγος και πολιτικός.
