Το καθ’ ημέραν θαύμα

Μισόκλειστο το παντζούρι.
Άρνηση και κατάφαση μαζί.
Στατική ανάγνωση του παρελθόντος.
Λάθη σωρός, ντανιασμένα τα πίνουν
κατανυκτικά, παρέα με τη νοσταλγική αναπόληση
σε χρυσαφένιες αγκαλιές, τις πιο θερμές από όλη τη ζωή σου.

Δέον να τις ξανακεντήσεις
σε πυκνουφασμένο παρόν,
το σ’ αγαπω να ψελλίσεις από το έρκος οδόντων,,
να ελευθεροφωτίσεις τα ανείπωτα,
το ραντεβού με το πεπρωμένο να προσκυνήσεις,
από την παρειά φευγαλέα  να σαρώσεις  μετανοημένο το δάκρυ.

Σάλπισε διάπλατα το παραθύρι στο γλυκοχάραμα.
Ήλιος μπεσαλής, ασυγκράτητα ευδιάθετος, σε παρακινεί.
Και σαν ξαναρθείς να ντυθείς το κάτάσπρο πουκάμισο της αγάπης

που σου δώρισα,  χαμογελαστό, με τα δυο κουμπιά χαλαρά στο στήθος.
Να κρατάς αραχνοΰφαντες  αυγουστιάτικες λέξεις
κι ένα μπουκάλι ακριβό μεθύσι στην υγειά μας.

Πιστεύω  στο “καθ ημέραν θαύμα”.