Είσαι θύελλα κι αστραπή,

η άνοιξη στο μάτι του σκότους,

το ξύλο που θέλει να γίνει καράβι,

ο βράχος που μαθαίνει να τραγουδά,

λουλούδι που τρυπά το τσιμέντο,

ένας σκύλος αδέσποτος

που μ’ ακολουθεί κάθε βράδυ στο σπίτι.

Είσαι η τελευταία κραυγή και η πρώτη μου,

φορτηγό που αγκομαχά στον ανήφορο,

σκηνή που την έκοψαν στο μοντάζ,

ο καλπασμός ενός αλόγου υποδόρια,

μια πράσινη λίμνη με ξωτικά,

το πρώτο τσιγάρο στα χείλη μου,

μια χελώνα π’ αναζητάει στον κήπο το ταίρι της,

το λουλούδι του κάκτου π’ ανοίγει μεσάνυχτα.

Είσαι η καταστροφή και η γέννηση,

απροσμέτρητο ύψος και γκρεμός που φωνάζει,

είσαι ανεμόπαρτες λέξεις και κορμί βλάσφημο,

είσαι φως και σκιά, κοπετός κι ελελεύ

και μελωδίες ουράνιες.

Είσαι εκρήξεις φωτός και νύχτα ατέλειωτη.

Είσαι σπίθα φωτιάς.

Κι εγώ καίω και καίγομαι.