Αισθηματική αγωγή
Προσεχτικά, στον άδειο τοίχο της,
λογάριαζε τα σχήματα των σκιών
και τα μεγέθη των πνευμάτων
και σπάνια λάθευε .
Όταν της φωταγώγησε την κάμαρα,
της κάρφωσε τις ζωγραφιές στον τοίχο,
τοπία θερινά και χειμωνιάτικα,
κι έναν καθρέφτη ασύμμετρο ,
όλο αστραπές κι αντανακλάσεις,
ένιωσε να πονούν τα μάτια της
και δεν μετρούσε πια.
Τότε πρωτοδοκίμασε να τραγουδήσει
λέξεις συλλεκτικές και σπάνιες,
μα ψέλλισε τα πιο συνηθισμένα
που όλοι τα λένε, πριν να μετανιώσουν.
Όμως αυτή, για χρόνια, άθεη κι αθέατη,
απηύθυνε στον εαυτό της προσευχές
κι έσκυβε σε μετάνοιες αναίτιες.
Ήτανε πάντα προνοητική.
Πάντα προέτρεχε!
Άγνωστες λέξεις
Υγρές, βαθύτατα συγκινημένες,
σπουδές σωμάτων και ψυχών,
τις απαντούσες στ΄ ακρογιάλι,
στις θορυβώδεις αγορές του άστεως
και των τριόδων τους συνωστισμούς.
Κι άλλες καλλίφωνες και σπάνιες,
τις πρωτογνώρισες στα σπουδαστήρια,
και στις σχολές και τ’αρχαιοπωλεία.
Όλες μαζί, να συγκροτούν αρμονικά
κύκλιους χορούς κι ερωτικά ντουέτα,
κομμούς ελληνικούς , χρησμούς,
μελίρρυτες παραμυθίες…
Ντίβες, να τραγουδούν για θεατές
που βρέθηκαν σε λάθος αίθουσα,
τυλίγονται στη βελουδένια λήθη τους
κι αποχωρούν όλο αρχοντιά και χάρη.
Ωραίες άγνωστες και παρερμηνευμένες.
Για το πρώτο ποίημα της Αλεξάνδρας Ζερβού με τίτλο΄΄Αισθηματική αγωγή΄΄:
Η ποιήτρια μη αντέχοντας τη σημερινή πραγματικότητα είχε με τη φαντασία της δημιουργήσει ένα δικό της κόσμο, στον οποίο κατάφευγε, όποτε ένιωθε την ανάγκη της φυγής, σ’ έναν ΄΄’όμορφο κόσμο ηθικό, αγγελικά πλασμένο΄΄,ξεχνιόταν μέσα σ’ αυτόν΄΄λογαριάζοντας τα σχήματα των σκιών και τα μεγέθη των πνευμάτων΄΄.
Η εξωτερική αυθαίρετη παρέμβαση:
΄΄Όταν της φωταγώγησε την κάμαρα,
της κάρφωσε τις ζωγραφιές στον τοίχο,
τοπία θερινά και χειμωνιάτικα,
κι έναν καθρέφτη ασύμμετρο ,
όλο αστραπές κι αντανακλάσεις,
ένιωσε να πονούν τα μάτια της΄΄
την έκανε να χάσει τους κωδικούς της, που τόση ασφάλεια της παρείχαν, μια και συνειδητοποιεί πως δε μετρά πια. Το κάστρο της αλώθηκε.
Πώς αντιμετώπισε τη νέα αυθαίρετη κατάσταση; Με φόβο ,με ανασφάλεια, ένιωσε το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια της, βρέθηκε εγκλωβισμένη, όπως ο Κωνσταντίνος Καβάφης στα δικά του ΄΄Τείχη΄΄. Έκαμε την αυτοκριτική της΄΄Α, όταν έχτιζαν τα τείχη, πώς να μην προσέξω; Προσπάθησε μ’ έναν αντιπερισπασμό να ξεφύγει ΄΄Τότε πρωτοδοκίμασε να τραγουδήσει
λέξεις συλλεκτικές και σπάνιες,
μα ψέλλισε τα πιο συνηθισμένα
που όλοι τα λένε, πριν να μετανιώσουν.
Όμως αυτή, για χρόνια, άθεη κι αθέατη,
απηύθυνε στον εαυτό της προσευχές
κι έσκυβε σε μετάνοιες αναίτιες.΄΄
να βρει μια σανίδα σωτηρίας΄΄ Ήτανε πάντα προνοητική. Πάντα προέτρεχε΄΄
Κίνηση απελπισίας ίσως; Συνειδητοποίηση ότι έκανε μια τρύπα στο νερό με τον αντιπερισπασμό της; Αυτοσαρκαζόμενη συνειδητοποιεί πως τίποτα δεν θα καταφέρει σαν το Σίσυφο. Τουλάχιστον το προσπάθησε. Και μόνο γι’ αυτό άξιος ο μισθός της