Αυτό το καλοκαίρι (2024) οι ποιητές…

Μας έλεγαν οι ποιητές

για ερωτικούς κυματισμούς.

Δεν μίλαγαν συχνά για τα ναυάγια

κι ούτε μπορούσαν να προβλέψουν

το κοιμητήρι τόσων ψυχών

κι ας τραγουδούσαν για τη γη της Ιωνίας

και τις πατρίδες που χάθηκαν.

Και σάστισαν,

όταν οι χώρες της Ευρώπης

γέμισαν πάλι μαύρους ίσκιους.

Κι είδαν

τοπία βομβαρδισμένα,

θεοβάδιστα  κι άλλα βασανισμένα,

χωρίς σοδειές παλιά,

χωρίς πατρίδα τώρα.

Κι εκπλήσσονται

που αυτό το καλοκαίρι

η θάλασσα ξεβράζει σκοτεινιά

και που σταμάτησε να γαλανίζει.

Η γυναίκα με τις μποτίλιες

Άδειαζε τις μποτίλιες,

γεμάτη αισθήματα,

για να στεγάσει ερμητικά

σημειώματα και δώρα,

αξίας ευτελούς:

σελιδοδείκτες

να σημαδέψουν την ανάσα

μιας ναυτικής αφήγησης

που αγκομαχάει,

βαρκούλες χάρτινες

να συνοδέψουν το ταξίδι.

Όλο ανεπίδοτη στοργή

και χρόνια μέθη,

ονειρευότανε συγκινημένη

τους παραλήπτες της,

μα  δεν εμπιστευόταν τα ταχυδρομεία.

Δεν αξιώθηκε  ποτέ να δει τη θάλασσα.

.