Απέρριψε τα γυάλινα γοβάκια
και την ασήκωτη εσθήτα της
με τη ζωγραφισμένη γη,
τον ουρανό, τη θάλασσα.
Με βέλη, καρφωτά στην πλάτη,
τράπηκε σε φυγή κι επέζησε.
Με τις κατάρες των εφέστιων
και τ’αναθέματα των αδερφών της,
η πολιτεία την εξόρισε .
Περιπλανώμενη για δεκαετίες,
μ΄ένα ραβδί ν’ ανακαλύπτει τις πηγές
κι ένα πανάλαφρο σακούλι με βότανα,
ποτέ της δεν αιτήθηκε παραγραφή,
ούτε ονειρεύτηκε τη μέρα του νόστου της.
Και πια, μεγάλη και σοφή, ταξιδεμένη,
δίπλωσε το χαρτί της αμνηστίας
σε καραβάκι, για να πλέει στο πέλαγος.
Δεν κοίταξε ποτέ της πίσω. Δεν μετάνιωσε.
Δεν κοίταξα ποτέ μου πίσω.
Δεν διδάχτηκα.
Διάβαζε Αρχίλοχο η Σταχτοπούτα;
Από πού κι ως πού; Θα αναρωτηθεί κανείς. Φαντάζει με το πρώτο επιφανειακό κοίταγμα πράγμα αδύνατο ή υπερβολικά τραβηγμένο. Ίσως μετά από δεύτερη σκέψη πει κανείς πως χρησιμοποιεί η ποιήτρια μια παραλλαγή της πρωταγωνίστριας που τη βολεύει,με άδεια που δίνει κανείς απλόχερα στους πιητές-, για να υφάνει το δικό της προσωπικό μύθο.
Αφήνει κατά μέρος όλα τα καλούδια της ΄΄Απέρριψε…θάλασσα΄΄.Έκανε κάτι΄΄ Με βέλη, καρφωτά στην πλάτη΄΄ και δέχτηκε-ξέροντας από πριν τις συνέπειες της πράξης της-το προδιαγεγραμμένο νομοτελειακά αποτέλεσμα:
΄΄ Με τις κατάρες των εφέστιων
και τ’ αναθέματα των αδερφών της,
η πολιτεία την εξόρισε .΄΄
΄΄ .Μα αυτή δεν το έβαλε κάτω΄΄τράπηκε σε φυγή και επέζησε΄΄Συνέχισε απτόητη ενάντια σε θεούς και δαίμονες τον ανηφορικό δρόμο που η ίδια διάλεξε
΄΄ Περιπλανώμενη για δεκαετίες,
μ΄ ένα ραβδί ν’ ανακαλύπτει τις πηγές
κι ένα πανάλαφρο σακούλι με βότανα,
ποτέ της δεν αιτήθηκε παραγραφή,
ούτε ονειρεύτηκε τη μέρα του νόστου της΄΄
Ποτέ από το χρέος μη κινώντας-τη δική της εκδοχή του χρέους βέβαια.
Συνέχισε απτόητη για την πραγμάτωση του δικού της προσωπικού ιδανικού:
΄΄ Και πια, μεγάλη και σοφή, ταξιδεμένη,
δίπλωσε το χαρτί της αμνηστίας
σε καραβάκι, για να πλέει στο πέλαγος.
Δεν κοίταξε ποτέ της πίσω. Δεν μετάνιωσε.
Έντονες οι μνήμες από την Ιθάκη του Καβάφη ως προς το ταξίδι και όσα αυτό της πρόσφερε.
Θα περίμενε κανείς να επωφεληθεί από την αμνηστία. Πόσοι δεν επωφελήθηκαν διαχρονικά απ’ αυτή; Αυτή όμως αποφάσισε συνειδητά να ακολουθήσει το δικό της μοναχικό δρόμο, να υπηρετήσει μέχρι τέλους τη δική της προσωπική αλήθεια, το δικό της προσωπικό πιστεύω να κονταροχτυπηθεί με τους ανεμόμυλους.
Μετέτρεψε το χαρτί της αμνηστίας σε καραβάκι με το οποίο θα συνέχιζε το ταξίδι της για την εξυπηρέτησε του δικού της σκοπού χρησιμοποιώντας για όφελός της τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς.
Όσο για την ποιήτρια υιοθετεί ανεπιφύλακτα τη θέση της ηρωίδας: Γιατί να το κρύψουμε άλλωστε;
‘’ Δεν κοίταξα ποτέ μου πίσω.
Δε διδάχτηκα΄΄.
Όσο για το αρχικό ερώτημα το παρακείμενο απόσπασμα από τον Αρχίλοχο θα μας πείσει για τις όποιες επιρροές της ηρωίδας απ’αυτόν:
Αποτελέσματα για: “ΑΡΧΙΛΟΧΟΣ: 25. – Απόσπασμα 5 West ἀσπίδι μὲν Σαΐων τις ἀγάλλεται, ἣν παρὰ θάμνῳ, ἔντος ἀμώμητον, κάλλιπον οὐκ ἐθέλων· αὐτὸν δ᾽ ἐξεσάωσα. τί μοι μέλει ἀσπὶς ἐκείνη; ἐρρέτω· ἐξαῦτις κτήσομαι οὐ κακίω. Θ. Κ. Στεφανόπουλος Με την ασπίδα μου1 κάποιος Σάιος,2 το ξέρω, αγάλλεται. Ήταν όπλο αψεγάδιαστο, κι εγώ την εγκατέλειψα πλάι στο θάμνο, όμως δεν το ᾽θελα· έσωσα τη ζωή μου. Τι με νοιάζει πια η ασπίδα εκείνη; Ώρα καλή· θα ξαναβρώ άλλη, όχι κατώτερη. (μετάφραση Θ. Κ. Στεφανόπουλος) 1 Για τον αρχαίο η ασπίδα, δεν ήταν απλώς ένα από τα όπλα του μαχητή, ήταν το όπλο κατ᾽ εξοχήν και είχε αξία εμβλήματος, ήταν δηλ. κάτι ανάλογο με τη σημερινή σημαία, μόνο που εκεί η ευθύνη εξατομικευόταν. Θυμίζουμε κάποια στοιχεία: η Σπαρτιάτισσα προέπεμπε τον γιο της στη μάχη με το λακωνικότατο «ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς» (ή την ασπίδα ή πάνω στην ασπίδα)· ο ρίψασπις ζούσε μέσα στην καταισχύνη· ασπίδες αφιερώνονταν στους θεούς έπειτα από επιτυχίες· τέλος, ακόμη και πεζοί συγγραφείς, αντί να γράψουν λ.χ. πεντακισχίλιοι ὁπλῖται, γράφουν ἀσπίς πεντακισχιλίη. 2 Σάιοι: θρακικός λαός.”