Μακαρίζω την τύχη σου, τζίτζικα,
που δροσιά λιγοστή μόλις πίνεις
απ’ των δένδρων τα φύλλα,
τραγουδάς βασιλιάς σαν να ήσουν.
Και είν’ όλα εκείνα δικά σου
όσα βλέπεις σε αγρούς
κι όλα όσα εκτρέφουν τα δάση.
Τους αγρότες φροντίζεις εσύ
και κανένα δεν βλάπτεις ποτέ·
σε τιμούν κι οι θνητοί γιατί είσαι
προφήτης του θέρους γλυκός.
Σε λατρεύουν οι Μούσες,
σ’ αγαπά και ο ίδιος ο Φοίβος
και γλυκιά σου ‘χει δώσει φωνή·
δεν σε φθείρει εσένα το γήρας,
απ’ τη γη γεννημένε, σοφέ,
εραστή τραγουδιών,
χωρίς αίμα και πόνο της σάρκας·
με θεούς περισσότερο μοιάζεις.
Μακαρίζομέν σε, τέττιξ,
ὅτε δενδρέων ἐπ’ ἄκρων
ὀλίγην δρόσον πεπωκώς
βασιλεὺς ὅπως ἀείδεις.
σὰ γάρ ἐστι κεῖνα πάντα,
ὁπόσα βλέπεις ἐν ἀγροῖς
†κοπόσα† φέρουσιν ὗλαι.
σὺ δὲ φείδεαι γεωργῶν,
ἀπὸ μηδενός τι βλάπτων·
σὺ δὲ τίμιος βροτοῖσιν,
θέρεος γλυκὺς προφήτης.
φιλέουσι μέν σε Μοῦσαι,
φιλέει δὲ Φοῖβος αὐτός,
λιγυρὴν δ’ ἔδωκεν οἴμην·
τὸ δὲ γῆρας οὔ σε τείρει.
σοφέ, γηγενής, φίλυμνε,
ἀπαθής, ἀναιμόσαρκε·
σχεδὸν εἶ θεοῖς ὅμοιος.
