Ρηγματώνονται οι σχέσεις με τα χρόνια
και το κύμα αδυνατεί
να διαβρώσει και να λειάνει
την τραχιά επιφάνεια των βράχων.
Τότε οι λέξεις γίνονται στίχοι
εκεί, στο απόκρημνο ακρωτήρι
της ποίησης.
Είναι το πρώτο ποίημα με τίτλο «Σαν πρόλογος ΙΙΙ» της συλλογής «Το πορφυρό της φλέβας σου» της Ελένης Σακκά που όπως και στις δυο προηγούμενες ποιητικές συλλογές της το 2021 και 2022, η ποιήτρια είχε κι εκεί σαν πρώτο ποίημα το Σαν πρόλογος Ι και ΙΙ αντίστοιχα, δίνοντας μας έτσι μια συνέχεια στο ποιητικό ταξίδι που ξεκίνησε αλλά και τα θέματα που την απασχολούν στο πέρασμα του χρόνου και είναι εγκλωβισμένα στη ψυχή και στον συναισθηματικό της κόσμο. Έγραφε στο πρώτο της βιβλίο και στο πρώτο ποίημα μεταξύ άλλων:
« Γυμνές, ελεύθερες,/ αληθινές οι λέξεις,/κάτω από τ’ αστέρια,/ποιούν ζωή…»
και στη δεύτερη ποιητική της συλλογή έγραφε:
το τέλος κάθε ποιήματος/ξεκινά αναπόφευκτα/και ανατρέπει τη ζωή…»
Η ποιήτρια ξέρει ότι ο χρόνος επηρεάζει τις σχέσεις των ανθρώπων και τις κάνει πιο δύσκολες και σκληρές. Κι όταν οι σχέσεις ρηγματώνονται και δεν λειαίνονται τότε οι λέξεις που ποιούσαν ζωή την ανατρέπουν και για την Ελένη οι λέξεις γίνονται στίχοι. Στίχοι που αναδύονται μέσα από γεγονότα της ζωής που ο χρόνος τα έχει ξεπεράσει και που έχουν αγγίξει την Ελένη. Στίχοι βιωματικοί και ρεαλιστικοί που ζωγραφίζουν τους προβληματισμούς, τον ψυχισμό και τα έντονα συναισθήματα της ποιήτριας.
Γράφει στο ποίημα «Επώδυνο άγγιγμα»
Απέφευγε επιμόνως να κοιτάξει
το άδειο ποτήρι από νερό
που μαρτυρούσε ότι κάποιος καθόταν πλάι της.
Γυαλίζουν τα κέρματα που άφησε πριν φύγει.
Πήρε το ποτήρι σχεδόν ευλαβικά
το χάιδεψε κι ύστερα βάζοντας δύναμη
το έσπασε μέσα στην παλάμη της.
Τα έντονα συναισθήματα των ανθρώπων σε σκληρές στιγμές μεταφέρονται από τη ποιήτρια με ρεαλισμό στους στίχους του ποιήματος. Και κλείνοντας το ποίημα μας λέει:
Κανείς δεν πρόσεξε πως το τραπέζι
άλλαξε χρώμα από το αίμα.
Κανείς δεν ήξερε πόσο πονούσε.
Το πορφυρό αίμα που φεύγει από τις φλέβες και απλώνεται στο τραπέζι, μας οδηγεί κατευθείαν στο τίτλο της συλλογής «Το πορφυρό της φλέβας σου» αλλά και στο ομότιτλο ποίημα όπου η ποιήτρια μας μιλά για μια άλλη πλευρά του πορφυρού χρώματος.
Γράφει στο ομότιτλο ποίημα:
Ύστερα συσπώνται οι μύες
και αποκολλάται γαλήνια
η ενότητα των σωμάτων
καθώς άρρητες λέξεις
εκφέρονται με βλέμματα
έως ότου αποκοιμηθούν τρυφερά
στην αγκαλιά σου.
Εδώ το πορφυρό της φλέβας μας οδηγεί σε μια αντίθετη εικόνα από αυτή που είδαμε στο «Επώδυνο άγγιγμα». Στους στίχους του ποιήματος η ποιήτρια μας χαρίζει μια εικόνα του πορφυρού γεμάτη από αγάπη και έρωτα. Ο έρωτας και το πορφυρό του χρώμα είναι διάχυτος σε αρκετά ποιήματα της συλλογής όπου η ποιήτρια , μας χαρίζει όμορφες εικόνες με τους στίχους της.
Γράφει στο ποίημα «Ανάσα αφής»
Μη σταματήσεις ποτέ να μ’ αγαπάς.
Την κοίταξε βαθιά στα μάτια
κι άφησε στα χείλη της άλλο ένα ποίημα.
Αποζητά έτσι η ποιήτρια μας, όπως και ο κάθε ερωτευμένος, την αιωνιότητα του έρωτα.
Και στις «Ανείπωτες σιωπές» μας λέει :
Ο έρωτας μάς αναγεννά
και καταργεί τον χρόνο
δίνει υπόσταση στις στιγμές
αντέχει στην αιωνιότητα.
Σ’ αγαπώ σε κάθε σου συλλαβή
σε κάθε σου ανάσα
σε κάθε σου χαμόγελο.
Στο το ποίημα «Ατέρμονος έρωτας» η ποιήτρια μας φτάνει στο αποκορύφωμα της γραφής της για τον έρωτα για να μας πει.
Την ερωτική σου ματιά να διαγράφει
το περίγραμμα του κορμιού επιζητώ
καθώς η χροιά της φωνής σου
διαπερνά τους ακουστικούς μου πόρους ως κάλεσμα
αναζητώντας με την όσφρηση
τη γεύση θαλάσσιας αύρας.
Την ολότητα επιζητώ των αισθήσεων σου
στην πιο ατέρμονη στιγμή.
Εκτός από τον έρωτα και τα έντονα συναισθήματα των ανθρώπων στις δύσκολες στιγμές, η ποιήτρια απλώνει τη ματιά της σε διάφορα θέματα που την απασχολούν ή γεγονότα που άκουσε ή έζησε.
Στο ποίημα «Ο χορός των δρεπανιών» η Ελένη περιγράφει πολύ ζωντανά τον Ιούλη του 74 της Κύπρου, ένα ποίημα που με συγκίνησε ιδιαίτερα, οι σειρήνες του πολέμου, τ΄ αεροπλάνα που βομβάρδιζαν, οι γυναίκες και τα παιδιά στα αντίσκηνα της προσφυγιάς, ο χορός του δρεπανιού που αν και αντρικός τον χόρευαν οι γυναίκες δείχνοντας τον αγώνα τους να προστατέψουν τα παιδιά τους. Και βέβαια τη προσφορά του Ελληνικού λαού στους πρόσφυγες λέγοντας μας:
Χάρτινα κουτιά γεμάτα ρούχα και κουβέρτες
κλαίγαμε για να πείσουμε
να χωρέσουν τα παιχνίδια μας
δώρο για τα παιδιά της Κύπρου
Και σ΄ ένα άλλο ποίημα «Το σύνθημα του ’68» μας ταξιδεύει στο Παρίσι του 68 και τον ξεσηκωμό των φοιτητών, τη κατάληψη του πανεπιστημίου της Σορβόννης τις διαδηλώσεις και τις οδομαχίες που ακολούθησαν.
Γράφει η Ελένη για τις οδομαχίες των φοιτητών με την αστυνομία:
Λυγίζουν τα γόνατα και πέφτω στο προαύλιο
μπροστά στη φιλοσοφική σχολή
της Σορβόννης στο Παρίσι.
Νιώθω τα χέρια παράλυτα
καθώς μου πατάει τα μαλλιά με την αρβύλα.
Η ευαίσθητη ποιητική ματιά της για τον άνθρωπο που υποφέρει όπως τον άστεγο στη γωνία Τσιμισκή και Αριστοτέλους δεν την αφήνει αδιάφορη.
Γράφει στο ποίημα «Άστεγος βίος»:
Προσπαθεί να στριμώξει το σώμα
στο σκληρό χάρτινο κουτί
Αριστοτέλους και Τσιμισκή
στην είσοδο βιτρίνας καταστήματος.
Παραμονή Πρωτοχρονιάς.
«Το πορφυρό της φλέβας σου» είναι ένα ποιητικό ταξίδι στο οποίο η ποιήτρια καλεί τον αναγνώστη να ταξιδέψει με τα ποιήματα της συλλογής σε όμορφες στιγμές που χαρίζει το πορφυρό χρώμα του έρωτα αλλά και σε γεγονότα του χτες που τις σημάδεψε το πορφυρό χρώμα του αίματος.
Και όπως πολύ σωστά γράφει ο Νίκος Μυλόπουλος στην εξαιρετική εισαγωγή του στη συλλογή «το συναίσθημα πλημμυρίζει και πλήθος εικόνων που θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελούν έργα των μεγάλων ιμπρεσιονιστών όπως ο Μονέ και ο Βαν Γκογκ»
