Χάραξε/ένα μικρό πέταλο τριαντάφυλλου/και θα δεις/
το αίμα της γης ν’ αναβλύζει/Τότε θα καταλάβεις/
πως το αίμα ζητάει αίμα/και πως αναίμακτα τίποτα δε γεννιέται/
Ίσως τότε/το πάρεις πίσω/στύβοντας τις παπαρούνες της περασμένης σου ζωής/μέχρι που στο τέλος αυτή/να αιμορραγήσει.
Είναι το ποίημα «Σταγόνες παπαρούνες» το πρώτο της συλλογής «Στύβοντας παπαρούνες» που παρουσιάζουμε σήμερα, και το οποίο μας προϊδεάζει για τη συλλογή. Στύβοντας άραγε τις παπαρούνες της περασμένης ζωής, και γυρνώντας πίσω τις σελίδες του χτες τι θα ανακαλύψουμε;
Άραγε το στύψιμο αφήνει μόνο αίμα ή υπάρχουν και «Ρανίδες φως»
όπως ονομάζει η ποιήτρια το πρώτο μέρος της συλλογής.
Στύβοντας τις σελίδες του χτες βλέπουμε τις πρώτες ρανίδες έρωτα να αφήνουν το φως τους.
«μικρά τοπία του Έρωτα/ξεφεύγουν απ’ τα κάδρα τους/κι έτσι ελευθερωμένα/πυρπολούν τα σώματα»
μας λέει η ποιήτρια στο ποίημα «Τοπ(ι)ογραφiα του έρωτα».
Και στα ποιήματα του «Έρωτος ατασθαλίες» μας λέει στις «Λέξεις»
«να συλλαβίσουμε τον Έρωτα με ρότα/ταξίδι στον τρυφερό πυρήνα της ζωής μας»
Και στο ποίημα «Σ’ αγαπώ θα πει» συνεχίζοντας το λόγο της για τον έρωτα, γράφει:
«Αθροίζω τις μέρες μου/και περισσεύει παράδεισος»
Ένας ύμνος για τον έρωτα, που η ποιήτρια τον εξιδανικεύει σε μια πηγή δημιουργίας η οποία αναγεννά τη ζωή και της χαρίζει ομορφιά, ανανέωση και δύναμη ψυχής.
Αναζητώντας ρανίδες από το φως γράφει στο ποίημα «Μυρίζοντας το φως».
«Κι αυτό λυγίζει/Ματώνει/Συστέλλεται/Διαστέλλεται/Αλλά είναι το φως/
και θα σπάσει κάποτε/το, βαρύς καθρέφτης, σκοτάδι μας»
Και συνεχίζοντας το ποιητικό της λόγο για το φως μας λέει:
«Νικάς τους ίσκιους/και ντύνεσαι χλόη αυγουστιάτικη/»…
Μας αντέχεις στο ολονύκτιο αναφιλητό του φιλιού σου/στη χαμένη εσάρπα των ψυχρών ονείρων/στην κατεβασιά του πόνου απ’ της ζωής την απουσία/
Κι είσαι εσύ πάντα που μας ελε-φτερώνεις»
Το φως για τη ποιήτρια είναι αυτό που θα κάνει τη γραμμή του ορίζοντα και των ημερών που έρχονται να λάμψουν, να γίνουν ορατές και η λάμψη τους να ξεπλύνει το χτες φωτίζοντας το αύριο. Και όπως γράφει στη συνέχεια στο ποίημα Το φως ανάμεσά μας
«αστραφτερά τους δρόμους καθαρίζει/ένα-ένα ανεβαίνοντας τα σκαλιά/των λευκών απλωμένων χεριών μας»
Ο τρόπος ζωής που επιλέγουμε στο σήμερα είναι αυτός που θα μας φέρει ρανίδες φωτός. Στο ποίημα «Τεχνοτροπία ζωής» μας δίνει το στίγμα αυτής της ζωής.
«Ο σπόρος/τεχνοτροπία της ζωής/Να καταπίνει ουρανό μ’ αδέσποτες αχτίδες/Ανάσες από τις στάλες του φωτός/Ύστερα να φορά τα γιορτινά του»
Ο δρόμος για το φως περνά μέσα από «Παιγνίδια ονείρου» μας λέει στην ομότιτλη σειρά ποιημάτων και στο ποίημα «Κασταλία» γράφει:
«Ξυπνάω σε μιαν άλλη γη που είναι η γη τους/Με την πραγματικότητα να λησμονάει τον εαυτό της»
Και στο ποίημα «Επιμύθιο» καταλήγει ότι
«Έχουμε ακόμη εαυτό πολύ να βαδίσουμε/μέχρι η αγάπη να πιάσει ανηφόρα»
Στο δεύτερο μέρος της συλλογής «Αλήθεια επί 3» η ποιήτρια μας απλώνει τη σκέψη της για την αλήθεια λέγοντας από την αρχή ότι:
«Η Αλήθεια προσεγγίζεται με κινήσεις. Κινήσεις παλινδρομικές.
Κινήσεις μπροστά προς το φως, κινήσεις πίσω στον πόνο που είναι όμως πάλι μπροστά.»
Και η Ξανθίππη με ολιγόστιχους φιλοσοφικούς στίχους ξεδιπλώνει τις σκέψεις της για την Αλήθεια. Την αλήθεια της για τη ζωή, τον έρωτα, το χρόνο, τη δύναμη της ψυχής. Αναφέρω μερικούς στίχους-σκέψεις της ποιήτριας
«Η Αλήθεια της Ζωής είναι ένα πέταλο.
Αν η γέννησή του συμπέσει με το φύσημα του ανέμου
δε μαραίνεται ποτέ.»
«Ο χρόνος του έρωτα δείχνει καλοκαίρι.
Στα χρυσά στάχυα ωριμάζει η αλήθεια. Και στο στήθος
ένα τριαντάφυλλο. Για σένα.»
«Αν αντέξεις τις νύχτες με κατολισθήσεις, με τις πέτρες θα
χτίσεις πιο στέρεα τον οίκο της μέρας.»
«Αυτή η ρίζα αναζητά τη ρίζα μας. Στο όνειρο. Στο όνειρό μας.
Εκεί θα τη βρει. Αρκεί να ακούσουμε τη φωνή του. Κάτω
από τη βουή του κόσμου. Μέσα στους ψιθύρους της καρδιάς μας.»
Στο τρίτο μέρος της συλλογής που έχει και το τίτλο της συλλογής
«Στύβοντας παπαρούνες» η ποιήτρια μας μιλά για τη μνήμη.
Στύβοντας τη μνήμη, ρανίδες στιγμών του χτες φορτωμένες συναισθήματα
θα κυλίσουν στο σήμερα και κάποιες από αυτές ίσως καθορίσουν το αύριο.
Γράφει για τις ρανίδες μνήμης που έρχονται:
Μνήμες όταν «οι νύχτες εξείχαν των ημερών/όπως η αγάπη από τον Έρωτα/
Ύστερα προφασίστηκες τη σιωπή των ονείρων/κι έφυγες»
Μνήμες όταν «κατάλαβες/ πως ο κόσμος στο βάθος του/είναι μια μικρή διάφανη σταγόνα»
Μνήμες όταν «Βότσαλο-βότσαλο/έχτισες τη φυλακή σου»
Μνήμες όταν κατάλαβες ότι « Το αύριο είναι άδηλο/και το κορμί καλπάζει με τον χρόνο και αλλάζει»
Οι μνήμες όσο κι αν είναι βαθιά κρυμμένες στη ψυχή του κάθε ανθρώπου έρχονται όταν χρειάζεται να αφήσουν ρανίδες φως στα αδιέξοδα μας και όπως γράφει η Ξανθίππη στις μνήμες να μας πούνε
«Γνώρισε τη ζωή/Γνώρισε τον εαυτό σου»
Η γραφή της Ξανθίππης Ζαχοπούλου στη ποιητική συλλογή «Στύβοντας παπαρούνες» είναι ώριμη με λόγο μοντερνιστικό και φιλοσοφημένο χωρίς να της λείπει ο λυρισμός. Ανοίγει αρμονικά τις σελίδες του χτες αναζητώντας ρανίδες από φως να φωτίσουν το σήμερα και το αύριο, το δικό της το δικό μας. Και κατευθύνοντας το βήμα μας προς το φως όπως το περιγράφει η ποιήτρια μας θα βρούμε τις αλήθειες και τις ομορφιές της ζωής Ο λόγος της είναι λόγος ψυχής που αγγίζει τον αναγνώστη γιατί κι ο ίδιος θα δει δικές του ρανίδες.
Ανδρέας Καρακόκκινος
