Δεν μου έχουν μείνει πολλά πράγματα από τον παππού. Ο ίδιος φρόντιζε να ξεφορτώνεται οτιδήποτε θεωρούσε περιττό ή του μνημόνευε συναισθηματικές πληγές. Ακόμα και την εύφημο μνεία για τα ανδραγαθήματά του στην Αλβανία κατά τον Β’ΠΠ είχε πετάξει.
Αυτά που μου έμειναν όταν έφυγε ήταν το τρανζιστοράκι, τα ξυριστικά του, το ρολόι που φορούσε και τα καλά του μοκασίνια. Αυτά τα μαύρα μοκασίνια ήταν πάντα στην ίδια γωνία της ντουλάπας, καλογυαλισμένα και με τα καλαπόδια μέσα για να μη χαλάει το σχήμα τους. Τα παπούτσια αυτά ήταν για τις γιορτές και τας εθνικάς επετείους, τα κυριακάτικά του που λέμε.
Ο παππούς είχε μικρό πόδι∙ φορούσε 41 νούμερο παπούτσι. Όταν λοιπόν στην πέμπτη δημοτικού αποφάσισα να ντυθώ Σαρλώ στο σχολείο για τις Απόκριες, ο παππούς μου δάνεισε τα μοκασίνια του για να ολοκληρώσω τη μεταμφίεσή μου. Με δυο τρία ζευγάρια χοντρές αθλητικές κάλτσες, τα μοκασίνια στέκονταν στα πόδια μου, αφήνοντας μπροστά το χαρακτηριστικό κενό που είχαν και τα παπούτσια του ήρωα. Η μεταμφίεση είχε ομολογουμένως μεγάλη επιτυχία αν και θυμάμαι ακόμα το αίσθημα της φαγούρας που μου δημιουργούσε διαρκώς η κόλλα του ψεύτικου μουστακιού μου.
Τα χρόνια πέρασαν, ο παππούς μας άφησε κι εγώ έκανα κατάληψη στη ντουλάπα του. Όμως τα παπούτσια αυτά έμεναν πάντα εκεί, στο πίσω μέρος της ντουλάπας με τα καλαπόδια τους μέσα έτοιμα για αναχώρηση. Είναι περίεργο το πόσο από όλα τα ρούχα ενός ανθρώπου εκείνο που θεωρούμε ότι κρατάει την ουσία του είναι τα παπούτσια. Σαν να έχουν αφομοιώσει όλη τη βαρύτητα της ύπαρξής του και να κρατούν γειωμένη την ενέργειά του, ακόμα και αφού εκείνος έχει φύγει. Κι όποτε αλλάζω τα ρούχα από χειμερινά σε θερινά και τ` ανάποδο, τα μοκασίνια του παππού είναι εκεί στη γωνία, πάντα σε ετοιμότητα, διαρκής υπενθύμιση της ατελεύτητης μεταξύ μας αγάπης.
Μόνο σκόνη μας χωρίζει παππού∙ λίγη σκόνη πάνω στα μοκασίνια και κάτω από τις σόλες τους. Καλή αντάμωση.
Αγγελική Ν. Μόσχου
Φιλόλογος, λογοτέχνης. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι εκπαιδευτικός στη δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Σπούδασε στο τμήμα Κλασικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ. Κατέχει Μεταπτυχιακό δίπλωμα από το ΕΚΠΑ στην Εκπαιδευτική Πολιτική και Διοίκηση της Εκπαίδευσης. Έχει κάνει ανακοινώσεις σε ημερίδες σχετικά με τη σχολική διαμεσολάβηση κι έχει επιμορφωθεί στη διαχείριση κρίσεων στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Μιλάει άπταιστα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και ισπανικά. Πνεύμα ανήσυχο επιδιώκει πάντα να μαθαίνει κάτι καινούριο. Στα πρόσφατα επιμορφωτικά της ενδιαφέροντα, τα οποία υποστηρίζονται από αντίστοιχα πτυχία, ανήκουν η «Κλινική Ψυχολογία Παιδιού κι Εφήβου», η «Διαχείριση χωρισμού- διαζυγίου γονέων» και η «Εκπαίδευση στην Εμψύχωση και Ενδυνάμωση Ομάδων».
Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Απολιθωμένα όνειρα» (2014), «Ευήκοον ους» (2019) και «Χωρίς πυξίδα» (2021)
