Κάμα

To σκάψιμο το μίσησα στα μάτια του πατέρα μου

έτσι νεκρά σαν πέφτανε απάνω μου

όταν βαριά ξαπόσταινε ζητώντας μου νερό.

Το σκάψιμο το αγάπησα στο άρωμα της σάρκας μου

—το χώμα καθώς άπλωνε ανάμικτο μ’ ιδρώτα

κι απ’ τους αγκώνες χαμηλά με τράβαγε στη γη.

Στο σκάψιμο —είναι γνωστό— το μέτρο δεν χωράει,

η γη δεν κείται όμορφη παρθένα· το τσαπί

χορεύει στις ανάσες της,

στα σπλάχνα της μοχθεί, σαν άγριο ζώο

απάνω της

ασθμαίνει.

Τσαπ-τσαπ-τσαπ

Άλλο δεν μένει πια παρά να σκάβω

Τσαπ-τσαπ-τσαπ

Σαν το σκαπέτι ν’ άρχισε τραγούδι, να καλεί

Τσαπ-Κάιν, Τσαπ-Κάιν, Τσαπ-Κάιν

τον ίδιο εκείνον φίλο μας

Κάιν-Κάιν-Κάιν

Χτυπάει το σκαπέτι

Κάιν-Κάιν-Κάιν

Ξεβγάζει το χώμα αργά

Κάιν-Κάιν-Κάιν

σαν να το βασανίζει

Κάιν-Κάιν-Κάιν

Ένα σκουλήκι τρέχει μέσα,

το μέταλλο, ίδια σκουριά, πέφτει παρακεί

Κάιν-Κάιν-Κάιν!

Ο ήσκιος σου μου φωνάζει γοερά μέσα απ’ τη γη

Κάιν-Κάιν-Κάιν

Για σένα σκάβω, Άνθρωπε

Κάιν-Κάιν-Κάιν

Για μένα σκάβω,

καίγομαι.

Κάιν-Κάιν-Κάιν,

ἐν γῇ καὶ σποδῷ μου ἡ μερίς.

Εκείνες που απλώνουνε κάτω απ΄ το σκαπέτι μου,

Κάιν, τις ρίζες θα τις κόψω.

Κάιν! Κάιν! Κάιν!

Σκάβω ως το τέλος μας.

Απάνω μου χιμάνε οι σκιές.

Τσαπ! Τσαπ! Τσαπ!

Στο τέρμα του λάκκου αυτού,

Κάιν,

με περιμένει ο τάφος σου.

Θα τον φτάσω,

θα τον ανοίξω

και, αδερφέ μου,

Τσαπ! Τσαπ! Τσαπ!

επιτέλους

θα σε βρω.