Ελενάρα,  Ελενάκι, Λένα, Λενιώ, ακούει σε όλα τα ονόματα .

Μερικές φορές γίνεται Έλενα για πελάτες περιωπής, που έμπαιναν από την πίσω πόρτα, εκεί που δεν υπήρχε φωτάκι μόνο ένας σκοτεινός διάδρομος κι οδηγούσε κατευθείαν στα δωμάτια. Οι περισσότεροι περνούσαν κάτω από το κόκκινο φως και ύστερα γραμμή για τον όροφο που στεγάζονταν ο οίκος ανοχής.

………………………………..

Η Ελένη όταν βγήκε στην πιάτσα ήταν σπιτωμένη σ΄ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας, μαζί κι άλλα κορίτσια συνομήλικα, τα πιο πολλά από την επαρχία. Ονειρευόταν ν΄ αποχτήσει  ένα δικό της σπίτι, να ζει αρχόντισσα να χει τα λούσα της κι ότι ποθεί η ψυχή της. Μάζευε  ότι της έδινε η Τσατσά˙ σπαγκοραμμένη ήταν, ψίχουλα στην αρχή  κι ας έλιωναν απ’ τη δουλειά.

…………………………………

Κοντεύει   Πάσχα κι η πελατεία αυξάνεται.

Τύχαινε μέρες που μπορεί και να περνούσαν και πενήντα στη σειρά.

Η Ελενάρα είχε τη μεγαλύτερη πέραση- νέοι, γέροι αυτή ζητούσαν ακόμη και κάτι Αμερικανάκια του Ναυτικού όταν ερχόντουσαν μετά από ταξίδι μπούκαραν παρέα μισομεθυσμένοι δύο και  τρεις μαζί και ρωτούσαν αν η Helen ήταν στο σπίτι. Κείνη ήταν πρόθυμη να τους εξυπηρετήσει όλους, και με το παραπάνω.

………………………………….

Αλλάζει  κάθε τόσο σπίτια η Λενιώ και συνοικίες , να μην της παραφορτώνονται και πολύ οι πελάτες και να μην παραγνωρίζεται διαρκώς με τα ίδια πρόσωπα κάθε τόσο. Και νάτη τώρα μπροστά στο σαλόνι δίπλα στις γραμμές του τρένου,  πρώτος όροφος ,έχει και μια πινακίδα “studio”γράφει με φωτεινά γράμματα.  Ανοιχτό είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, μετράει τους μουστερήδες, προσφέρει και καφέ στην αναμονή.

«Μα πώς αντέχεις  τόσα χρόνια; Δεν σκέφτηκες ποτέ σου να νοικοκυρευτείς και να γίνεις κυρία; »της είπε μια μέρα μια νεοφερμένη που μέτρησε εκείνη τη μέρα να περνούν 60 πελάτες.

«Α, εγώ χρυσό μου φιλοδοξίες έχω μόνο, δε θέλω ευθύνες.

Κοίτα να κάνεις αυτό που πρέπει και μη ζητάς ποτέ τα ρέστα.»