Είμαι η Φρίντα.

Με φωνάζουν κουτσοφρίντα, αλλά τους γράφω!

Για την ακρίβεια τους ζωγραφίζω.

Στα μπατζάκια μου ό,τι κι ας πούνε…

Εγώ, είμαι εγώ!

Κι εδώ, δίπλα μου είναι η άλλη που μου μοιάζει, όμως εγώ είμαι η μεγάλη καλλιτέχνις.

Όποιος δε θέλει να το πιστέψει,του ρίχνω το γάντι… να κοίτα, έχω έτοιμη τη γροθιά μου/ αριστερό κροσέ και θα δει τον ουρανό σφοντιλι.

Όμως, μού αρέσει η παρέα της αφάνταστα… Άλλωστε το ίδιο αίμα ρέει στις φλέβες μας… Πολλές φορές συναντιόμαστε σ’ ένα μπαλκόνι και κοιτάμε ψηλά.

-Σ’ ουρανώ, της λέω.

Να μου δίνεις  κουράγιο και ανασαμιά!

Να τα πίνουμε μαζί, κι ας μας πίνει.

Να μού κρατάς  το χέρι  συνοδοιπόρος και σύντροφος μέχρι εσχάτων.

Σκιές και φως σε λευκές νύχτες από γύψο και καθρέφτη.

Είναι κι ο Ντιέγκο που μπαίνει ανάμεσα μας, και μου τραβάει τη φούστα σαν μικρό παιδί.

-Θέλω να  δω τη σπηλιά σου, λέει κι ελίσσεται.

Μα το λέει στην άλλη που έχει δικό της  ουρανό, Σηκώνεται απ’ το κρεββάτι  όταν οι άλλοι έχουν πάει στις δουλειές τους και κοιταζεται  μέσα στον καθρέφτη που κρέμεται πάνω απ το κεφάλι της.

Αυτό μπορεί να της πάρει ώρες..

“Δεν είμαι θυμωμένη” λέει του καθρέφτη.

Κι αυτό, γιατί ουρανώ πάνω απ’ τους χειμώνες, με καλοκαίρια σκεπάζω το χιόνι,  μέσα στον βυθό των ματιών σου βλέπω τον παράδεισο.