Η γιαγιά γύρισε πάλι

Η γιαγιά ξαναγύρισε. Ασβεστωμένα  κλαδιά τα χέρια της, βελόνες που στάζουν ρετσίνι τα φύλλα της. Είναι το δέντρο,  μα τα κολορίζια της  δεν ζουν πια εδώ, έχουν μεταναστεύσει. Μόνο ο ιδρώτας της μάνας της κυλάει στη ρίζα. Αγαπά τον τόπο της. Γι΄αυτό ξαναγύρισε.  Πατά στο ίδιο χώμα  και υψώνεται. Τόσο καιρό σε ξένο τόπο. Θα μπορούσε να είναι απ΄την Κυψέλη. Γεννήθηκε όμως στην Ικαρία. Δεν κρύβεται, ούτε καν σε τρομάζει όταν την κοιτάς, κι ας έχει ένα ύφος απόκοσμο. Μια προσευχή, μια κουβέντα μόνο με τον θεό   θα την φέρει κοντά στον Παράδεισο. Όμως αυτή δε θέλει να πάει. Δεν ανησυχεί ακόμη για αυτά. Εξάλλου, δεν είναι ανάγκη να δει τον Παράδεισο.  Τα χέρια της άρχισαν να τρέμουν. Πάρκισον είπε ο γιατρός. Έφερε  μαζί της χαρτιά  και την καταστροφή. Παίζει και όλο χάνει, μα μετά λέει ότι της φταίνε οι άλλοι. Την Κυριακή πηγαίνει στην εκκλησία. Στην επιστροφή, στον δρόμο με τις καστανιές λέει ότι βλέπει κι άλλους   στην ίδια πορεία, που κουβαλάνε ένα ξύλινο σταυρό.

Όταν πεθάνει θα επιστρέψει, είναι σίγουρο και θα είναι πιο δυνατή. Είναι το δέντρο.Θα γίνει  αληθινή γιαγιά, που θα ΄χει μάθει να φτιάχνει κουλουράκια, να μαγειρεύει και να λέει παραμύθια για δράκους και πριγκίπισσες.                                                                                  Τώρα εγώ μαζεύω τα αποκαΐδια που άφησε… Όταν ρίξει όλα τα φύλλα θα γίνει άνεμος…