Οι άνθρωποι που έχουν διανύσει ένα σημαντικό μέρος του βίου τους μιλάνε πολύ, ακόμη κι όταν μένουν μόνοι ή σωπαίνουν σαν να περιμένουν να ανοίξει μια πόρτα και να βγουν να ζήσουν μια καινούργια ζωή. Μιλάνε άλλοτε πιο αργά, άλλοτε σαν να περιμένουν να περάσει ένα κύμα, για να συνεχίσουν απ’εκεί που αμέριμνα βρίσκονταν.

Μπορεί να γυρίσουν πίσω,  πολλά χιλιόμετρα μακριά, εκεί που αντίκρισαν πρώτη φορά τη θάλασσα, στην παιδική ακόμη ηλικία. Κι ύστερα όταν έπαψαν να είναι παιδιά, για παρηγοριά έκαναν δικά τους και τα δικά τους, δικά τους. Όμως  ξαναγυρίζουν πάντα στα παιδικά τους χρόνια, είναι σίγουρο. Σαν να ξαναγεννιούνται , όπως κάθε φορά που τους σκεπάζει το νερό.

Ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Σε κάθε στροφή όλα τους θυμίζουν ότι η ζωή τους πέρασε και τότε μόνο γυρίζουν στην ίδια καθημερινότητα, νικητές και ηττημένοι…Μόνο το νερό δεν σταματάει.