Έχει ένα κουβαδάκι περασμένο με σκοινί
από τη ζώνη του παντελονιού του.
Με το΄να χέρι πιάνει  το κλαδί

με το πόδι πατά το κλαδί

εναλλάξ,

ώσπου φτάνει  στο πιο ψηλό κλαδί.
Μαζεύει ένα-ένα τα σύκα,

γεμίζει ο πάτος του πλαστικού κουβά.

Σταματά και καθαρίζει ένα ώριμο που στάζει μέλι,

το φέρνει κοντά στα χείλη,

ακουμπά τη σάρκα και γεμίζει το στόμα.
Συνεχίζει, μια πιθαμή  πιο πάνω από τη μέση,
γέμισε τον κουβά.

ο συκολόγος-
πλάι σε μαντρότοιχο
ίσκιος της συκιάς.

Ένας ξαφνικός ήχος ακούγεται .
Είναι η μάνα του που αλλάζει πλευρό

καθώς αποκοιμήθηκε στη ρίζα.
Ανοίγει τα μάτια, ξυπνά.

-Δεν με πονεί κεφάλι πια, λέει χαμογελαστή.

Γυρίζει και γονατίζει, δοξάζει τον μεγαλοδύναμο.
Ακουμπά τις παλάμες στο χώμα, δίνει ώθηση,

«ώπα» λέει,  και σηκώνεται όρθια.                                                                                                   «Να, μάνα πιάσε» λέει στοργικά.

Παίρνει με τα δυο χέρια το κουβαδάκι

που κρέμεται πάνω από το κεφάλι της
και το αδειάζει  σ’ ένα μεγαλύτερο κοφίνι.
Κάθε τόσο γεμίζει  το κοφίνι , ως το τελευταίο σύκο.
-Αυτό θα το πάω στον πατέρα σου, λέει
που πήγε και χάθηκε στα ουράνια.

Τώρα το ξέρει, έχει αυτός σειρά .