ΣΥΓΧΡΩΤΙΖΟΜΕΝΗ ΜΕ ΑΓΓΕΛΟΥΣ
Είχα κουραστεί να είμαι γυναίκα,
μ’ είχαν κουράσει τα κουταλάκια και τα βαζάκια,
μ’ είχαν κουράσει το στόμα και τα στήθη μου,
μ’ είχαν κουράσει τα καλλυντικά και τα μετάξια.
Ακόμα κάθονταν οι άντρες στο τραπέζι μου,
γύρω από την κούπα που τους πρόσφερα μαζεύονταν.
Κούπα γεμάτη σταφύλια μαβιά,
οι μύγες να ζυγώνουν για τη μυρωδιά,
μέχρι και ο πατέρας μου ήρθε με το λευκό του οστό.
Όμως εμένα με είχε κουράσει το φύλο των πραγμάτων.
Εχθές το βράδυ είδα ένα όνειρο
και μίλησα σ’ αυτό και είπα:
“Εσύ είσαι η απάντηση.
Εσύ θα ζήσεις πιο πολύ κι από τον άντρα μου κι απ’ τον
πατέρα”.
Σ’ αυτό το όνειρο υπήρχε μία πόλη από αλυσίδες
όπου η Ιωάννα θανατώθηκε φορώντας ρούχα αντρικά
και ανεξήγητη ήταν η φύση των αγγέλων.
Κανείς τους δεν ανήκε στο ίδιο είδος,
ένας με μία μύτη, άλλος με ένα αυτί στο χέρι του,
άλλος μασούλαγε ένα αστέρι και κατέγραφε την τροχιά του,
καθένας τους σαν ένα ποίημα που υπάκουε στον εαυτό του,
τις λειτουργίες του Θεού εκτελούσαν,
χώριζαν τους ανθρώπους.
“Εσύ είσαι η απάντηση”
είπα και εισήλθα,
πλαγιάζοντας στις πύλες της πόλης.
Τότε οι αλυσίδες δέθηκαν γύρω μου σφιχτά
κι έχασα το συνηθισμένο φύλο μου, την τελική μου
διάσταση.
Ο Αδάμ βρισκόταν στ’ αριστερά μου
και η Εύα στα δεξιά μου
και οι δύο απόλυτα ασύμβατοι με τον κόσμο της λογικής.
Πλέξαμε τα μπράτσα μας μαζί
και πετάξαμε προς τον ήλιο.
Δεν ήμουν πια γυναίκα,
δεν ήμουν ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
Ω, κόρες της Ιερουσαλήμ,
ο βασιλιάς με έφερε στην κάμαρά του.
Είμαι μαύρη και είμαι πανέμορφη.
Με άνοιξαν και με έγδυσαν.
Δεν έχω χέρια ή πόδια.
Είμαι ολόκληρη ένα δέρμα, ίδια ψάρι.
Δεν είμαι περισσότερο γυναίκα
απ’ όσο ήταν άντρας ο Χριστός.
Η Ανν Σέξτον γεννήθηκε ως Ανν Γκρέυ Χάρβεϊ (Anne Gray Harvey) στο Νιούτον της Μασαχουσσέτης, τον Νοέμβριο του 1928, και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στη Βοστώνη. Το 1948 παντρεύτηκε τον Άλφρεντ Μύλλερ Σέξτον και απέκτησε δύο παιδιά, τη Λίντα Γκρέυ Σέξτον, μετέπειτα συγγραφέα και απομνημονευματογράφο, και την Τζόις Σέξτον.
Η Ανν Σέξτον ήταν μια γυναίκα εκπληκτικής ομορφιάς και για σύντομο χρονικό διάστημα εργάστηκε ως μοντέλο για το Πρακτορείο Χαρτ της Βοστώνης. Η βαθιά εξομολογητική και τολμηρή ποίησή της την ανέδειξε σε μια από τις πιο διάσημες φωνές της αμερικάνικης ποίησης. Έγραψε για γυναικεία θέματα, για την εμμηνόρροια, την έκτρωση, και την μοιχεία, σε μια εποχή που τα ζητήματα αυτά δεν υπήρχαν καν ως θέματα απλών συζητήσεων, βοηθώντας στον επαναπροσδιορισμό των ορίων της ποίησης. Το 1967 κέρδισε το Βραβείο Πούλιτζερ για τη συλλογή της Live or Die.
Αυτοκτόνησε τον Οκτώβρη του 1974.