Η Έλσα Κορνέτη έχει μια ιδιαίτερη γραφή, ξαφνιάζει, έχει δόντια, έτοιμα να σε δαγκώσουν, να σε κάνουν κομμάτια. Όποια καλή πρόθεση κι αν έχεις να δεις τον κόσμο με φυσιολογικό μάτι, δεν θα καταφέρεις να αντισταθείς για πολλή ώρα. Θα παραδοθείς, θες, δε θες. Η Κορνέτη δηλαδή παίρνει μια σκηνή της καθημερινής ζωής και την μεταγράφει σε εξτραβαγκάντ εκδοχή, η οποία στο τέλος γίνεται ένα ψυχολογικό θρίλερ από τα δόντια του οποίου δεν θα γλιτώσεις.

Πρώτο παράδειγμα μας δίνει ο άνθρωπος ο κλειστοφοβικός. Δεν βγαίνει έξω, φοβάται μήπως τον δουν, παραγγέλλει  και του φέρνουν φαγητό, πληρώνει ηλεκτρονικά και δεν έρχεται σε επαφή με τον κούριερ που αφήνει απέξω το φαγητό και παίρνει από το τραπεζάκι το φιλοδώρημα που του έχει αφήσει ο πελάτης. Ο έγκλειστος ανοίγει με προφυλάξεις, βγαίνει με προφυλάξεις, μπας και τον δει κανείς, παίρνει τις προμήθειες μέσα και ξανακλείνεται στο άσυλό του ή στη φυλακή του, σ’ ένα δωμάτιο με δόντια.   Εν ολίγοις έχουμε έναν άρρωστο που κινδυνεύει από τα βλέμματα των άλλων όχι από τον κορωνοϊό του κόσμου, όχι από πανούκλα  του Καμύ ή ίσως κινδυνεύει από όλα συν από τους σεισμούς, λιμούς, λοιμούς και καταποντισμούς, όλα εκείνα τα γνωστά και από την ιστορία και από τους δεινούς μελλοντολόγους.

Η συγγραφέας λοιπόν έχει γλώσσα με δόντια που σπάει κόκκαλα. Τελικά όλο το «άγριο», για κατανάλωση,  πλήθος που όρμησε στην αγορά για να κάνει τα ψώνια του και πιάνει και ζουλάει τα εκτεθειμένα φρούτα και λαχανικά με τα χέρια του, το βλέπει ο έγκλειστος με αηδία και αποτροπιασμό.

Τελικά στην τρίτη  σελίδα του κειμένου θα δούμε τι του λείπει και μισεί ή φοβάται όλον τον κόσμο: Η αγάπη του λείπει. Σαν σε παραλλαγή και ανάπτυξη της περιγραφής της από τον Απόστολο Παύλο η συγγραφέας θα μεταμορφώσει τη λέξη για να την φτάσει στα όρια της απομυθοποίησής της. Η αγάπη είναι καταναλωτισμός και βουλημικό κτήνος, αγοράζεται ή αποκτιέται με δωροδοκίες. Πώς την πολεμάς; με το να μην κάνεις τίποτα και να γίνεις τίποτα.

Τέλος, κλεισμένος στο σπίτι με τα πολλά φυτά θα καταποθεί από αυτά και από τα πουλιά στα μπαλκόνια του, από το τέρας του  εγκλεισμού. Δεν φταίει τελικά το σύστημα αλλά το κέρατο στο κεφάλι του. Πώς, τώρα, μέσα σε όλη αυτή την δυσώδη ατμόσφαιρα θα ακούσουμε νοερώς την Μαρία Κάλας, τον Παγκανίνι ή τον Μπιζέ είναι κι αυτή μια στάσις νοιώθεται που λέει και ο Καβάφης ή ίσως πρόκειται για το ευχάριστο ιντερμέδιο ανάμεσα στα επεισόδια της τραγωδίας.

Η Κορνέτη θα συνεχίσει την ξενάγηση στην κόλαση του απάνω κόσμου και θα ενσωματώσει μέσα σε ένα θριλερίστικο περιβάλλον την ομορφιά που προκύπτει είτε από τα λουλούδια είτε από τη μουσική ή από το νερό και τον αέρα. Μόνο που τα ωραία υπάρχουν ερήμην των προσώπων που βιώνουν ιδιαιτέρως τραυματικά τη ζωή. Βλέπετε  πως και στη λογοτεχνία, όπως και στα δελτία ειδήσεων, το κακό θριαμβεύει και το καλό δίνεται σαν αντίδωρο, μπουκίτσα, λιχουδιά όμοια με  εκείνη την οποία ο θηριοδαμαστής ανταμείβει το θηρίο για να συνεχίζει την παράσταση.

Ένα κορίτσι πνίγεται στην πισίνα, ένα άλλο παρά τρίχα  δεν το κατάπιε η λάσπη. Το σώζει ένας τρελός που φεύγει γελώντας, ενώ το κορίτσι έχει αφήσει το χλιδάτο παλτό του να βυθίζεται στη λάσπη, την ομπρέλα του σπασμένη και το  ίδιο μοιάζει σαν μόλις να βγήκε από τα χέρια του δημιουργού πρωτοπλάστη. Τι συμβαίνει λοιπόν; Τι είναι ο κόσμος μας;  ένας εφιάλτης που οι σωστοί μοιάζουν με τρελούς και οι γνωστικοί δεν υπάρχουν;

Ένας αγώνας σκάκι πιο κάτω θα μας δείξει το αδιέξοδο. Εδώ πάνω στη σκακιέρα θα παραμείνεις και έξω από αυτήν υπάρχει μόνο η άβυσσος. Μια στρατιά από ζόμπι, ένας ήχος στριγκός που  βγαίνει από ένα πολυπολλαπλασιασμένο «τηλε», όπου όλα έχουν γίνει θέαμα στην τηλεόραση και όλα τους, το καθένα με τη χολιγουντιανή οδοντοστοιχία του, τρώνε τους θεατές. Καταπλακωμένη η ζωή κάτω από τα άχρηστα που συσσωρεύει ο καθημερινός άνθρωπος στο σπίτι του, χάνοντας την αληθινή ουσία.

Η γη εκρήγνυται και από κάτω ξεπηδούν χωμάτινες υπόγειες δυνάμεις, στα σπίτια μέσα εκρήγνυνται τα καπάκια στις χύτρες, η άσφαλτος σκάει στους δρόμους, από τις βρύσες βγαίνουν ρίζες δέντρων και φυτών αντί για νερό… Πρόκειται για την καταστροφή της φύσης, η οποία στερήθηκε τα δέντρα της με τις φωτιές, το νερό με τη σπατάλη και τώρα οι άνθρωποι πρέπει να ζήσουν μέσα σε έναν εφιάλτη από ρίζες τερατωδών  ζιζανίων. Σαν να πρόκειται για την επόμενη μέρα μιας συμπαντικής, κοσμικής,  καταστροφής.

Μπορεί να έχει δίκιο ο ποιητής που υποστηρίζει πως η διαδικασία που κατεβάζει αγγέλους είναι πολύ πιο επώδυνη από αυτήν που κατεβάζει διαβόλους, όμως αυτή που κατεβάζει διαβόλους, μόνο αυτή ίσως μπορέσει να ξυπνήσει τον αποβλακωμένο μπροστά στην τηλεόραση.

Η γραφή της Κορνέτη είναι γρήγορη, τρέχει με πατίνια. Προτάσεις κύριες, ορθομέτωπες, περιγραφή των δρωμένων, χωρίς τη συνδρομή του υποταγμένου λόγου για να αιτιολογήσει, εξηγήσει, διευκρινίσει.     Τα πράγματα μιλούν μόνα τους. Το τελειότερο δημιούργημα της δημιουργίας, ο άνθρωπος, ασέλγησε πάνω στη φύση, εξάντλησε τις πηγές της, κατέστρεψε τα δέντρα, έκοψε τις επικοινωνίες των ανθρώπων μεταξύ τους, αντικατέστησε την αλήθεια με ένα κραυγαλέο ψέμα, μετέβαλε τον εαυτό του και τους άλλους σε πιόνια κλεισμένα μέσα στο σπίτι, μπροστά σε μια τηλεόραση, να βλέπουν τη ζωή που χάνουν άπραγοι, αδύναμοι,  φοβισμένοι «φυτρωμένοι» στην πολυθρόνα τους, να  παρακολουθούν το καθημερινό έγκλημα, την ασέλγεια, τη κλεψιά και την καταστροφή του ζωτικού τους χώρου σαν σίριαλ.

Η Έλσα Κορνέτη έχει όνομα εμβληματικό. Πρώτον η «Έλσα»   μας θυμίζει τον Σαββόπουλο της  νιότης μας:

Κάτι μ’ αρρωσταίνει σ’ αυτή την πολιτεία/και παίρνω σβάρνα τα φαρμακεία/Νιώθω για σένα κάτι τρομερό/και ήρθε η ώρα να στο πω/

Έλσα σε φοβάμαι, Έλσα σ’ αγαπώ/μια στιγμή μαζί σου είναι μακελειό/
Κι όταν χορεύεις στην πίστα μοναχή/ντουβάρια πέφτουν και σπάζει η οροφή   κ.λπ.

Και πάμε στο επώνυμο: «Κορνέτη», από την κορνέτα, το κόρνο (μουσικό όργανο) από το κέρατο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι απολήξεις σε ένα στέμμα παραπέμπουν στα κέρατα των ηγετικών κερασφόρων ζώων. Το κέρατο συμβολίζει την εξουσία. Στην μινωική Κρήτη και όπου αλλού. Η λίμα του κοσμηματοποιού, του κατασκευαστή στεμμάτων συγκεκριμένα, απάλυνε και στρογγύλεψε τις αιχμές, αλλά όποιος ξέρει, ξέρει.

Η Έλσα Κορνέτη  έχει γλώσσα και φαντασία κερασφόρα που αποκαλύπτει με έναν ακραίο τρόπο την επερχόμενη συμφορά σαν σύγχρονος Ιωάννης στην Πάτμο.

Ανθούλα Δανιήλ